Η σχολική χρονιά βρίσκεται λίγο πριν το τέλος.Αραγε τι παιχνίδια μπορούμε να παίξουμε στην αυλή του σχολείου μας,για να την αποχαιρετήσουμε:

Σήμερα τα παιδιά ,με φορτωμένο το πρόγραμμά τους από λογής εξωσχολικές δραστηριότητες όλο και αραιότερα βρίσκουν χρόνο για παιχνίδια και μάλιστα ομαδικά σε αυλές, δρόμους και αλάνες.Παιδί και παιχνίδι  δυο λέξεις,που η ετυμολογία τους μας δείχνει πόσο δεμένες είναι μεταξύ τους.Το παιχνίδι και μάλιστα το ομαδικό μετά την ηλικία των 3 ετών αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της ανάπτυξης του παιδιού,που από τη φύση του έχει ανάγκη να ερευνήσει,να δοκιμάσει καινούρια πράγματα,να κινηθεί ελεύθερο.Το βοηθάει να αναπτυχθεί σωματικά και νοηματικά.

Είναι πέρα από ζωτική ανάγκη ο μόνος τρόπος εξερεύνησης και μάθησης.

Μέσα από το παιχνίδι το παιδί κοινωνικοποιείται, εκφράζεται, επικοινωνεί. Αισθάνεται χαρά,αγάπη, πόνο,μαθαίνει την άμιλλα και πώς να αντιμετωπίζει δυσκολίες και να τις ξεπερνά.

Γνωρίζει τη ζωή.

     Αλήθεια,θυμάστε τα παιχνίδια των παιδικών μας χρόνων;

Κρυφτό, κυνηγητό, κουτσό, τυφλόμυγα, κολοκυθιά, μέλισσα-μέλισσα, μήλα, τσιλίκι, μπίλιες (γκαζάκια), σπασμένο τηλέφωνο, αμπάριζα, κλέφτες κι αστυνόμοι, ένα λεπτό κρεμμύδι, η μικρή Ελένη, βασιλιά-βασιλιά, το δαχτυλίδι, στρατιωτάκια ακούνητα, αμίλητα, αγέλαστα .....

                                              Κρυφτό

«Πέντε, δέκα-δεκαπέντε…» Μία από τις λίγες εκδοχές των μαθηματικών που έχουν εντυπωθεί ευχάριστα στη μνήμη μας είναι αυτή του μετρήματος στο δέντρο, για τον άτυχο που «τα φυλούσε» στο κρυφτό. Ακόμη πιο ευχάριστο γινόταν όταν κατέληγε στο «φτου ξελευθερία», οπότε όλοι ανανέωναν το ραντεβού τους με τις κρυψώνες τους και ο… άτυχος το ραντεβού του με το μέτρημα και το δέντρο.

                                     Μακριά γαϊδούρα
Από τα πιο αστεία παιχνίδια της αυλής, η μακριά γαϊδούρα στήνει τους μισούς συμμετέχοντες σκυφτούς τον έναν μετά τον άλλον, όσο οι υπόλοιποι παίρνουν φόρα και τους… καβαλάνε για να φτάσουν όσο πιο μακριά μπορούν. Όποιος πέσει, χάνει. Όποιος παίζει, γελάει.

                                  Τα βαρελάκια
Ανάλογης φιλοσοφίας παιχνίδι, τα βαρελάκια τοποθετούν τα παιδιά σε απόσταση και κάποιος προσπαθεί να περάσει από πάνω τους, προσπαθώντας να μην τους ακουμπήσει καθόλου, παρά μόνο με τα χέρια.

                                 Σπασμένο τηλέφωνο
 
Λιγότερο δραστήριο παιχνίδι, αλλά ιδανικό για τα… πρώτα πάρτι της ζωής μας, το σπασμένο τηλέφωνο περιλαμβάνει την «αυτί με αυτί» σκυταλοδρομία μιας λέξης ή φράσης. Ο τελευταίος πρέπει να βρει την λέξη, κάτι που δεν είναι τόσο εύκολο, μιας και όλοι φροντίζουν με ηχητικά εφέ και αυτοσχεδιασμούς παρασίτων να αλλοιώσουν την… πρωτόγονη αυτή μορφή τηλεπικοινωνίας.

                                    Μουσικές καρέκλες
Το παιχνίδι απαιτεί μουσική, χορό και φυσικά καρέκλες, οι οποίες ολοένα μειώνονται. Όσοι είναι οι συμμετέχοντες, τόσες και οι καρέκλες… μείον μία, ώστε ένας να μην προλάβει να καθίσει όταν σταματήσει η μουσική και να μείνει όρθιος για παραδειγματισμό. Χωρίς βέβαια να μείνει στην γωνία με το ένα πόδι – αυτό ήταν «άλλο παιχνίδι».
                                     
                                  Αγαλματάκια ακούνητα
Γνωστό σε άλλους ως «στρατιωτάκια ακούνητα, αμίλητα, αγέλαστα», ένα όνομα που δεν προδιαθέτει για ευκαιρίες έκφρασης και εκτόνωσης. Κι όμως, τα καταφέρνει, αφού σπάνια κάποιος συγκρατεί τα γέλια του, όσο το παιδί που τα φυλάει τους περιεργάζεται για να δει αν κινείται έστω και το μάτι τους.
                                 
                              Σχοινάκι και λαστιχάκι
Περισσότερο κοριτσίστικο παιχνίδι, το λαστιχάκι συγκινούσε τις μικρές μαθήτριες του δημοτικού, που επιδίδονταν σε διάφορες στάσεις με τα πόδια τους, δίνοντας σχήματα σε ένα μεγάλο λάστιχο. Κατ’ αναλογία, δύο παιδιά κρατούσαν το σχοινάκι και το γυρνούσαν κάνοντας «καμάρες», ενώ οι υπόλοιποι προσπαθούσαν να πηδήσουν χωρίς να μπερδευτούν σε αυτό.

                                            Τα μήλα
Σπάνια ως παιδιά μιλούσαμε για μήλα εννοώντας τα γνωστά φρούτα. Περισσότερη όρεξη είχαμε για το γνωστό παιχνίδι με την απειλητική μπάλα, τα «μηλαρόνια» και τις δέκα τελικές ρίψεις που έχουν σκοπό να «κάψουν» τον τελευταίο εναπομείναντα παίκτη ή να τους ξαναβάλουν όλους μέσα στο παιχνίδι. Ανάλογο παιχνίδι είναι τα «λεμόνια», στα οποία η μπάλα κινείται χαμηλά και πρέπει να περνάει ανάμεσα από τα πόδια.

                                             Πατητό
Ήταν το παιχνίδι που, κάθε φορά που ξεκινούσε, έκανε όσους φορούσαν ολοκαίνουρια παπούτσια να τρέμουν. Ο καθένας έχει την ευκαιρία με τρία βήματα –και τρεις ιαχές ταυτόχρονα, «πα – τη – το»- να πατήσει το πόδι ενός φίλου του –ή εχθρού μετά το παιχνίδι, δεν έχει σημασία. Όλοι στο τέλος επέστρεφαν στην τάξη ή στο σπίτι με μαυρισμένα παπούτσια, αλλά δεν ένοιαζε πραγματικά κανέναν, εκτός από τους γονείς.

                                 Κλέφτες κι αστυνόμοι
Οι αστυνόμοι κυνηγούν στην κυριολεξία την ομάδα των κλεφτών και τους κλείνουν σε μια περιοχή, που θεωρείται φυλακή. Οι κλέφτες που δεν έχουν αιχμαλωτιστεί προσπαθούν να «αγγίξουν» την φυλακή για να ελευθερώσουν τους «συναδέλφους» τους, ενώ οι αστυνομικοί συνεχίζουν να περιφρουρούν και να κυνηγούν. Από νωρίς στην παρανομία…
                                   
                                         Αμπάριζα
Ομαδικό παιχνίδι, στο οποίο οι δύο αντίπαλες ομάδες προσπαθούν να αιχμαλωτίσουν η μία την άλλη, παίρνοντας πρώτα «αμπάριζα» από την «μάνα», από το καταφύγιό τους δηλαδή. Με άλλα λόγια, μία πιο «πολιτισμένη» εκδοχή των κλεφταστυνόμων.
                                        
                                       Μέντα-μέντα
Ή κατ’ άλλους «κοφτή αλυσιδίτσα», όπως μας τόνισε υπέρμαχος του παιχνιδιού, που μπορεί να αποδειχτεί και επικίνδυνο για τα… άνω άκρα. Οι συμμετέχοντες πιάνονται χέρι-χέρι και κάποιος από άλλη ομάδα πέφτει ανάμεσά τους με φόρα ώστε να «κόψει» την αλυσίδα. Η πιο παραδοσιακή μορφή του παιχνιδιού θέλει τις ομάδες να τραγουδούν ταυτόχρονα την εξής στιχομυθία: «Τα μέντα μέντα / Τα μελεγγίτικα / Να μας τα στείλετε / Με ποιον; / Με όποιον θέλετε». Και μετά την «ποίηση»… γιούρια!

                                          Κουτσό
Τα κοριτσάκια, από την νηπιακή ηλικία ακόμη, φροντίζουν να προπονούνται στον χορό, κάνοντας τις δικές τους φιγούρες στο ένα πόδι, πάνω στο γνωστό «γήπεδο» με τα αριθμημένα τετραγωνάκια. Απλό και αθώο, όπως και οι ηλικίες για τις οποίες προορίζεται, σε αντίθεση για παράδειγμα με την «μπρουτάλ» μακριά γαϊδούρα την οποία απέφευγαν τα λεπτεπίλεπτα κορίτσια όπως ο διάβολος το λιβάνι.
                                  
                                    «Σι-μα-ρι-ο»
Το «χειροκίνητο» παιχνιδάκι που όποιον και να ρωτήσεις θα σου πει πως η παρέα του το τραγουδούσε με διαφορετικό τρόπο, έγινε δημοφιλές γιατί είναι… παντός καιρού. Μέσα στην τάξη, στο σπίτι, στην αυλή, οπουδήποτε υπάρχει… βαρεμάρα, απλώς απλώνεις τα χέρια και επιδίδεσαι στο «πτι-πτι-πτι». Παίζεται ακόμη και με δύο άτομα, πηγαίνοντας κατευθείαν στο τελικό στάδιο, όπου ο ένας προσπαθεί να χτυπήσει τα χέρια του άλλου σε μία διαδικασία με άφθονο σασπένς!
                                   

                                       Τυφλόμυγα
Το μόνο που απαιτείται είναι ένα μαντίλι για να δεθούν τα μάτια του άτυχου που ψάχνει στα τυφλά. Ακολουθούν σκουντουφλήματα, φωνές, παραπλανήσεις και καταδιώξεις, μέχρι να «συλληφθεί» κάποιος και να εξακριβωθεί η ταυτότητά του, οπότε και το μαντίλι αλλάζει… μάτια. 
                            
                                Σκοτεινό δωμάτιο
Συνεχίζουμε στα σκοτεινά, με το «κρυφτό εσωτερικού χώρου». Η πλήρης συσκότιση απαιτεί κλειστά παντζούρια και φώτα, «έξωση» αυτού που θα τα φυλάξει και εύρεση μιας καλής κρυψώνας μέσα στο δωμάτιο για τους υπόλοιπους. Στην συνέχεια, ο «εξόριστος» επιστρέφει, αφού μετρήσει μέχρι το εκατό και ψάχνει στα τυφλά. 

                                        Ψείρες
Όλοι οι υποψήφιοι… ψειριάρηδες συγκεντρώνονται και κάποιος πετάει ψηλά μια μπάλα λέγοντας το όνομα κάποιου παιδιού, το οποίο πρέπει να την πιάσει όσο οι υπόλοιποι τρέχουν μακριά. Αφού την πίασει, φωνάζει «ένα, δύο, τρία, στοπ» και όλοι σταματούν. Τότε, μπορεί να κάνει τρία βήματα και να πετύχει με την μπάλα κάποιον άλλο, ο οποίος φορτώνεται με μία «ψείρα». Αν δεν πετύχει κανέναν, παίρνει αυτός την ψείρα. Στο τέλος, ο παίκτης με τις περισσότερες ψείρες πρέπει να ανεχτεί τα πειράγματα των υπόλοιπων και οι μαμάδες να χαρούν που δεν πρόκειται για πραγματικές ψείρες.
                                           
                                          Τζαμί
Ελαφρώς πιο περίπλοκο, το τζαμί απαιτεί τουλάχιστον δέκα παίκτες χωρισμένους σε δύο ομάδες και ένα κεραμίδι σε επτά κομμάτια –ή ελλείψει κεραμιδιού, απλές επίπεδες πέτρες στημένες την μία πάνω στην άλλη. Η μία ομάδα σημαδεύει με την μπάλα και ρίχνει τον σωρό. Στην συνέχεια προσπαθούν να ξαναστήσουν τις πέτρες στη σειρά, όσο οι αντίπαλοι προσπαθούν να τους πετύχουν με την μπάλα για να τους βγάλουν από το παιχνίδι. Αν η μία ομάδα κατορθώσει να ξαναστήσει τον σωρό, φωνάζει «τζαμί» και κερδίζει την «παρτίδα».

                                          ΟΙ ΤΣΟΥΒΑΛΟΔΡΟΜΙΕΣ

Παίζεται από πολλά παιδιά. Το κάθε παιδί μπαίνει με τα πόδια μέσα σε ένα τσουβάλι και το κρατάει με το χέρι του στη μέση του. Στέκονται στη σειρά όλα τα παιδιά και μόλις δώσει κάποιος το σύνθημα ξεκινούν όλα χοροπηδώντας μέχρι να φτάσουν σε κάποιο σημείο που έχουν ορίσει. Όποιος φτάσει πρώτος είναι ο νικητής. 

                            ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΜΕ ΚΕΡΑΣΙΑ 

τα παιδια με τα χερια στην πλάτη,προσπαθουν να φανε τα τρια κερασια που υπάρχουν στα πιάτα που ειναι γεματα νερο. Νικητής αυτος που θα φτύσει πιο γρήγορα τα κουκούτσια.

                     Η ΓΑΤΑ ΚΥΝΗΓΑΕΙ ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ
Εικοσι στεφάνια σε ευθεία γραμμή.Στο τελευταίο στεφάνι είναι η γάτα ενω το ποντίκι είναι κατά ένα στεφάνι πιο μπροστά.Η γάτα προσπαθεί με πηδηματάκια απο στεφάνι σε στεφάνι να πιάσει το ποντίκι.Αν ομως το ποντίκι φτάσει στο πρώτο στεφάνι εχει σωθεί.

                            ΦΡΑΟΥΛΟΔΡΟΜΙΕΣ
Τα παιδιά με τα χέρια στην πλάτη,κρατουν στο στόμα τους ένα κουτάλι με μια φράουλα.ποιός θα βγεί πρώτος χωρις να του πέσει η φράουλα.

                           Ο ΛΑΓΟΣ 

Τα παιδιά είναι χωρισμένα σε δυο ομάδες. Η κάθε ομάδα κάθεται η μια απέναντι στην άλλη σε απόσταση περίπου 15 μέτρων με τα παιδιά το ένα δίπλα στο άλλο. Στη μέση της απόστασης των παιδιών υπάρχει μια μπάλα. Τα παιδιά της α΄ ομάδας έχουν αριθμούς από το 1-10 ( αν φυσικά πρόκειται για 10 παιδιά). Το ίδιο συμβαίνει και με τα παιδιά της β΄ ομάδας.Ένα παιδί που κάθεται έξω από τις δυο ομάδες φωνάζει ένα νούμερο, π.χ. το 3. τρέχουν τότε τα παιδιά που έχουν το 3 και από τις δυο ομάδες προς το κέντρο της απόστασης που είναι τοποθετημένη η μπάλα. Αν την πάρει ο παίκτης της α΄ ομάδας τρέχει να την πάει στην ομάδα του και αν το καταφέρει παίρνει η ομάδα του 2 βαθμούς.Τη στιγμή που ο παίκτης της α΄ ομάδας πάρει τη μπάλα και προσπαθεί να την πάει στην ομάδα του ο παίκτης της β΄ ομάδας τον κυνηγάει να τον πιάσει. Αν το καταφέρει τότε τους 2 βαθμούς τους κερδίζει η δική του ομάδα. Έτσι παίζουν όλα τα παιδιά.

                   ΠΕΡΝΑ ΠΕΡΝΑ Η ΜΕΛΙΣΣΑ 

 Παίζεται απο πολλά παιδιά. Εκλέγονται 2 αρχηγοί και διαλέγουν απο ένα "σπουδαίο" όνομα ο καθένας. πχ. διαμάντι και ζαφύρι, το οποιο δεν το ανακοινώνουν στους άλλους, είναι το μυστικό. Στέκονται ο ένας απέναντι στον άλλον και στήνουν τα χέρια τους ψηλά, να ακουμπούν, σαν αψίδα. Οι υπόλοιποι σχηματίζουν ουρά και περνούν απο κάτω, τραγουδώντας: «Περνά, περνά η μέλισσα με τα μελισσόπουλα και με τα παιδόπουλα, παιδόπουλα». Σταματούν το παιδί που περνάει εκείνη τη στιγμή κάτω από την αψίδα και του λένε στο αυτί τη μυστική λέξη που έχουν διαλέξει. Το παιδί ακούει και τις 2 λέξεις και πρέπει να διαλέξει αυτή που του αρέσει περισσότερο. μυστικά στ' αυτί τις δυο λέξεις που διάλεξαν και το παιδί πρέπει να επιλέξει μια από τις δυο. Όποια λέξη επιλέξει, θα πάρει θέση πίσω απο τον "αρχηγό" που τη σκέφτηκε. Όποιος πάρει τους περισσότερους, κερδίζει.. 

                             ΚΙΝΕΖΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ

 Χρειαζόμαστε ένα βότσαλο ή πετραδάκι και σκάλες.Αποφασίζουμε ποιός θα είναι ο δάσκαλος που μένει όρθιος.Τα υπόλοιπα παιδιά κάθονται στο πρώτο σκαλοπάτι.Ο δάσκαλος βάζει τα χέρια του πίσω στην πλάτη και τοποθετεί το βότσαλο στο δεξί ή το αριστερό χέρι. Τα φέρνει μπροστά, κλειστά, ώστε να μην φαίνεται ποιό χέρι κρατάει το βότσαλο και αφήνει το πρώτο παιδί να μαντέψει. Αν μαντέψει σωστά το παιδί ανεβαίνει ένα σκαλοπάτι. Αν όχι, παραμένει στο ίδιο.Ο δάσκαλος μετά βάζει τα χέρια του πίσω και είτε αλλάζει χέρι στο βότσαλο, είτε όχι.Συνεχίζει έτσι και ρωτάει όλα τα παιδιά με τη σειρά.Το πρώτο παιδί που θα φτάσει στην κορυφή της σκάλας, είναι ο νικητής. Ο νικητής γίνεται αμέσως δάσκαλος και ξαναρχίζει το παιχνίδι

                                 ΤΥΦΛΟ ΤΡΕΝΑΚΙ 

Τα παιδιά σχηματίζουν μια ευθεία γραμμή και όλα, εκτός του πρώτου, έχουν καλυμμένα τα μάτια. Ο πρώτος πρέπει να οδηγήσει το 'τυφλό τρενάκι' σε μια πορεία γεμάτη από μικρά εμπόδια.

                         Η ΓΑΤΑ ΚΑΙ Ο ΓΑΤΟΣ

 Υπάρχει μία γάτα και ένας γάτος, ενώ τα υπόλοιπα παιδιά είναι ποντίκια. Μέσα στο χώρο υπάρχει μια φωλιά. Οι γάτοι κυνηγούν τα ποντίκια. Δεν μπορούν να τα πιάσουν μόνο μέσα στη φωλιά τους. Κερδίζουν τα δύο τελευταία ποντίκια, που δεν πιάνονται.

                          «Τα βγάζουμε;»

Για τελευταίο αφήσαμε το παιχνίδι που προηγείται από κάθε παιχνίδι. Ποιος θα παίξει πρώτος; Ποιος θα διαλέξει πρώτος παίκτες για την ομάδα του; Ποιος θα τα φυλάει; Σε όλα αυτά τα σοβαρά παιδικά ερωτήματα, η απάντηση δινόταν με την φράση «Τα βγάζουμε;» Υπάρχουν αμέτρητα αυτοσχέδια τραγουδάκια για να επιτευχθεί ο στόχος. Τα πιο γνωστά είναι το κλασικό «α-μπε-μπα-μπλομ», το «κινεζάκι που τρώει ρυζάκι», ο «Καρακατσάνης που μπήκε στο τηγάνι» και φυσικά, το «Πέτρα-ψαλίδι-μολύβι-χαρτί» που έκανε την προ του παιχνιδιού διαδικασία πιο απολαυστική και από το ίδιο το παιχνίδι.

Πηγή