Αόρατοι Ασκητές Αγίου Όρους. Μαρυρίες.

Αρχιμ. Αθανασιος Σιμωνοπετρίτης

Για τους αόρατους ασκητές του Αγίου Όρους έχουν γραφεί πάρα πολλά. Είναι ένα θέμα το οποίο διαρκώς έρχεται στο προσκήνιο.

Στη συνέχεια του σημερινού μας δημοσιεύματος θα καταχωρήσουμε δύο σύγχρονες μαρτυρίες.

Η πρώτη είναι προφορική σε βίντεο. Μας την μεταφέρει ο Υμνογράφος της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας Αρχιμ. Αθανάσιος Σιμωνοπετρίτης*, ο οποίος μας διασώζει όσα του είπε ο αγιασμένος Γέροντας π. Παΐσιος. Η δεύτερη είναι γραπτή και την αντιγράφουμε από ένα σύγχρονο βιβλίο, για το οποίο υπάρχουν στοιχεία στο τέλος της αναρτήσεως.

 Δείτε εδώ το βίντεο.

Στο κελί του «Τιμίου Προδρόμου» που βρίσκεται λίγο έξω των Καρυών ησυχάζει ένας απλός γέροντας 93 ετών, ονόματι Δαμασκηνός. Λένε ότι είναι ο μόνος αγιορείτης γέροντας που έχει τα πιο πολλά χρόνια στο Άγιο Όρος. Έχει 84 χρόνια. Ήρθε οκτώ χρονών στο Όρος και έμεινε κοντά στο γέροντα του κελιού αυτού που ήταν συγγενικό του πρόσωπο, νομίζω θείος του. Καταγόταν από την Ιερισσό Χαλκιδικής.

Ο γέροντας, λοιπόν, του Δαμασκηνού είχε συνεργασία και φιλία με τον γέροντα του κελιού «Εισόδια της Θεοτόκου» στη Κερασιά, τον πνευματικό παπά Ιερόθεο. Πολλές φορές τα ζώα, τα μουλάρια του γέροντος Ιεροθέου ερχόντουσαν για εξυπηρέτηση του κελιού του «Τιμίου Προδρόμου» και το αντίθετο, τα δικά τους υποζύγια πήγαιναν μέχρι τη Κερασιά προς εξυπηρέτηση και βοήθεια του κελιού των Εισοδίων. Δηλαδή αλληλοβοηθιόντουσαν.

Κάποια μέρα που βρισκόταν ο γέρων Δαμασκηνός (τότε νέος 25 ετών) στη Κερασιά και βοηθούσε τον παπά Ιερόθεο έτυχε να βρίσκονται στη συνοδεία τους εκεί και δύο λαϊκοί εργάτες, το πιθανότερο οικοδόμοι. Οι οικοδόμοι αυτοί εργαζόντουσαν για αρκετές μέρες και γόγγυζαν στο παπα-Ιερόθεο ότι δεν τους αρέσουν τα φαγητά διότι είναι απλά και νηστίσιμα και ότι αυτοί δεν ήρθαν για μοναχοί αλλά για να δουλέψουν και ότι θέλουν να τρώνε καλά και μάλιστα ζητούσαν κρέας. Είχαν μαζί τους μάλιστα και κυνηγετικά όπλα και ρωτούσαν τους εκεί μοναχούς να τους υποδείξουν κάποιο μέρος στο οποίο υπάρχουν αγριογούρουνα.

Όταν άκουσε αυτά ο μοναχός Δαμασκηνός τους είπε : - Ξέρω εγώ ένα μέρος που περιφέρονται γουρούνια διότι είδα πριν μέρες τα σκαψίματά τους. Παίρνουν λοιπόν το μοναχό Δαμασκηνό μαζί τους για να τους δείξει το μέρος. Πήραν το μονοπάτι που οδηγεί από τη Κερασιά προς την Αγία Άννα. Εκεί που βρίσκεται το πετρώδες κατηφορικό μονοπάτι προς τη Σκήτη της Αγίας Άννης στα δεξιά υπάρχει ένα μικρό σπιτάκι, δίπλα στο μονοπάτι το οποίο είναι ανοιχτό, χωρίς πόρτα και δεξιά έχει ένα μακρόστενο κάθισμα για ξεκούραση των οδοιπόρων μοναχών και προσκυνητών. Στο κέντρο βρίσκεται κάτι σαν πηγάδι ή στέρνα με νερό για να πίνουν και να δροσίζονται οι περαστικοί.

Από το σημείο αυτό μας είπε ο γέρων Δαμασκηνός λοξοδρόμησαν αρκετά πάνω σε βραχώδη μέρη με αραιά βλάστηση. Εκεί συνάντησαν ένα αγριογούρουνο και το χτύπησε ένας απ' αυτούς με το όπλο του. Ο μοναχός Δαμασκηνός είδε ότι το αγριογούρουνο πληγώθηκε και έτρεχε κάτω τον κατήφορο. Το ακολούθησε και είδε ότι τι αγρίμι πήγε κάτω από ένα κρημνό και κρύφτηκε. Όταν πήγε κοντά, είδε ότι υπήρχε μια τρύπα μέσα στο βράχο και το γουρούνι μπήκε μέσα. Φώναξε και τους άλλους και όταν ήρθαν αποφάσισαν να ανάψουν φωτιά για να αναγκάσουν το θήραμα να βγει έξω. Άναψαν λοιπόν ένα δαδί και το έβαλαν στο στόμιο της σπηλιάς. Μόλις μυρίστηκε τους καπνούς και βλέποντας τη φωτιά, το γουρούνι πήδηξε αμέσως έξω και έτσι οι κυνηγοί το χτύπησαν με το όπλο και το αποτελείωσαν.

Ο μοναχός Δαμασκηνός την ώρα που περιεργαζόταν το θήραμα οι δύο λαϊκοί, αυτός πήρε και άναψε δαδιά και μπήκε να δει τι είναι μέσα από τη τρύπα. Όταν μπήκε μέσα είδε ότι ήταν σπηλιά. Κοιτάζει με έκπληξη και βλέπει κατάχαμα στη γωνιά ένα λείψανο του οποίου υπήρχαν μόνο τα οστά με ένα κίτρινο σαν χρυσαφί χρώμα και ευωδίαζαν, όπως μας είπε ο γέρων Δαμασκηνός. Με το φως των δαδιών ψάχνοντας στη σπηλιά βρήκε και δύο τενεκέδες. Ο ένας, μόλις έφυγε το καπάκι, είδε ότι υπήρχαν παξιμάδια άθικτα σε πολύ καλή κατάσταση. - Άνοιξα και τον άλλο τενεκέ, μας είπε, και όταν έφυγε το ξύλινο καπάκι ευωδίασε ο τόπος. Μύριζε σαν βασιλικό. Είδα ότι περιείχε νερό και μου φάνηκε σαν αγιασμός. Όταν βγήκε από τη σπηλιά, πήραν το αγριογούρουνο με τους δύο συντρόφους του κυνηγούς και πήγαν πίσω στα «Εισόδια» στη Κερασιά.

Όταν διηγήθηκαν στο γέροντα Ιερόθεο τα όσα είδαν και ανακάλυψαν στην ερημιά και στη σπηλιά που τους οδήγησε το γουρούνι, ο γέρων Ιερόθεος τους είπε : - Δεν είναι το γουρούνι που σας οδήγησε στο μέρος αυτό, αλλά ο Θεός για να ανακαλύψετε αυτό τον άγιο θησαυρό. Αυτός ήταν ένας άγιος άνθρωπος. Μερικοί πατέρες παλαιότερα συναντούσαν κάπου-κάπου σ' εκείνα τα μέρη έναν ασκητή αλλά ποτέ δεν μπόρεσαν να μιλήσουν μαζί του, διότι μόλις αντιλαμβανόταν παρουσία ανθρώπου, κρυβόταν και χανόταν στο δάσος. Πήρε το λόγο ο μοναχός Δαμασκηνός και λέει στον γέροντα παπα-Ιερόθεο:

- Και εγώ γέροντα, πριν δέκα περίπου χρόνια συνάντησα έναν ερημίτη σ' αυτές τις περιοχές αλλά δεν μπόρεσα να τον πλησιάσω. Χάθηκε από μπροστά μου, κρύφτηκε δεν ξέρω τι έγινε. Και ο γέρων Ιερόθεος είπε:

- Μα και άλλοι μοναχοί που αντιλήφθηκαν τη παρουσία του παλαιότερα, την τελευταία δεκαετία δεν τον ξαναείδαν, χάθηκαν τα ίχνη του. Και αυτός πρέπει να ήταν και αυτό που ανακαλύψατε ήταν το καταφύγιό του.

Ο γέροντας Ιερόθεος αργότερα έστειλε το μοναχό Δαμασκηνό να πάει να του φέρει τα λείψανα του αγίου και ανώνυμου αυτού ασκητού. Ο Δαμασκηνός του αρνήθηκε προβάλλοντας τη κοπιώδη πορεία μέχρις εκεί και το δύσβατο και πετρώδες του μέρους. Ο παπα-Ιερόθεος όμως τον έπεισε τελικά, αφού του έδωσε συνοδεία ακόμη ένα μοναχό και τους έδωσε και από μια λίρα για φιλοδώρημα. Έτσι αφού πήραν ένα τσουβαλάκι καθαρό και μαζί τους φαναράκια λαδιού και λαμπάδες, διότι τότε δεν υπήρχαν ακόμη οι φακοί, ξεκίνησαν για το μέρος εκείνο. Όταν τελικά το βρήκαν και έφτασαν μέχρι του στομίου της σπηλιάς λέει ο Δαμασκηνός στον άλλο μοναχό:

- Είσελθε πρώτος εσύ. Ο άλλος μοναχός όμως επειδή φοβόταν του λέει:

- Όχι, φοβάμαι, μπες εσύ πρώτος. Έτσι ο Δαμασκηνός μπήκε πρώτος αφού άναψαν πρώτα τα φαναράκια και τις λαμπάδες. Τα παξιμάδια τα πήραν μαζί τους και τα έφαγαν, σαν ευλογία. Πήραν και δοκίμασαν και από τον ευωδιάζοντα αγιασμό του άλλου τενεκέ. Μέσα στη σπηλιά βρήκαν κρεμασμένα και δύο κομποσχοίνια, ένα τριακοσάρι το οποίο πήρεο Δαμασκηνός και ένα εκατοστάρι το οποίο έδωσε στον άλλο μοναχό. Αφού τοποθέτησαν τα λείψανα στο τσουβαλάκι με πολλή προσοχή πήραν τα λαδοφάναρά τους και μετακόμισαν τα οστά στο κελί των «Εισοδίων της Θεοτόκου», στη Κερασιά.

Μετά από χρόνια άκουσε ο γερό-Δαμασκηνός, όπως μας είπε, πως τα οστά του ερημίτη τα μετακόμισαν σε κάποια καλύβη στη Σκήτη της Αγίας Άννης.

Η ανακάλυψη της σπηλιάς και των λειψάνων του αγίου αυτού ασκητή έγινε περί το έτος 1937.

Πηγή: Οι αόρατοι ερημίτες του Άθωνα, Βλασίου μοναχού Αγιορείτου, εκδόσεις ΤΕΡΤΙΟΣ, σελ 164-169

Περισσότερα στοιχεία

*  Για να δείτε την πρωτότυπη ανάρτηση πατήστε εδώ