Βράχος σε όλα του!

Μητροπολίτου Νικοπόλεως Μελετίου

 Το 1505-1506 μαρτύρησε στην Άρτα ένας νεαρός. Δεν μας διασώθηκε το όνομά του. Ανώνυμος αλλά ένδοξος, ως άγιος της Εκκλησίας. Το μαρτύριο του περιγράφει με καταπληκτική παραστατικότητα και χάρη ο όσιος Μάξιμος ο Γραικός, ο φωτιστής των Ρώσων.

Ο όσιος Μάξιμος καταγόταν από την Άρτα και τα έτη αυτά (1505-1506) βρισκόταν εκεί. Υπήρξε αυτόπτης μάρτυς. Το έγραψε Ρωσικά και στη Ρωσία. Για να δείξει στους Ρώσους της εποχής του, που τους γοήτευαν οι έρωτες και η καλοπέραση (τα κάτω!), ότι κάπου άλλου, στη γη των Ελλήνων, την πίστη του Χριστού, τη βίωναν αληθινά· ότι οι Έλληνες δεν είναι κατ’ όνομα Χριστιανοί, ότι δεν κλονίζονται, ότι δεν ψάχνουν ότι έχουν πίστη, και ζουν με την πίστη, και για την πίστη. Ζητούντες τα άνω.

Παράδειγμα; Ο ανώνυμος νεομάρτυρας. Ήταν νέος, πολύ νέος, και πολύ όμορφος. Η ίδια η ομορφιά. Άλλα και πολύ φτωχός. Και δούλευε. Υπηρέτης ενός Τούρκου μπέη. Ο νέος αυτός δεν έψαχνε για έρωτες. Όμως τον ερωτεύθηκε μια κοπέλα· η κόρη του αφεντικού του. Και τον προκάλεσε. Άλλα, παρ’ ο, τι ο νεαρός δεν ήταν μορφωμένος, της το δήλωσε ξεκάθαρα. Για να γίνει σαρκική ένωση μαζί της, πρέπει απαραίτητα, πρώτα να γίνει χριστιανή, να βαπτιστεί, και μετά, να παντρευτούν στην Εκκλησία. Μόνον τότε. Γιατί αυτά ορίζει ο νόμος του Χριστού, νόμος απόλυτος, και αδιαμφισβήτητος. Και εκείνη συμφώνησε. Και τα δυο παιδιά, σε ώριμη εφηβική ηλικία, εξαφανίστηκαν μαζί στα δάση, για να μεθοδεύσουν τα περαιτέρω.

Μετά από μερικές ημέρες, μετά από κάμποσα εικοσιτετράωρα, τα βρήκαν. Στα δάση. Και βάζοντας στο νου τους, εκείνα πού όλοι τα θεωρούν αυτονόητα, για νεαρά παιδιά διαφορετικού φύλου απομονωμένα ημέρες πολλές στα δάση, σάπισαν το νεαρό στο ξύλο και τον παρέδωσαν στον κατή (δικαστή), να τιμωρηθεί, που τόλμησε, γκιαούρης αυτός, να απλώσει χέρι σε μουσουλμάνα! Γρήγορα όμως ο μπέης-πατέρας, συνειδητοποίησε, ότι και έχοντας την κόρη του ολόκληρα εικοσιτετράωρα στην διάθεση του στο δάσος ο νεαρός αυτός Ρωμιός, δεν είχε «αγγίξει» την κοπέλα, και αισθάνθηκε δέος! Και βάλθηκε να τον σώσει. Και του πρότεινε: Να γίνει μουσουλμάνος. Και να τον κάμει γαμπρό του. Άλλα δεν τα κατάφερε:

Ο ανώνυμος νεαρός είχε λογισμό «αυτοκράτορα». Το ήξερε καλά, ότι «το σώμα ου τη πορνεία, αλλά τω Κυρίω, και ο Κύριος τω σώματι» (Α’ Κορ. 6, 13). Και το τηρούσε. Γοητεία, είχε υπάρξει. Συμπάθεια-συναίσθημα, είχε υπάρξει με την κοπέλα. Οραματισμοί κοινοί ποικίλοι, είχαν ασφαλώς υπάρξει. Όμως δεν μπόρεσαν να σαλεύσουν το λογισμό του ανώνυμου νεαρού χριστιανού. Έστεκε, εκεί που έπρεπε. Και πράξει. Και θεωρία.

Είχε «προαποδυθεί», τα πάθη. Του απευθύνθηκε η πρόκληση:

-Αρνείσαι τον Χριστό;

Ήταν μια πρόταση – δίλημμα με τρομακτικές διαστάσεις. Από την μια, του προσφερόταν μια ζωή, μια ζωή γλυκεία, με την κοπέλα που αγάπησε και με υπάρχοντα πολύ περισσότερα από εκείνα που (ΔΕΝ) είχε. Και από την άλλη θάνατος, θάνατος για το Χριστό, αλλά με βάσανα. Και μαρτύρια πολλά.

Τί θα περίμενε κανείς; Γλυκεία η ζωή! Όμως ο νεαρός της Άρτας δεν δίστασε, δεν κόμπλαρε. Και απάντησε κατηγορηματικά: 

- Χάσου από μπροστά μου. Και συ. Και η κόρη σου. Και τα πλούτη σου. Την πίστη μου θα τη φυλάξω καθαρή. Και σένα, και την κόρη σου, και την θρησκεία σας, σας φτύνω!

Δεν το παραδέχτηκαν, ότι είχαν πέσει έξω. Και έκαμαν μια τελευταία προσπάθεια, να τον πείσουν! Μια προσπάθεια ωμή, και με ωμότητα. Του πέρασαν το σχοινί στο λαιμό. Τον σήκωσαν αργά από τη γη στον αέρα. Στο κλαδί του πλάτανου, Και μετά; Τον άφησαν να πέσει απότομα. Να «σκάσει» στο χώμα! Και, όταν συνήλθε κάπως, του είπαν τάχα στοργικά:

-Λυπήσου τα νιάτα σου! Η απάντηση του ήταν ομολογία: -Ο Χριστός – Θεός μου και Κύριος μου! Η διαδικασία αυτή επανελήφθη τρεις φορές. Την τρίτη φορά, μαζί με τα λόγια «Ο Χριστός – Θεός μου και Κύριος μου!», παρέδωσε και το πνεύμα του. Και έγινε μάρτυρας του Χριστού, και της ευσέβειας. Καταφρόνησε τις απολαύσεις και τη ζωή. Έμεινε πιστός στο Χριστό. Και για τον Χριστό απεδύθει και το σαρκίο του, αφού πρώτα είχε προαποδυθεί -για χάρη Του- και όλα τα πάθη του σαρκίου του.

Και κατακλείει τη διήγησή του ο όσιος Μάξιμος ο Γραικός με τα λόγια:

«Ας εντραπούμε, όσοι για μια σιχαμερή ηδονή καταφρονούμε τον νόμο του Χριστού».

12 Φεβρουαρίου, 2010 — vatopaidifriend1