Πατέρα!..., μητέρα!...

Πάει καιρός πολύς που έχεις να ψιθυρίσεις αυτές τις λέξεις. "Μητέρα ..Πατέρα.." Λέξεις γλυκιές άλλοτε, που σου χάριζαν σιγουριά στη σκέψη τους και μόνο. Γιατί τότε δεν ήσουν μόνος. Είχες εκείνους!

Μα τώρα! Τα χείλη ερμητικά κλεισμένα, Δε μπορούν να πάρουν τα γράμματα και να φτιάξουν τις λέξεις. Τρία φωνήεντα και τρία σύμφωνα της ελληνικής μας γλώσσας, που όμως εσύ τα άφησες πεισματικά μακριά το ένα από το άλλο, κι έτσι έμεινες κι εσύ μακριά από εκείνους...

Έχεις τα παράπονά σου. Δικαιολογημένα τα περισσότερα. Για τις φορές που δε σ’ άκουσαν, για τις κουβέντες που ποτέ δε σου ψέλλισαν, για το χάδι που δε σου πρόσφεραν. Απορροφημένοι, βλέπεις στις δουλειές τους έκαναν τη νύχτα μέρα για να σου εξασφαλίσουν ό,τι νόμιζαν απαραίτητο. Σχολείο, φροντιστήριο, αγγλικά, ρούχα από σπουδαίες μάρκες, ακριβό στερεοφωνικό, μηχανή μεγάλου κυβισμού... Και πίστεψαν πως έκαναν το καθήκον τους. Μα εσύ δεν ήσουν ευχαριστημένος. Η ψυχή σου άλλα ζητούσε. Εσύ δεν ήθελες κάτι από αυτούς, ήθελες αυτούς τους ίδιους!

Στις εφηβικές αναζητήσεις σου δε στάθηκαν απέναντί σου να μιλήσετε σαν καλοί φίλοι. Στα στραβοπατήματά σου δε σε στήριξαν. Δε σου άνοιξαν την καρδιά σου να σε συνοδεύσουν στα αποκαλυπτικά ταξίδια της νιότης σου, όταν ανακάλυπτες τη φιλία, το Θεό, τον έρωτα. "Ποιος θα μου μιλήσει γι αυτά" σκέφτηκες. Και μετά δάκρυσες! Μόνο που έκαναν τον κόπο να σου πουν για το "βαποράκι" που περίμενε έξω από το σχολείο. Λίγα πράγματα πάντως και μάλιστα ούτε κουβέντα για όλες τις άλλες παγίδες που πολλές φορές ανυποψίαστος συνάντησες στο δρόμο σου. Κλεισμένοι στο «καβούκι» τους κι εσύ στον εαυτό σου.. Το "εγώ" δεν έγινε ποτέ "εμείς".

Γι’ αυτό και τώρα τα χείλη δε στεριώνουν τις πιο όμορφες λέξεις του κόσμου. Πάνε χρόνια από τότε που πλέον εκείνη είναι η "γριά" σου κι εκείνος ο "γέρος" σου. Και το σπουδαιότερο, νιώθεις πως πλέον το ποτάμι δε γυρίζει πίσω...

Σκέπτομαι συχνά πώς αν υπάρχει ένα πράγμα που οι νέοι πρέπει οπωσδήποτε να μάθουν είναι αυτό: να συγχωρούν! Και να αρχίσουν με τους γονείς τους. Ξέρεις, κατά βάθος οι γονείς σου είναι καλοί άνθρωποι. Και σε αγαπούν! Μόνο που δεν τους δόθηκε η ευκαιρία τα τελευταία 17-18 χρόνια να στο δείξουν!

Μήπως λοιπόν πρέπει να κάνεις εσύ αυτό που είναι δικό τους έργο, δηλαδή το πρώτο βήμα για να συναντηθείτε και πάλι. Γιατί είμαι βέβαιος ότι στη σχέση σας αυτό ακριβώς χρειάζεται. Να σπάσει ο πάγος. Να πέσουν τα τείχη. Να γεφυρωθούν τα χάσματα και να κοινωνήσουν οι καρδιές. Πόσες φορές τους είπες ότι τους αγαπάς; Ότι χαίρεσαι που γεννήθηκες σ’ αυτό το σπίτι, ότι είσαι περήφανος γι αυτούς, ότι δε σε νοιάζει πόσο φτωχοί ή άσημοι είναι, αλλά το πόσο αληθινοί; Πόσες φορές τους είπες πώς χωρίς αυτούς νιώθεις χαμένος; Κι αν δεν τους το είπες, το νιώθεις ότι είναι έτσι!..

Μην ψάξεις ποιος φταίει. Ψάξε μόνο, σε παρακαλώ , τι μπορεί να γίνει. Άπλωσε δειλά το χέρι σου να σφίξεις το δικό τους. Να νιώσεις το στοργικό τους άγγιγμα στα μαλλιά σου. Να ζήσετε πάλι όπως τότε, κι εσύ κι εκείνοι, εσύ κι ο κόσμος όλος! Πίστεψε με, αξίζει τον κόπο. Για να πεις «Βρήκα πατέρα… Βρήκα μητέρα...» και να ξανάβρεις τη γαλήνη της ψυχής σου, την ειρήνη και την εσωτερική σου ισορροπία. Κι εσύ θα νιώθεις τόση ευτυχία! Μήπως τελικά τους το οφείλεις κιόλας; Μήπως τους οφείλεις ακόμα περισσότερα;

Καλή αρχή λοιπόν! Κάνε το πρώτο βήμα. Να προφτάσεις και να τους πεις το «σ αγαπώ» ! Βρες το χρόνο να τους το πεις το πρωί πριν φύγεις για το σχολείο, όταν τους κοιτάζεις στα μάτια, όταν διακρίνεις την αγωνία τους για την αυριανή σου εξέλιξη . Και μην ξεχάσεις ποτέ. Πες τους τώρα το "Σ’ αγαπώ". Πες το στον καθένα χωριστά. Πες τους το τώρα για να μπορείς να το ακούσεις κι εσύ μεθαύριο από τα δικά σου παιδιά!

π. Συμεών Βενετσιάνος