Πώς μπορώ να γίνω ευτυχισμένος; (Α΄)

Αναρωτιέμαι πολλές φορές τι είναι ευτυχία… Ψάχνω να βρω στιγμές που αισθάνθηκα ευτυχισμένη για να δώσω κάποιον ορισμό…  Τελικά δεν θα πω τι είναι ευτυχία, αλλά που μπορεί κανείς να τη βρει… Την ευτυχία που γεμίζει την καρδιά και την κάνει να αισθάνεται την πληρότητα των συναισθημάτων, την χαρά, την αγάπη, την σιγουριά, την ελπίδα.

Οι άνθρωποι ψάχνουν την ευτυχία παντού. Στα ταξίδια, στα τραγούδια, στη δημοσιότητα, στην εργασία, στην οικογένεια, στα χρήματα, στην εξουσία, στις σχέσεις, στον κόσμο, ακόμη και στο φεγγάρι. Λίγοι την έχουν βρει και ελάχιστοι μπόρεσαν να την κρατήσουν.

Τις περισσότερες φορές οι άνθρωποι μένουν στην ανάμνηση μιας στιγμής ή και ετών ευτυχίας. Τους δίνει κυριολεκτικά ζωή αυτή η σκέψη του ευτυχισμένου παρελθόντος αφού η τωρινή ζωή κάθε άλλο παρά χαρούμενη είναι. Τι ήταν αυτό που τότε δημιουργούσε ευτυχία ενώ τώρα δεν υπάρχει πια; Γιατί δεν μπορώ να διεκδικήσω την χαμένη μου ευτυχία; Επώδυνη ερώτηση ή μάλλον επώδυνη απάντηση. Διότι αν μπορέσω να κάνω αυτοανάλυση  ή αυτογνωσία μέσω ψυχικών διεργασιών, θα διαπιστώσω πολλά πράγματα για τα οποία έχω μεγάλη ευθύνη και με οδήγησαν να χάσω την ευτυχία μου.

Τώρα που διαβάζετε αυτές τις γραμμές, θα ρωτήσετε πώς έχω ευθύνη εγώ που η δουλειά μου είναι χάλια; Ή η σχέση μου με τους συναδέλφους; Ή με την οικογένειά μου; Πώς έχω ευθύνη που η καθημερινότητά μου είναι κάτι περισσότερο από μίζερη, μοναχική και μονότονη ; Φαντάζομαι πως συναισθήματα θυμού σας κατακλύζουν και ίσως η καρδιά σας χτυπά γρηγορότερα τώρα που πραγματοποιείτε αυτές τις ερωτήσεις. Μην ανησυχείτε… Είμαστε σε καλό δρόμο.

Το μερίδιο ευθύνης υπάρχει στο ότι οι άνθρωποι δεν κάνουν ουσιαστικά τίποτε στο να κυνηγήσουν το όνειρο ευτυχίας τους!

1. Ρωτήστε τον εαυτό σας.

Τι θα κάνατε αν είχατε μόνο λίγες ημέρες ζωής; Μια ερώτηση που συνήθως μας ταράζει. Διότι είναι κάτι που δεν έχουμε σκεφτεί και κυρίως νομίζουμε ότι αυτό αφορά τους άλλους και όχι εμάς. Λάθος! Μας αφορά όλους κάθε ημέρα, κάθε λεπτό της ζωής μας. Αφήνουμε τον χρόνο να κυλά, χάνουμε ευκαιρίες , όνειρα, συναισθήματα με φόβο για το άγνωστο, με φόβο να ρισκάρουμε να πάρουμε μια απόφαση διότι έχουμε συνηθίσει τη ζεστασιά του βολέματος της μίζερης  ζωής μας. Όταν η καθημερινότητα μας ‘’ στύβει ’’ τότε δεν έχουμε αποθέματα ενέργειας να διώξουμε όσα μας κρατούν στον πάτο,  να αλλάξουμε με επιτυχία τη ζωή μας. Τελικά αδρανοποιούμαστε  και όχι μόνο δεν επιδιώκουμε αλλά ούτε σκεφτόμαστε την αλλαγή.  Έτσι το μόνο που περιμένουμε, χωρίς ουσιαστικά να το έχουμε καταλάβει, είναι ο Θάνατος και μάλιστα χωρίς να διεκδικούμε τίποτα καλύτερο  στη ζωή μας. Όταν συνειδητοποιήσουμε ότι δεν θα είμαστε πάντα νέοι, ότι οι ευκαιρίες δεν είναι παντοτινές, θα δούμε ότι φτάνει μια στιγμή να ανατρέψουμε την παρούσα κατάσταση και να αλλάξουμε τις συνθήκες της ζωής μας.

Ποιο ήταν το όνειρό σας όταν ήσασταν παιδί;  Πω, πω μια ερώτηση!!! Τι μας θύμισες τώρα, ίσως πείτε πολλοί. Για ανατρέξτε σε εκείνα τα χρόνια και κυρίως σε εκείνες τις σκέψεις! Για παράδειγμα τι σκεφτόσασταν ως επάγγελμα που θα ακολουθούσατε στο μέλλον ή πως θα ήταν ο σύντροφός σας ή ο γάμος σας…  Ίσως  αυτό να είναι και λίγο επώδυνο ψυχικά, διότι θα διαπιστώσετε πολλοί από εσάς ότι ναι μεν είχατε όνειρα, αλλά τίποτα από αυτά δεν κάνατε πραγματικότητα ή στο μέγεθος που θα θέλατε. Τα όνειρα αυτά μπορεί να άνηκαν στην παιδική ηλικία, αλλά διαπιστώνουμε  ότι υπάρχουν  ακόμη και πολλές φορές ‘’φωνάζουν’’ να ακουστούν  στα όνειρα και τις επιλογές της ενήλικης ζωής μας.

Το κατά πόσο είμαστε διατεθειμένοι να ρισκάρουμε στην ενήλικη ζωή μας, είναι καθαρά αποτέλεσμα των βιωμάτων της παιδικής μας ηλικίας. Δηλαδή είναι ένα εφόδιο που πήραμε ή όχι στα παιδικά μας χρόνια. Κάποια παιδιά μεγάλωσαν σε ένα υπερπροστατευτικό περιβάλλον που εκφράσεις όπως το  ‘’όχι’’, το ‘’μη’’ ‘’θα πέσεις’’ ‘’δεν είναι για εσένα αυτό’’ ‘’δεν θα τα καταφέρεις’’ έδωσαν μηνύματα  ανικανότητας στο παιδί. Οι προειδοποιήσεις   αυτές συμβάλλουν πολύ στον τρόπο που αντιμετωπίζουμε τις δυσκολίες και τις καινούριες αλλαγές στη μετέπειτα ζωή μας. Όταν αντίθετα το περιβάλλον και κυρίως οι γονείς θυμούνται πως μεγαλώνουν παιδιά, που η φυσική τάση τους είναι να ρισκάρουν, δηλ.  να περπατούν και να πέφτουν μετά, παρέχουν εφόδιο στο παιδί που μεγαλώνει μαθαίνοντας να δοκιμάζεται και να παίρνει τα ρίσκα του.

Είναι αδύνατο να μην έρθουμε αντιμέτωποι με τα παιδικά όνειρά μας.- Μπορεί να ήθελα να γίνω μπαλαρίνα αλλά τώρα αυτό είναι αδύνατο. Ένα όνειρο που δεν θα σβήσει ποτέ! - Αν θες να κάνεις κάτι για αυτό μπορείς. Βέβαια όχι να γίνεις μπαλαρίνα σε Ρωσική σκηνή μπαλέτου, αλλά μπορείς να γραφτείς σε μια σχολή μπαλέτου και να παρακολουθήσεις μαθήματα. Ένα ρίσκο που σίγουρα δεν έχεις τίποτα να χάσεις. Το μόνο λίγους πόντους από την περιφέρεια των γλουτών σου! Και μην ακούσω απαντήσεις, δικαιολογίες « δεν είναι ο καιρός για ανοίγματα, να χαλάω λεφτά σε μπαλέτο» διότι τότε θα σου απαντήσω πως όταν αρχίσεις να νομίζεις πραγματικά ότι είσαι μπαλαρίνα στο Μπολσόι μην μου πεις ότι -μου το είχες πει!!!

Μην υποβιβάζετε άλλο τις αυθεντικές σας ανάγκες και τον εαυτό σας, βάζοντάς τον σε κοινωνικά αποδεκτά καλούπια ώστε να πάρετε  την αναγνωρισιμότητα, την αποδοχή από το κοινωνικό σύνολο. Πρέπει να βρούμε τη δύναμη να αλλάξουμε ότι μας πνίγει, ότι μας κρατά στάσιμους. Άς πάρουμε το ρίσκο να ικανοποιήσουμε τα όνειρά μας και ακόμη και αν πέσουμε θα συνεχίσουμε από εκεί που μείναμε… Το να σηκωθούμε ξανά!

Πώς αντιδρώ όταν αγχώνομαι; Κλαίω… Τρώω… Μιλάω στο τηλέφωνο για πολλές ώρες με την κολλητή μου, πάω για ψώνια, βγάζω σπυριά στο πρόσωπο… Αναγνωρίσατε τον εαυτό σας στα παραπάνω;  Μπορεί να έχετε και άλλες αντιδράσεις να μου πείτε. Οι παραπάνω πάντως  σίγουρα δεν βοηθούν να πάρουμε ένα θετικό ρίσκο για τη ζωή μας, να αλλάξουμε αυτό που μας προκαλεί μόνιμο άγχος. Όταν χρησιμοποιώ το σώμα μου για να εκδηλώσω το άγχος μου, (πόνος στο στομάχι, κούραση, κομμένα πόδια) τότε αυτό δεν με βοηθά, θα δυσκολευτώ να πραγματοποιήσω μία πραγματική αλλαγή. Όπως και να περάσω σε δράση, σε πράξεις που επίσης δεν θα με βοηθήσουν (ασταμάτητα ψώνια, επικίνδυνα χόμπι, ώρες στο ιντερνέτ). Οι αντιδράσεις μας δείχνουν κατά πόσο είμαστε πρόθυμοι να αλλάξουμε ή να παραμείνουμε στα ίδια, γνώριμα έστω αγχωτικά νερά. Οι υγιείς αντιδράσεις στο στρες περιλαμβάνουν την παρατήρηση του εαυτού μας, την έκφραση του λόγου και της σκέψης και την ώριμη αντίδραση.

2. Ξεκολλήστε

Αναλάβετε τις ευθύνες σας! Τόσο καιρό χρησιμοποιούσατε έναν αποδιοπομπαίο τράγο για να ρίξετε τις ευθύνες σας και πέρασαν τόσα χρόνια, ημέρες στασιμότητας . Η ζωή σας μοιάζει ένας βάλτος που σας βουλιάζει  όλο και πιο πολύ στην ανυπαρξία. Βαθιά μέσα σας παραδέχεστε πως το μεγαλύτερο μέρος της ευθύνης των επιλογών ήταν δικό σας.

Τώρα είναι η καλύτερη ευκαιρία να αρπάξεις την ευκαιρία. Ξεκόλλα!  Από μια καθημερινότητα που σε κρατά δέσμιό της. Μην ψάχνεις δικαιολογίες, πράγματα, καταστάσεις, ανθρώπους να κατηγορήσεις. Κανείς δεν μπορεί να κυνηγήσει την ευτυχία για εσένα, παρά μόνο εσύ! Ξεκόλλα!

Φέρε νοερά στο μυαλό σου το βήμα που ξέρεις πως αν κάνεις θα σε βοηθήσει να αλλάξεις. Σκέψου τις συνέπειες, τα θετικά και τα αρνητικά. Ιεράρχησε τα βήματά σου και μελέτησε τους κινδύνους. Μίλησε με ανθρώπους έμπιστους που μπορούν να σε βοηθήσουν. Όλα αυτά μετριάζουν τον φόβο των ευθυνών και των «επικίνδυνων» συνεπειών. Στο τέλος θα δεις ότι ο φόβος σου δεν ήταν αληθινός και το ότι ανέλαβες τις ευθύνες σου σε κινητοποίησε, πως  ήταν κάτι που σε έκανε να αισθανθείς ελεύθερος.