Η απλότητα του σπηλαίου

Ουσία των Χριστουγέννων είναι η αγάπη του Θεού, η συγκατάβαση της θείας αγάπης, η θυσία του Θεού, ο πλούτος της συγκαταβάσεως της αγάπης του Θεού για μας.

Θεός δεν σημαίνει κυβερνήτης που κάθεται ψηλά στα σύννεφα αδιάφορος, όπως τον εικόνιζαν μερικοί αρχαίοι λαοί, αλλά σημαίνει Εκείνον ο οποίος έρχεται για μας, έρχεται κοντά στο πλάσμα Του, για να το αρπάξει στην αγκαλιά Του, να το πάρει στους ώμους Του, να λυτρώσει το απολωλός, να το πάρει κοντά Του, να το βάλει σε μια νέα ζωή, να του φτιάξει μια καινούρια κατάσταση χάριτος, αγάπης, ενότητος με τον Θεό. Αυτό είναι το μεγάλο θέμα και δεν είναι τα τόσα άλλα με τα οποία ασχολούμεθα.

Εδώ είναι η ουσία, εδώ είναι το παν. Θεός συγκαταβαίνων, ταπεινούμενος, παροικών εν τω Σπηλαίω και εν τη Φάτνη, για να ενωθεί μαζί μας, για να μας ανεβάσει σε κάτι καλύτερο. Το τονίζουμε αυτό και σήμερα, επειδή μας το τόνισαν το Ευαγγέλιό μας και η Υμνολογία μας, ότι αυτό είναι το Ευγγέλιο, δηλαδή το άγγελμα το μοναδικό για τον άνθρωπο, να νοιώσουμε την αγάπη του Θεού.

Είμαστε προσκολλημένοι, εμείς οι άνθρωποι, και δεμένοι με πολλά πράγματα, με πολλά είδωλα. Έστω κι αν λέμε ότι δεν προσκυνούμε τα είδωλα, στην πραγματικότητα πολλοί από μας λατρεύουμε με απέραντη αφοσοίωση ποικίλα είδωλα, την σάρκα μας, το εγώ μας, το χρήμα μας. Έχουμε τόσες θρησκείες! Αλλά το ζήτημα είναι ότι είναι καμουφλαρισμένες, και ο πονηρός μας κάνει να μη λέμε ότι είμαστε ειδωλολάτρες, αλλά μας κάνει στην πράξη τέτοιους. Λατρεύουμε λοιπόν τις ανέσεις, τις συμβατικότητες, τις μικρότητες, την σχετικοκρατία, την συμφεροντολογία. Αυτά είναι τα κάστρα, τα οποία έχουμε μέσα μας οχυρωμένα, τα οποία δεν εννοούμε να τα αφήσουμε πολλές φορές, παρ’ όλο που στην επιφάνεια βάζουμε ένα επίχρισμα ευλαβείας και μια συμβατικότητα θρησκευτικοφανείας.

Η μεγάλη γιορτή έρχεται να μας πει, μέσα στην συγκλονιστική απλότητα του Σπηλαίου, ότι στην καινούρια κτίση, στην νέα θρησκεία, που λέγεται Χριστιανισμός, δεν έχουν τόπο οι συμβατικότητες, η σχετικοκρατία των τύπων. Για να μπεις στο Σπήλαιο, χρειάζεται αγνή καρδιά. Το μονοπάτι της αγνότητος της ψυχής και των διαθέσεων, αυτό μας προσεγγίζει προς την Βηθλεέμ. Και μόνο εκείνοι οι οποίοι έχουν το σθένος, τη δύναμη, την ειλικρίνεια να ξεκολλήσουν το άτομό τους απ’ τα είδωλα, να απαλλαγούν από την λατρεία του Εγώ και του χρήματος, αυτοί μπορούν ν’ αντικρύσουν το Βρέφος, αυτοί μπορούν να συλλάβουν το νόημα της πίστεως και της υπάρξεως του ανθρώπου, το νόημα της ζωής εν τελευταία αναλύσει, που βρίσκεται υπό την πνοήν του Θεού. Και δεν μπορεί η ζωή να κυβερνάται απ’ αυτά τα τόσο ψεύτικα και αμφίβολα είδωλα. Όπως τα μάτια μας είναι πλασμένα για να αντικρύζουν το φως, τα αυτιά μας να ακούν τους ήχους, η μύτη μας για να εισπνέει το οξυγόνο, έτσι και οι ψυχές μας είναι να νοιώθουν τον Θεό. Το νόημα τη ψυχής μας δεν είναι άλλο, δεν είναι να χορταίνει επίγεια, σχετικά και βρωμερά πολλάκις αγαθά. Αλλά να μπορεί με ειλικρίνεια να εισέρχεται στην ατμόσφαιρα της αγάπης του Θεού. Να μπορεί να αναπνέει το μέγα γεγονός της θεϊκής συγκαταβάσεως, της απόλυτης αγάπης, η οποία είναι θυσία και την οποία μας δείχνει σήμερα η σάρκωση του Υιού του Θεού.[…]

Δεν μπορεί η ζωή μας επάνω σ’ αυτόν τον πλανήτη να βαδίσει αληθινά, σε μια τροχιά πραγματική, εάν δεν εισέλθει στην σφάιρα αυτή του μυστηρίου του Θεού, ο Οποίος σαρκούται για να σταυρωθεί μεθαύριον. Του μυστηρίου, που αρχίζει από την Βηθλεέμ και κορυφώνεται στον Γολγοθά. Του μυστηρίου μιας τέτοιας συγκλονιστικής θυσίας, η οποία είναι ξεχείλισμα ειλικρινούς αγάπης, είναι δόσιμο για τον αγαπώμενο, είναι προσφορά για την εξύψωση του πλάσματος.

Αρχιμανδρίτου π. Ηλία Μαστρογιαννόπουλου

Πηγή