Μαρία Χούκλη: Η σπαρακτική, προσωπική ανάρτηση για τη Γιορτή του Πατέρα!

Συγκλονίζει η Μαρία Χούκλη! Η εξαιρετικά δημοφιλής δημοσιογράφος προχώρησε σε μία άκρως συγκινητική ανάρτηση με αφορμή τη Γιορτή του Πατέρα.


Η ανάρτηση που έκανε στο προφίλ της στο Facebook η Μαρία Χούκλη για την Γιορτή του Πατέρα έχει προσωπικό ύφος και τίτλο: “Μου λείπει ο λησμονημένος εαυτός του”!

Ο πατέρας της Βορειοελλαδίτισσας αγαπημένης δημοσιογράφου έχει διαγνωστεί με άνοια, και η ίδια εξιστορεί με πολύ γλαφυρό τρόπο τη ζωή μαζί του.

Δεν την αναγνωρίζει πια, όπως ούτε και τον γιο του, «θυμάται μόνο τη μητέρα, τη φτώχεια των παιδικών του χρόνων, την οδό του σπιτιού μας, όχι τον αριθμό, ονόματα φυτών και δένδρων και να είναι ευγενής με όλους».

«Τον κοιτάζω διαπεραστικά μήπως τον φέρω πίσω από την άγνωστη χώρα. Είναι μεγάλη η απόσταση και πια δεν γίνεται να γυρίσει. Μου λείπει ο λησμονημένος εαυτός του. Μου λείπει ο λησμονημένος εαυτός του…»

Και παροτρύνει όλους εμάς να μην ξεχνάμε τους δικούς μας, όσο είναι καιρός…

 

Διαβάστε ολόκληρη την ανάρτηση που έκανε και συγκλονίζει η Μαρία Χούκλη:

«Ο πατέρας έχει άνοια.

Θυμάται μόνο τη μητέρα, τη φτώχεια των παιδικών του χρόνων, την οδό του σπιτιού μας,όχι τον αριθμό, ονόματα φυτών και δένδρων και να είναι ευγενής με όλους.

Ξέρει ότι με γνωρίζει, αλλά πια δεν με αναγνωρίζει.

Εκπλήσσεται με τον άνδρα που του συστήνεται ως γιος του. Μας κοιτάζει με ένα ντροπαλό χαμόγελο, σαν να ζητάει συγγνώμη που ξέχασε. Δεν παραπονιέται ποτέ. Απλώς κάπου κάπου τα βάζει με φανταστικούς εχθρούς.

Η βιωμένη ζωή του εμφανίζεται ξαφνικά , όμως , κρατάει λίγο.

Μετά πάλι σκηνοθετεί – κάθε φορά αλλιώς – τα σπαράγματα της μνήμης. Συναινώ με τις μεταβαλλόμενες βεβαιότητές του, τι νόημα έχει να τον διορθώνω;

Του αρέσει πάντα ο ήλιος και το κρύο νερό. Προτιμάει τα γνώριμα φορεμένα ρούχα του, τα καινούργια τα αντιμετωπίζει όμοια με αφιλόξενο τοπίο.

Απορεί με τα κλειστά διαμερίσματα. «Πού πήγαν όλοι, γιατί τα αγόρασαν αφού θα έφευγαν;» αναρωτιέται αναστατωμένος».

«Η κρίση , πατέρα».

Μερικά χρόνια πριν κουβεντιάζαμε γι’ αυτήν, τώρα μοιάζει να μην καταλαβαίνει.

Φωτίζεται το πρόσωπό του όταν βλέπει παιδιά . Και εκείνα – γνωστά, άγνωστα – τον αγκαλιάζουν ανεπιφύλακτα.

Τον κοιτάζω διαπεραστικά μήπως τον φέρω πίσω από την άγνωστη χώρα. Είναι μεγάλη η απόσταση και πια δεν γίνεται να γυρίσει.

Μου λείπει ο λησμονημένος εαυτός του.

Μιλήστε με τους δικούς σας όσο είναι καιρός. Μπορεί να σας τους κλέψει αυτή η καταραμένη ομίχλη του μυαλού». 

πηγή