Tι θα έλεγες για ένα κηπουρό, που θα έμπαινε με τα χοντροπάπουτσά του στο φυτώριο του περιβολιού του και απρόσεκτος θα πατούσε μερικά από τα τρυφερά φυτά, που μόλις είχαν φυτρώσει; Αυθόρμητα ασφαλώς θα του φώναζες και θα του έλεγες:
--Πρόσεξε λίγο, άνθρωπέ μου. Τα τσαλαπάτησες τα καημένα. Δεν βλέπεις πως είναι τόσο τρυφερά και αδύνατα, που λίγο να τα πατήσεις, θα σπάσουν και θα χαλάσουν;
Ένα τέτοιον άνθρωπο, που απρόσεκτος πατάει τα μικρά φυντάνια, κανένας ασφαλώς δεν θα τον χαρακτήριζε καλό κηπουρό.
Υπάρχουν δυστυχώς μερικοί γονείς, που μοιάζουν με τον απρόσεκτο κηπουρό, για τον οποίο σου μίλησα παραπάνω. Μπαίνουν κι αυτοί με τα παλιοπάπουτσά τους στην ψυχή του παιδιού τους και απρόσεκτοι πατάνε και καταστρέφουν κάθε καλό στοιχείο του χαρακτήρα του και κάθε προσόν, που πάει να φυτρώσει στην ψυχή του. Το πώς, ίσως δεν το αγνοείς. Θυμοί, βρισιές, ξεσπάσματα, ξύλο αδικαιολόγητο και κάθε άσχημη και ανεπίτρεπτη για ένα γονιό συμπεριφορά, είναι σαν τα χοντροπάπουτσα του κηπουρού, που σπάζουν και χαλάνε τα τρυφερά κλωνάρια, που πάει να πετάξει η ψυχή του μικρού παιδιού. κι όταν αργότερα το παιδί αυτό αρχίσει να παρουσιάζει διάφορα ψυχολογικά προβλήματα, να είναι φοβισμένο και δειλό, να μην έχει εμπιστοσύνη στον εαυτό του, να μην έχει τη διάθεση να παίξει και να γελάσει, τότε αυτοί οι γονείς διερωτώνται τι έπαθε το παιδί τους.
Σ' αυτούς ακριβώς τους γονείς θα ήθελα με ειλικρίνεια και παρρησία να πω τούτα τα λόγια:
--Καλοί μου άνθρωποι, μην ψάχνετε να βρείτε τι έχει πάθει το παιδί σας, γιατί εσείς είσθε εκείνοι, που το κάνατε έτσι. Αφού το τσαλαπατήσατε καλά-καλά, αφού του φερθήκατε με τον πιο άσχημο και αγροίκο τρόπο, αφού δεν του δώσατε καμία προσοχή και καμία σημασία, τώρα διερωτάσθε τι έχει και τι έπαθε. Μα τι χειρότερο να πάθει από αυτά, που του κάνατε σεις οι ίδιοι;
Μη νομίσεις, ότι μιλάω θεωρητικά και αόριστα. Με πόνο ψυχής ζω κάθε μέρα όχι απλώς την έλλειψη σεβασμού των γονιών προς τα παιδιά τους, αλλά το «τσαλάκωμα και το στραπατσάρισμα» κυριολεκτικά της ψυχής και της προσωπικότητας των παιδιών:
Έτσι μια μητέρα, που είχε έλθει να εξομολογηθεί, μου έλεγε ότι χτύπησε τόσο πολύ και τόσο σκληρά το παιδί της 10 ετών, ώστε είχε κουρασθεί η ίδια και δεν μπορούσε πια να το χτυπήσει άλλο!
Και μια άλλη νεαρή μητέρα, πριν από λίγο καιρό, μου παραπονιόταν ότι «το παιδί της, ένα αγοράκι 2 ετών, ήταν κακό παιδί!».
Χαρακτήριζε η ίδια η μάνα το μωρό της των 2 ετών «κακό παιδί». Και γιατί λες; Διότι της άνοιγε τα συρτάρια και της ανακάτευε τα πράγματα. Και για να σωφρονίσει το γιό της των 2 ετών αυτή η μητέρα, τον έδερνε και «τον έσπαγε στο ξύλο»!
Και έπειτα παραπονιούνται αυτοί οι γονείς, ότι τα παιδιά τους δεν τους ακούνε και δεν κάνουν αυτά που τους λένε...
Στα χέρια τέτοιων γονιών είναι ασφαλώς άχρηστη και ανώφελη και η πιο τέλεια παιδαγωγική και ψυχολογική μέθοδος και τεχνική. Αυτοί οι γονείς θα πρέπει πρώτα-πρώτα να μάθουν να βλέπουν τα παιδιά τους σαν ανθρώπινες υπάρξεις, σαν πρόσωπα, σαν προσωπικότητες και να φέρονται με σεβασμό προς τα παιδιά τους. Γιατί το παιδί δεν είναι ούτε «αντικείμενο» ούτε «κούκλα» ούτε «παιχνίδι» στα χέρια των γονιών. Κάθε παιδί, από τη στιγμή που θα γεννηθεί, είναι πρώτα-πρώτα άνθρωπος και «οι άνθρωποι, ανεξάρτητα από ατομικές διαφορές, ηλικία και ικανότητες, έχουν τις ίδιες ανάγκες αξιοπρέπειας και σεβασμού».
Πηγή: Διονυσίου Μπέκου, Σύγχρονοι μέθοδοι ανατροφής των παιδιών, Αθήνα 1985, σελ. 19-21
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου