Πού οφείλεται αυτή η απόλυτη, ασυγκράτητη και παράλογη ζήλια; «Στην επιθυμία κάθε παιδιού να έχει την αποκλειστική αγάπη των γονιών του», απαντούν η Αντέλ Φάμπερ και η Ιλέιν Μάζλις, συγγραφείς αρκετών βιβλίων με θέμα τη σχέση γονέων 
-παιδιών.
Οι γονείς παρέχουν στο παιδί τα πάντα. Όχι μόνο τροφή και προστασία, αλλά και αφηρημένες έννοιες, όπως είναι η συνείδηση του εαυτού του, της αξίας του, της μοναδικότητάς του.
Η παρείσδυση ενός αδελφού απειλεί αυτή την αποκλειστικότητα και το παιδί την ερμηνεύει ως λιγότερο χρόνο με τους γονείς του, λιγότερη προσοχή, λιγότερα χάδια, ίσως και λιγότερα δώρα.
Υπάρχουν όμως και βαθύτερα αίτια. Στο βάθος της ψυχής του παιδιού υπεισέρχεται η βασανιστική αμφιβολία, που δύσκολα εκφράζεται κατά τρόπο σαφή, αλλά αυτό δε σημαίνει και ότι δεν υπάρχει: «Δεν είναι άραγε πιθανό αυτός ο εισβολέας που μου αφαιρεί τόσα προνόμια, που τον αγαπούν τρελά, όπως λένε ότι αγαπούν εμένα, που τον πνίγουν στα χάδια, που μονοπωλεί το ενδιαφέρον τους..., δεν είναι λοιπόν πιθανό αυτός ο ανυπόφορος αντίπαλος να αξίζει γι' αυτούς περισσότερο από μένα και αργά ή γρήγορα να κλέψει τη θέση μου;»
Φαντασίες που σ' εμάς τους γονείς φαίνονται παράλογες, μα για το παιδί είναι πραγματικές. Γι' αυτό και αγωνίζεται με πάθος και παραλογισμό να κατακτήσει όλους τους χώρους, για να έχει δικά του όλα τα παιχνίδια, για να εξασφαλίσει για τον εαυτό του όλο το φαγητό, όλη την αγάπη, όλο το χώρο και να αφανίσει, αν αυτό είναι εφικτό, το σφετεριστή.
Υπερβολές, θα πείτε. Αποκυήματα της νοσηρής φαντασίας των ψυχολόγων σχετικά με την αθώα παιδική ψυχή. Δεν είναι όμως έτσι. Σαν απόδειξη γι' αυτό παραθέτουμε ένα από τα αναρίθμητα πραγματικά επεισόδια
Ο Αλμπέρτο
Ένα πρωί ο τρίχρονος Αλμπέρτο βλέπει να 'ρχεται από το μαιευτήριο η νεογέννητη αδελφούλα του Εμίλια. Το προηγούμενο βράδυ ο μπαμπάς του είχε αφηγηθεί την ιστορία της «Μαγικής Φλογέρας», που με τη μελωδία της παρέσυρε τα ποντίκια στο ποτάμι και τα έπνιξε, οπότε η πόλη γλύτωσε από την εισβολή τους. Λίγες ώρες αργότερα οι γονείς του βρίσκουν τον Αλμπέρτο να παίζει φλογέρα πάνω από την κούνια της Εμίλια, φυσώντας με όλη του τη δύναμη. «Εγώ φυσάω», τους λέει απογοητευμένος, «αλλά εκείνη δε φεύγει!»
Από το βιβλίο της Νέσια Λανιάντο «Παιδιά που ζηλεύουν», Εκδόσεις ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗΣ, Σεπτέμβριος 2003, σελ. 12-14.
-παιδιών. Οι γονείς παρέχουν στο παιδί τα πάντα. Όχι μόνο τροφή και προστασία, αλλά και αφηρημένες έννοιες, όπως είναι η συνείδηση του εαυτού του, της αξίας του, της μοναδικότητάς του.
Η παρείσδυση ενός αδελφού απειλεί αυτή την αποκλειστικότητα και το παιδί την ερμηνεύει ως λιγότερο χρόνο με τους γονείς του, λιγότερη προσοχή, λιγότερα χάδια, ίσως και λιγότερα δώρα.
Υπάρχουν όμως και βαθύτερα αίτια. Στο βάθος της ψυχής του παιδιού υπεισέρχεται η βασανιστική αμφιβολία, που δύσκολα εκφράζεται κατά τρόπο σαφή, αλλά αυτό δε σημαίνει και ότι δεν υπάρχει: «Δεν είναι άραγε πιθανό αυτός ο εισβολέας που μου αφαιρεί τόσα προνόμια, που τον αγαπούν τρελά, όπως λένε ότι αγαπούν εμένα, που τον πνίγουν στα χάδια, που μονοπωλεί το ενδιαφέρον τους..., δεν είναι λοιπόν πιθανό αυτός ο ανυπόφορος αντίπαλος να αξίζει γι' αυτούς περισσότερο από μένα και αργά ή γρήγορα να κλέψει τη θέση μου;»
Φαντασίες που σ' εμάς τους γονείς φαίνονται παράλογες, μα για το παιδί είναι πραγματικές. Γι' αυτό και αγωνίζεται με πάθος και παραλογισμό να κατακτήσει όλους τους χώρους, για να έχει δικά του όλα τα παιχνίδια, για να εξασφαλίσει για τον εαυτό του όλο το φαγητό, όλη την αγάπη, όλο το χώρο και να αφανίσει, αν αυτό είναι εφικτό, το σφετεριστή.
Υπερβολές, θα πείτε. Αποκυήματα της νοσηρής φαντασίας των ψυχολόγων σχετικά με την αθώα παιδική ψυχή. Δεν είναι όμως έτσι. Σαν απόδειξη γι' αυτό παραθέτουμε ένα από τα αναρίθμητα πραγματικά επεισόδια
Ο Αλμπέρτο
Ένα πρωί ο τρίχρονος Αλμπέρτο βλέπει να 'ρχεται από το μαιευτήριο η νεογέννητη αδελφούλα του Εμίλια. Το προηγούμενο βράδυ ο μπαμπάς του είχε αφηγηθεί την ιστορία της «Μαγικής Φλογέρας», που με τη μελωδία της παρέσυρε τα ποντίκια στο ποτάμι και τα έπνιξε, οπότε η πόλη γλύτωσε από την εισβολή τους. Λίγες ώρες αργότερα οι γονείς του βρίσκουν τον Αλμπέρτο να παίζει φλογέρα πάνω από την κούνια της Εμίλια, φυσώντας με όλη του τη δύναμη. «Εγώ φυσάω», τους λέει απογοητευμένος, «αλλά εκείνη δε φεύγει!»
Από το βιβλίο της Νέσια Λανιάντο «Παιδιά που ζηλεύουν», Εκδόσεις ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗΣ, Σεπτέμβριος 2003, σελ. 12-14.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου