Σχολικό λεωφορείο

Κάθε πρωι. Την ίδια ώρα. Στις 7:05. Εξω από το σπίτι της Αναστασίας το σχολικό περιμένει υπομονετικά. Η Αναστασία βαριεστιμένα ανεβαίνει τα σκαλοπάτια. Κάθε μέρα. Στο τελευταίο σκαλοπάτι συναντά την χαμογελαστή καλημέρα του οδηγού. Ίδια καλημέρα, ίδιο χαμόγελο, ίδια αδιαφορία από την Αναστασία και τους συμμαθητές της. Ποιος έχει όρεξη τα πρωινά για καλημέρες…

Ο οδηγός παρόλα αυτά επιμένει. Τα παιδιά επιμένουν να περνούν από μπροστά του . Παράλληλες ζωές.
Χθες το πρωί η Αναστασία έφυγε από το σπίτι με ψιχαλισμένα τα μάτια της. Τα νεύρα του πατέρα, η σπαραχτικές φωνές της μάνας, οι σιχαμένες καταστάσεις που ρημάζουν των ανθρώπων τις ζωές επιτέθηκαν δίχως έλεος. Η Αναστασία δεν άντεξε. Άρπαξε την τσάντα της, το παλτό της και όρμησε στο δρόμο. Στην γωνία ήταν το σχολικό. Όπως πάντα. Για μια στιγμή νόμισε ότι είχε πιάσει βροχή. Μα ήταν τα δάκρυα της. Με θολό βλέμμα ανέβηκε τα σκαλιά στο πούλμαν.
Ο οδηγός της πρόσφερε την πρωινή του χαμογελαστή καλημέρα.
Ξαφνικά η Αναστασία ανακάλυψε ότι αυτή η καλημέρα ήταν εκείνο που αναζητούσε όσο τίποτα εκείνη τη στιγμή. Άφησε την τσάντα της, πλησίασε τον οδηγό, τον αγκάλιασε τρυφερά και του είπε
«Σας ευχαριστώ πολύ, πάρα πολύ»!
Μια καινούργια μέρα ξεκινούσε και θα ήταν διαφορετική.

Αντιγραφή από εδώ