Παιδί και νέοι γονείς: Ψυχολογικά προβλήματα μπορούμε να παρουσιάσουμε όλοι μας, άσχετα αν είμαστε γονείς ή όχι.
Το θέμα είναι η σοβαρότητα των προβλημάτων αυτών και κατά πόσο το άτομο εξακολουθεί και είναι λειτουργικό στην καθημερινότητά του. Αν όμως η διαταραχή είναι πιο βαριά, τότε η ικανότητα λειτουργίας στην καθημερινότητα μπορεί να επηρεαστεί. Βέβαια, ακόμα και τότε, υπάρχουν διαστήματα που ο γονιός μπορεί να είναι και πάλι πιο λειτουργικός, ανάλογα βέβαια και με τη νόσο του.
Όπως και να έχει, γεγονός είναι πως όλες αυτές οι καταστάσεις, επηρεάζουν το παιδί που ανάλογα βέβαια και με την ηλικία που βρίσκεται, εξακολουθεί και χρειάζεται λιγότερο ή περισσότερο το γονιό του. Για παράδειγμα, διαφορετικές είναι οι ανάγκες του βρέφους που εξαρτάται πλήρως από την μητέρα τροφό και διαφορετικές οι ανάγκες ενός μεγαλύτερου παιδιού ή ενός έφηβου. Βασική προϋπόθεση για να υπάρχει ισορροπία στον παιδικό ψυχισμό, είναι η ύπαρξη του άλλου γονιού που συνήθως έρχεται και αναπληρώνει – όσο μπορεί – τον ψυχικά άρρωστο γονιό, ώστε το παιδί τους να εξακολουθήσει να νιώθει πως υπάρχει ένα στηρικτικό πλαίσιο και ασφάλεια.
Ασφαλώς, δεν είναι και τόσο εύκολο καθώς η προσοχή πέφτει στον άρρωστο γονιό και στις δικές του ανάγκες, ενώ πιθανά παραμελούνται οι ανάγκες του παιδιού, με αποτέλεσμα, να παρουσιάζει δυσκολίες στις διαπροσωπικές σχέσεις του, να βιώνει συναισθήματα ενοχικά ή και αναξιότητας, να ντρέπεται και να μην κάνει στενές σχέσεις ή να επιφορτίζεται με το «μυστικό του άρρωστου ψυχικά γονιού». Ένα πολύ βαρύ φορτίο όπως καταλαβαίνουμε, που ακόμα και σήμερα η ψυχική νόσος αποτελεί ταμπού και στίγμα, άρα «πρέπει να παραμείνει μυστική». Παρατηρούμε λοιπόν τα μέλη της οικογένειας να λειτουργούν μέσα από την ομερτά, έναν κώδικα σιωπής.
Η συναισθηματική έκφραση βέβαια αντιλαμβανόμαστε ότι αρχίζει και περιορίζεται, γιατί «πως να εκφράσω τα συναισθήματά μου αλλά και τις σκέψεις μου, όταν απαγορεύεται να μιλήσω για ένα τόσο σημαντικό θέμα; Άλλωστε άλλος έχει ανάγκη μεγαλύτερη από εμένα!» Έτσι, το παιδί στην προσπάθειά του να «προστατέψει» την οικογένεια, απομονώνεται, ενώ αρκετές φορές, αναγκάζεται να γίνει και το ίδιο «ο γονιός» ενός πιο μικρού αδελφού η αδελφής αν υπάρχει.
Μάλιστα, γνωρίζουμε πως η φροντίδα αυτή μπορεί να απλωθεί ακόμα και προς τους γονείς, να φροντίσει δηλαδή να μην φορτίσει τον άρρωστο γονιό αλλά ούτε και να κουράσει τον υγιή γονιό και αρρωστήσει και εκείνος… Αυτή είναι η μία αντίδραση, για΄τι μπορεί να δούμε και το παιδί να παρουσιάζει ψυχολογικά προβλήματα ή ακόμη και να μένει απαθές σε ότι συμβαίνει γύρω του με έναν αφύσικο τρόπο. Γι αυτόν ακριβώς το λόγο, χρειάζεται και το παιδί στήριξη από ειδικό, ώστε να μάθει τι ακριβώς είναι αυτό που έχει ο γονιός του, πως μπορεί – αν μπορεί – να αντιμετωπιστεί αλλά και να βγάλει από μέσα του όλα αυτά τα συναισθήματα που διαφορετικά θα ενδοβάλλει και θα το κυνηγούν και στην ενήλικη ζωή του.
Ευτυχώς σήμερα, με την εξέλιξη της ψυχιατρικής και της φαρμακολογίας, πολλά άτομα που άλλοτε θα νοσηλεύονταν, όχι μόνο βρίσκονται στο σπίτι τους αλλά είναι και λειτουργικά, μπορεί να εργάζονται και να φροντίζουν τα παιδιά τους, φτάνει βέβαια να μην διακόπτουν την φαρμακευτική τους αγωγή και να επισκέπτονται τον γιατρό τους στα προκαθορισμένα ραντεβού τους…
Μαρίνα Μόσχα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου