Η εξομολόγηση του γιατρού

Ήταν γιατρός. Νέος, καλός επιστήμονας, σοβαρός. Πλησίαζε η μέρα του γάμου του. Και δεν ήθελε να «βάλει στεφάνι» χωρίς να προετοιμαστεί ψυχικά. Ζήτησε γι’ αυτό να εξομολογηθεί. Ώρα πολλή βρίσκεται μπροστά στον πνευματικό. Η ατμόσφαιρα είναι γεμάτη μυσταγωγία. Ο κληρικός ακούει συγκινημένος τους βαθύτερους παλμούς της καρδιάς του νεαρού επιστήμονα.

-Γιατρέ μου, ρωτά σε μια στιγμή ο εξομολόγος, πως αποφασίσατε να έρθετε μέχρις εδώ; Χρειάζεται κάποιος ηρωισμός, ποια δύναμη σας ώθησε;

Ο γιατρός κοίταξε με δακρυσμένα μάτια τον κληρικό. Ένα δυνατό συναίσθημα τον είχε ξαφνικά πλημμυρίσει.

-Η μητέρα μου, πάτερ. Ήμουνα τότε δεκαπεντάχρονο αγόρι. Αλλά πάντα με οδηγούσε στην Εκκλησία, στην εξομολόγηση. Στις τελευταίες ώρες, πριν πεθάνει, με κάλεσε και μου είπε: «Παιδί μου, θέλω να μείνεις κοντά στο Θεό». Τώρα ζω διαρκώς με τα φλογισμένα εκείνα λόγια της. Σήμερα τα κόκαλά της θα τρίζουν στον τάφο από ικανοποίηση .

Είπε και σώπασε. Αλλά και ο πνευματικός δεν μπορούσε να μιλήσει από την συγκίνηση. Ήταν η καλύτερη σιωπή… Ένιωθες ότι άκουγες ανάλαφρο πέταγμα της ψυχής της αγίας μητέρας, που ερχόταν να φιλήσει το καλό παλικάρι της…

Σε λίγο, ο ήχος της καμπάνας, που ακούστηκε από την απέναντι Εκκλησιά, διέκοψε την σιωπή τους. Ο γιατρός γαλήνιος έφυγε. Και ο κληρικός συλλογίστηκε: 15 χρόνια πέρασαν από τότε. Και μένει ακόμα η επίδραση της μητέρας του στην ψυχή του σημερινού νεαρού επιστήμονα και αυριανού συζύγου…

Σήκωσε τα μάτια του προς την εικόνα του Χριστού και είπε με έξαρση ψυχής και δέος. «Κύριε , χάρισε στην κοινωνία μας μητέρες άγιες, που πάνω στην άμμο της ζωής ν’ αφήνουν έντονα τα ίχνη της ψυχής τους».


(Από το περιοδικό Στύλος Ορθοδοξίας, Τσουκαλάδες Παραβόλας Αγρινίου τ. 49)