Η οσία Μαρία η Αιγυπτία

Η Ε΄ εβδομάδα κλείνει με τη μνήμη της οσίας Μητρός ημών Μαρίας της Αιγυπτίας, που εκοιμήθη εν ειρήνη την α΄ Απριλίου, αλλά που οι Πατέρες, για πνευματικούς κυρίως λόγους, όρισαν να γιορτάζουμε την Ε΄ Κυριακή των Νηστειών.

Ο βίος και η πολιτεία της οσίας Μαρίας της Αιγυπτίας ομοιάζει πολύ με μυθιστόρημα, με τα πιο απίθανα και συγκλονιστικά δραματικά στοιχεία. 

Στα δώδεκά της χρόνια ξέφυγε απ’ τα χέρια των γονέων της κ’ έφυγε για την Αλεξάνδρεια, όπου ξεστράτισε από το δρόμο του Θεού, και δόθηκε στις ηδονές και στις αισχρές απολαύσεις του σώματος. Με την ομορφιά της έγινε αφορμή να περάσουν, μέσα από τη φαρδιά και φαινομενικά ωραία πύλη της σαρκικής ηδονής, πολλοί νέοι στο βούρκο και στον ψυχικόν όλεθρο. Μέσα σ’ αυτόν τον άσωτο βίο, έζησε η Μαρία 17 νεανικά χρόνια.

Κάποτε με μια συντροφιά αμαρτωλή κίνησε, από περιέργεια πιο πολύ, να πάει στα Ιεροσόλυμα, όπου πήγαινε πλήθος προσκυνητών, για να παρευρεθούν στη γιορτή της Υψώσεως του Σταυρού. 

Εκεί, μετά από το έργο της το αμαρτωλό, θέλησε να μπει κι αυτή στον ιερό Ναό της Αναστάσεως, να δει την Ύψωση του Τιμίου Σταυρού. Μα κάτι σα να την εμπόδιζε και δεν την άφηνε να προχωρήσει, ενώ όλος ο κόσμος έμπαινε στην εκκλησία χωρίς καμιά δυσκολία. Δοκίμασε ξανά. Και δυο και τρεις και τέσσερις φορές, μα πάλι η ίδια αόρατη δύναμη την έσπρωχνε προς τα πίσω. Κ’ εκείνη η καρδιά, που πλήγωνε τόσους άντρες και τους έριχνε στην αμαρτία, κατενύγη, πληγώθηκε και δάκρυσε· κι αμέσως μέσα της, τα πάντα πήρανε το δρόμο της αλλαγής, της μετάνοιας, της επιστροφής στο δρόμο του Θεού. 

Βάζει εγγυήτρια την Παναγία και υπόσχεται: αν αφεθεί να μπει και να ιδεί τον Τίμιο Σταυρό, να μη μολύνει πια το σώμα της με αμαρτία, παρά να το φυλάξει, με αρετή και σωφροσύνη, μακριά από σαρκικές επιθυμίες και ηδονές. Και -ω της φιλευσπλαχνίας σου, φιλάνθρωπε Κύριε!- τώρα μπαίνει η Μαρία ευκολότατα μέσα στην εκκλησία, προσκυνάει το Τίμιο Ξύλο του Σταυρού και τηρώντας την υπόσχεση που έδωκε στην Παναγία, φεύγει απ’ τα Ιεροσόλυμα την ίδια μέρα. 

Περνά τον Ιορδάνη ποταμό και προχωρεί στο βάθος της ερήμου, ζει, με προσευχή και με άσκηση, μια ζωή σκληρότατη και πραγματικά αγγελική και υπεράνθρωπη, επί σαράντα εφτά ολάκερα χρόνια. 

Στα τέλη του βίου της, συνάντησε έναν ερημίτη, τον αββά Ζωσιμά, και τον παρακάλεσε να της φέρει τα Άχραντα Μυστήρια για να κοινωνήσει. Ο αββάς Ζωσιμάς της έφερε τη Θεία Κοινωνία τον ερχόμενο χρόνο, τη Μεγάλη Πέμπτη. 

Κι όταν ξανάρθε πάλι, τον ερχόμενο χρόνο, τη βρήκε νεκρή και δίπλα της γραμμένες αυτές τις λέξεις:

 «Ἀββᾶ Ζωσιμᾶ, θάψον ὧδε τὸ σῶμα τῆς ἀθλίας Μαρίας. Ἀπέθανον τὴν αὐτὴν ἡμέραν καθ᾿ ἣν ἐκοινώνησα τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων. Εὔχου ὑπὲρ ἐμοῦ».

***

Αυτές τις μέρες, που η Μεγάλη Σαρακοστή φτάνει προς το τέλος της, και ο πνευματικός αγώνας των χριστιανών κορυφώνεται, το παράδειγμα της οσίας Μαρίας έχει πολύ μεγάλη σημασία, εδώ που το έβαλαν οι άγιοι Πατέρες να γιορτάζεται. Προτού τελειώσει η νηστεία, δηλαδή η σωματική και πνευματική προετοιμασία για την υποδοχή του Σταυρωμένου και Αναστημένου Χριστού, η οσία Μαρία δείχνει σε όλους μας πόσο φιλάνθρωπος είναι ο Θεός, όταν τα τέκνα του -ακόμα και τα πιο αμαρτωλά- αφήνουν τη ράθυμη ζωή της αμαρτίας, μετανοούν κι έρχονται ειλικρινά ν’ αποθέσουν τον εαυτό τους, μπροστά στην άπειρη αγάπη του Σταυρού του!

Π.Β. Πάσχος, Έρως Ορθοδοξίας, εκδ. Ε΄ Αποστολικής Διακονίας, Αθήνα 2006.

ΠΗΓΗ