Τετάρτη 7 Μαΐου 2014

Ὁ ὁσιομάρτυς Παχώμιος ὁ Ρώσος

σιομάρτυς Παχώμιος Ρώσος ή Καυσοκαλυβίτης, ή Αγιορείτης ή Ουσακιώτης ή Ευκαρπιώτης. († 7 Μαΐου 1730)

 

     σιομάρτυς Παχώμιος, πού στάθηκε τελευταος πό τούς τρες ποτακτικούς το Καυσοκαλυβίτη σίου κακίου, γεννήθηκε γύρω στά 1670 στήν κάτω Ρωσία πό εσεβες γονες πού κατά τή βάπτισή του το δωσαν τό νομα Προκόπιος. 
    Σέ λικία 15 περίπου τν αχμαλωτίστηκε πό Τατάρους πιδρομες, κατά τή διάρκεια το Μεγάλου Ρωσοτουρκικο πολέμου, πί τσάρου Πέτρου το Α΄ το Μεγάλου (1672-1725) καί πουλήθηκε σέ Τορκο, ποος τόν μετέφερε στήν πατρίδα του, τό Οσάκι τς περιοχς τς Φιλαδελφείας τς Μικρς σίας. κε τό φεντικό του, το μαθε τήν τέχνη τς βυρσοδεψίας, ν παράλληλα, χρησιμοποιώντας βασανιστήρια καί παντοειδες στερήσεις, τόν πίεζε νά λλαξοπιστήσει. Εκοσιεπτά χρόνια αχμαλωσίας πέμεινε Προκόπιος γιά τήν γάπη το Χριστο, σταθερός καί κλόνητος στήν εσέβεια, σπου στό τέλος φέντης του βλέποντας καί θαυμάζοντας τήν πίστη του, το χάρισε τήν λευθερία του.
    μως, λίγο πρίν ναχωρήσει σθένησε. Τότε, κμεταλευόμενοι τό γεγονός ατό γνωστοί του Τούρκοι πού τόν πισκέφθηκαν, διέδωσαν ψευδς τι ρνήθηκε τόν Χριστό καί θέλησε νά γίνει Τορκος καί γι’ ατό το φόρεσαν τούρκικα φορέματα. Μόλις μως Προκόπιος συνλθε πό τήν σθένειά του, βγαλε τά ροχα ατά καί νεχώρησε γιά τή χώρα τς μετανοίας, τό γιον ρος, γύρω στά 1712.
          Στή Νέα Σκήτη τς μονς γίου Παύλου, που ρχικά γκαταστάθηκε, ποτάχθηκε στόν πνευματικό ωσήφ, πού σκετο σέ συχαστήριο, στο ποίου τήν τοποθεσία, ργότερα, τό 1802, δρύθηκε Καλύβη Ζωοδόχου Πηγς πό τόν μητροπολίτη Λακεδαιμονίας Θεοφάνη (+ 1805). πνευματικός ωσήφ τόν κειρε σύντομα μοναχό δίνοντάς του τό νομα Παχώμιος. Μετά πό 12 χρόνια σκήσεως ναχωρε πό τή Νέα Σκήτη γιά τά Καυσοκαλύβια, γύρω στά 1724, που ποτάχθηκε πί 6 χρόνια στόν γιο δρυτή τς Σκήτης γίας Τριάδος, σιο κάκιο τόν Καυσοκαλυβίτη.
     Στά Καυσοκαλύβια, μέ τίς εχές καί νουθεσίες το σίου καί μέ τόν περίγραπτο, σύμφωνα μέ τό βίο του, πνευματικό γνα, γινε τύπος καί παράδειγμα τς μοναχικς πολιτείας. γωνιώντας μως μήπως κατά τόν καιρό τς σθενείας του στό Οσάκι εχε πράγματι βγε πό τό στόμα του θελά του κενος λόγος τς ρνήσεως το Χριστο, στω κι ν ατός θά εχε επωθε συναίσθητα καί χωρίς τόν λεγχο τς βουλήσεώς του, ρχισε νά πιθυμε σφόδρα τό μαρτύριο.
    Φανερώνοντας μως τούς λογισμούς του ατούς ς καλός ποτακτικός στό Γέροντά του, κουσε πό τόν σιο πολλούς νειδισμούς καί δέχτηκε αστηρές πιπλήξεις, θέλοντας μέ τόν τρόπο ατό νά φανερωθε τό θέλημα το Θεο. Διότι πό τήν μεγάλη πνευματική του πείρα  σιος κάκιος γνώριζε, τι τέτοιοι λογισμοί πολλές φορές εναι καρπός διάνοιας περήφανης καί χι κχύλισμα θείου ρωτα.
     λλ’ πειδή ο παραπάνω λογισμοί παρέμεναν στήν καρδιά του Παχωμίου αξανόμενοι μέρα μέ τή μέρα καί μετά πό τή διαπίστωση τόσο το σίου κακίου σο καί λλων πνευματικν πατέρων το γίου ρους τι πόθος το Παχωμίου γιά τό μαρτύριο ταν κατά Θεόν, ποφασίστηκε ναχώρησή του γιά τόν τόπο τς μολογίας του. Συνοδίτης στή μαρτυρική του πορεία ταν πρτος του Γέροντας ερομόναχος ωσήφ Νεοσκητιώτης. 
    ταν φθασαν μέσω Σμύρνης στό Οσάκι, μέν πνευματικός κατέλυσε σ’ να κοινό πανδοχεο, δέ Παχώμιος, φο πρτα πισκέφθηκε τήν οκία το πρώην φέντη του, κατέληξε στό παζάρι που καί τόν ναγνώρισαν γνωστοί του γαρηνοί. Ατοί, φοβούμενοι μήπως ρθε γιά νά ξαναβρε τήν περιουσία του, τόν ρπαξαν καί τόν συραν στό δικαστήριο το τόπου, δέρνοντας καί βρίζοντάς τον καθ’ δόν. κε, φο κατηγορήθηκε τι πό Μουσουλμάνος ξανάγινε Χριστιανός, μολόγησε μέ παρρησία τήν πίστη του στόν Χριστό. π’ κε, δρόμος γιά τό πολυπόθητο μαρτύριο ταν δη νοικτός.   
     Ο παρόντες στό δικαστήριο συκοφάντες, φο δεσαν σάν κακοργο τόν Παχώμιο, ρχισαν νά τόν σέρνουν πρός τόν τόπο τς καταδίκης, ξω πό τήν πόλη, κε που σφαζαν τά πρόβατα, κάτω πό να γεφύρι καί δίπλα σέ μία βρύση, σύμφωνα μέ τό Βίο. Τή μαρτυρική πομπή συνόδευαν Τορκοι καί βραοι πό τούς ποίους, λλοι μέν τόν βριζαν καί τόν νέπαιζαν, λλοι τόν παρακινοσαν νά ρνηθε τόν Χριστό καί λλοι νέπτυαν στό πρόσωπό του καί τόν κολάφιζαν. ρκετοί δέ πό τούς Χριστιανούς, προσευχόμενοι μέσα στήν καρδιά τους, τόν παρότρυναν νά γκαρτερήσει μέχρι τέλους καί νά ξιωθε το μαρτυρικο στεφάνου, τόν ποο λαβε κατά τήν βδόμη το μηνός Μαΐου, τήν μέρα τς ναλήψεως το Κυρίου. δέ συνοδίτης το σιομάρτυρος, ερομόναχος ωσήφ, μαθαίνοντας τά γενόμενα, πρε τό δρόμο τς πιστροφς, πέρασε πό τόν τόπο το μαρτυρίου καί εδε τό τρισόλβιο λείψανο νά κεται στή βαμμένη μέ τό αμα του γ.
         Μετά τρες μέρες Χριστιανοί πραν τό ερό λείψανο καί τό νταφίασαν στήν γιοτόκο μικρασιάτιδα γ. Κάποια μάλιστα Χριστιανή πού βασανιζόταν πό μικρανία, φο πικαλέστηκε τή βοήθεια το γίου Παχωμίου καί χρισε μέ τό αμα του τήν κεφαλή της, λευθερώθηκε μέσως καί γιά πάντα πό κενους τούς δυσβάστακτους πόνους. Καί τόσο πολύ ελάβεια τρεφε πό τότε στόν γιο, στε γραψε πρός τούς πατέρες το γίου ρους πού τόν γνώριζαν, ζητώντας νά στορήσουν γιά λογαριασμό της τήν εκόνα του. ταν δέ τήν λαβε, μέ λαμπρότητα καί ελάβεια τελοσε κάθε χρόνο τήν ορτή το σιομάρτυρος.
        Τό Βίο καί τό Μαρτύριο το γίου Παχωμίου συνέταξαν ερομόναχος ωνς Καυσοκαλυβίτης (+ 1765) βιογράφος το σίου κακίου το Καυσοκαλυβίτου, πό τόν ποο κουσε τά περί τς ζως το γίου καί γιος Μακάριος Καλογερς Πάτμιος, «γνώριμος» το γίου Παχωμίου, πως διος ναφέρει στό πρός ατόν γκώμιο (Λειψία 1765).
   πιτομή το Βίου ξέδωσε σιος Νικόδημος γιορείτης στό Νέο Μαρτυρολόγιο. ρκετά χρόνια πό τό μαρτύριο το γίου Παχωμίου, γινε νακομιδή τν λειψάνων του πό τόν μητροπολίτη Φιλαδελφείας ωσήφ, ν ργότερα, πό τόν διο εράρχη πού ταν Πάτμιος στήν καταγωγή καί δελφός τς μονς γίου ωάννου το Θεολόγου τς ερς νήσου, μεταφέρθηκαν στό καθολικό τς παραπάνω Μονς, που φυλάσσονται μέχρι σήμερα.
    Δύο κολουθίες το σιομάρτυρος Παχωμίου, μία τς θλήσεως καί λλη τς νακομιδς τμήματος το ερο λειψάνου του πό τήν Πάτμο στήν μονή γίου Παύλου στό γιον ρος, ργα το μοναχο Γερασίμου Μικραγιαννανίτου, κδόθηκαν τό 1953. τέρα κολουθία, σύνθεση τν μνογράφων ερομονάχων Σεραφείμ, καί Νικοδήμου Κάππου τν Πατμίων, το μοναχο Γερασίμου Μικραγιαννανίτου (το τους 1930) καί το ερομονάχου θανασίου Σιμωνοπετρίτου, κδόθηκε τό 2005. γιος Παχώμιος συνυμνεται πίσης στίς κολουθίες γιορειτν Πατέρων, Νεομαρτύρων, Πατμίων γίων, Λαυριωτν σίων, Καυσοκαλυβιτν σίων καθώς καί το σίου κακίου το Καυσοκαλυβίτου, ργο το ερομονάχου ων Καυσοκαλυβίτου, βιογράφου το σιομάρτυρος.



πηγή

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου