Το κορίτσι με τα σπίρτα

(Στο τέλος του άρθρου μπορείτε να δείτε το βίντεο)

“Το κορίτσι με τα σπίρτα” είναι ένα παραμύθι γεμάτο ποίηση και λυρισμό, αλλά με τραγικό κοινωνικό μήνυμα, παρμένο από το έργο - σταθμό για τα κλασικά γράμματα της Ευρώπης, “Παραμύθια” του Χανς Κρίστιαν `Αντερσεν (1835). Το παραμύθι είναι ανθολογημένο από το περιοδικό “Νέα Εστία”, όπου δημοσιεύτηκε το 1955 σε μετάφραση του Μιχάλη Δ. Στασινόπουλου.

“Το κορίτσι με τα σπίρτα” αναφέρεται στις τραγικές καταστάσεις που αντιμετωπίζει ένα μικρό κορίτσι την παραμονή της Πρωτοχρονιάς. Τελικά, οι απάνθρωπες συνθήκες που ζει την οδηγούν στο θάνατο αλλά ταυτόχρονα και στη λύτρωση. Το παραμύθι αυτό είναι ένα από τα αρτιότερα κείμενα του Δανού συγγραφέα, το οποίο ξεχωρίζει ανάμεσα στα άλλα τόσο για την ποίηση που το διαπνέει όσο και για τη μελαγχολία του, αλλά και γι’ αυτή την αίσθηση της πραγματικότητας, τη ρεαλιστική και ειλικρινή ματιά της ζωής στην πιο ζοφερή της όψη.

ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΟΥ

Είναι βράδυ της παραμονής της Πρωτοχρονιάς και ένα κοριτσάκι τριγυρνά ξυπόλητο και νηστικό μέσα στους δρόμους της πόλης, προσπαθώντας να πουλήσει σπίρτα. Το κρύο είναι ανυπόφορο και το χιόνι πέφτει συνέχεια. Κανένας στο δρόμο δε σταματά για ν’ αγοράσει σπίρτα, γιατί το κρύο είναι φοβερό, και επιπλέον, όλοι βιάζονται για τις προετοιμασίες της γιορτινής βραδιάς. Η φτωχή μικρούλα δεν έχει πουλήσει ούτε ένα κουτί σπίρτα και πεινά και κρυώνει πολύ. Δεν τολμά όμως να γυρίσει στο σπίτι της, γιατί ο σκληρός πατριός της θα την έδερνε που δεν είχε πουλήσει τα σπίρτα.

Κάποια στιγμή βρίσκει μια απόμερη γωνιά ανάμεσα σε δύο σπίτια και τρυπώνει εκεί, για να προφυλαχτεί από το κρύο. Τα χεράκια της είναι ξυλιασμένα κι ανάβει ένα σπίρτο, για να ζεσταθεί. Αμέσως της φάνηκε πως βρισκόταν μπροστά σε μια μεγάλη αναμμένη σόμπα. Το σπίρτο όμως σβήνει κι η σόμπα χάνεται. Ανάβει δεύτερο σπίρτο και βλέπει ένα σαλόνι, με το τραπέζι πλούσια στρωμένο και πάνω την ψητή παραγεμισμένη χήνα. Και πάλι όμως το σπίρτο σβήνει και όλα χάνονται. Ανάβει τρίτο σπίρτο, και ονειρεύεται τώρα ότι είναι κοντά σ’ ένα χριστουγεννιάτικο δέντρο στολισμένο με πολύχρωμα κεριά, μπομπόνια και λογής-λογής παιχνιδάκια. Η μικρούλα απλώνει το χέρι, αλλά το σπίρτο σβήνει και το δέντρο φαίνεται σαν ν’ ανεβαίνει προς τον ουρανό. Τα κεριά γίνονται αστέρια κι ένα από αυτά ξεκολλά και πέφτει στη γη. Τότε το κοριτσάκι θυμάται τη γιαγιά της που της έλεγε ότι, όταν ένα αστέρι πέφτει, κάποιος άνθρωπος πεθαίνει. Η γιαγιά της, το μόνο πλάσμα που την είχε αγαπήσει πραγματικά, έχει πεθάνει εδώ και καιρό.

Σε λίγο η μικρούλα ανάβει κι άλλο σπίρτο, και βλέπει να λάμπει μπροστά της η μορφή της πολυαγαπημένης της γιαγιάς. Η γιαγιά είναι όμορφη, με γλυκό και τρυφερό πρόσωπο κι όχι σκυφτή και κουρασμένη. Ανάβει πολλά σπίρτα συνέχεια, για να κρατήσει τη μορφή της γιαγιάς της κοντά της, και της ζητάει να την πάρει μαζί της. Η γιαγιά τότε ανταποκρίνεται στην επιθυμία της εγγονής της και την παίρνει ψηλά στον ουρανό.

Την άλλη μέρα ο κόσμος βρίσκει στο δρόμο το νεκρό και ξυλιασμένο κορμί της μικρούλας. Η ίδια όμως ήταν πια ευτυχισμένη, καθώς βρισκόταν στη γλυκιά αγκαλιά της αγαπημένης της γιαγιάς.

Πηγή1

Πηγή2