Από τούς βίους των άγιων γίνεται φανερό ότι, σύμφωνα και μέ τη διήγηση της Αποκαλύψεως, ο αρχηγός των πεσμένων αγγέλων, ο σατανάς, βρίσκεται στον Άδη, ενώ στην επιφάνεια της γης ενεργούν οι δαίμονες κάτω από τις εντολές ορισμένων βαθμοφόρων, πού είναι επικεφαλής τους. Οι δαίμονες κατεβαίνουν στον Άδη, προκειμένου να ενημερώσουν τον σατανά για τις ενέργειες τους στην επιφάνεια της γης και να λάβουν απ’ αυτόν εντολές, οδηγίες και κατευθύνσεις.
****************
Κάποτε ένας δαίμονας, πού εμφανίστηκε στον όσιο Ανδρέα, τού μίλησε για την πνευματική κατάπτωση των χριστιανών και τη ζοφερή κατάσταση τού Χριστιανισμού στους έσχατους χρόνους: — Εκείνον τον καιρό οι άνθρωποι θα γίνουν πιο μοχθηροί από μάς, τούς δαίμονες. Τότε τα μικρά παιδιά θα είναι πολύ πιο πονηρά απ’ όσο είναι σήμερα οι μεγάλοι. Έτσι, θα πάψουμε πια να πολεμάμε τούς ανθρώπους, μιας και από μόνοι τους θα γνωρίζουν την κακία και θα εκτελούν το θέλημά μας! Ό όσιος Ανδρέας, γνωρίζοντας ότι οι δαίμονες δεν έχουν προγνωστική ικανότητα, ρώτησε τό πονηρό πνεύμα:
— Και πού τα ξέρεις εσύ αυτά;
— Ο πατέρας μας, αποκρίθηκε ο δαίμονας, πού κάθεται στον Άδη, έχει μεγάλη πείρα και απαράμιλλη ευφυΐα. Πολλά ξέρει και πολλά προβλέπει. «Έτσι, διδάσκει κι εμάς.
****************
Ο μεγάλος δούλος τού Θεού Νήφων, επίσκοπος Κωνσταντιανής, πού συνομιλούσε με τούς αγγέλους σαν με φίλους και έβλεπε τα δαιμονικά τεχνάσματα, είδε κάποτε έναν βαθμοφόρο δαίμονα να δίνει σε άλλον, κατώτερό του, ένα ασημένιο νόμισμα, πού το είχε προσφέρει κάποιος πλούσιος άρχοντας σ’ έναν οργανοπαίκτη, για να το μεταφέρει στα υποχθόνια και να το παραδώσει στον πατέρα τους, τον σατανά.
****************
Ό όσιος Νίκων Σουχόι (12ος αι.), μοναχός της Λαύρας των Σπηλαίων τού Κιέβου, αιχμαλωτίστηκε από τούς Πολόφτσους*, όταν αυτοί εισέβαλαν στη ρωσική γη. Αλυσοδεμένος οδηγήθηκε στη χώρα τους και φυλακίστηκε μαζί με πολλούς άλλους χριστιανούς. Για τρία ολόκληρα χρόνια οι βάρβαροι τον βασάνιζαν φρικτά —τον μαστίγωναν, τον έκαιγαν, τον ράβδιζαν, τον έσκιζαν με κοφτερά μαχαίρια, τον άφηναν για μέρες νηστικό και διψασμένο.
Τελικά, μια μέρα, με θεία αποκάλυψη πληροφορήθηκε πώς ή απελευθέρωση του πλησίαζε. Οι δεσμοφύλακες του, όταν το έμαθαν από τον ίδιο, νόμισαν πώς ετοιμαζόταν να δραπετεύσει. Για να εμποδίσουν, λοιπόν, την απόδραση του, τού έκοψαν τις φλέβες των ποδιών, καταφέρνοντας του αλλεπάλληλα χτυπήματα με ξίφος. Ύστερα τον έδεσαν με βαριές αλυσίδες κι έβαλαν κοντά του ένοπλους φρουρούς, για να τον επιτηρούν συνεχώς.
Πέρασαν τρεις μέρες. Ο φιλάνθρωπος Θεός είχε σταματήσει την αιμορραγία από τα πόδια τού αθλοφόρου, αλλά οι πληγές ήταν φρικτές και ή μετακίνησή του αδύνατη. Ξαφνικά, γύρω στο μεσημέρι, οι φρουροί του τον έχασαν από τά μάτια τους. Είχε γίνει αόρατος! Άκουγαν μόνο φωνές στον αέρα, πού έψαλλαν: «Αινείτε τον Κύριον έκ ιών ουρανών!…». Ο όσιος μεταφέρθηκε αστραπιαία στο Καθολικό της Λαύρας των Σπηλαίων. Την ώρα εκείνη οι πατέρες τελούσαν τη θεία Λειτουργία και έψαλλαν τα Τυπικά. Σαν είδαν τον μακάριο Νίκωνα μπροστά τους, τα έχασαν. Διέκοψαν την ψαλμωδία και τον περικύκλωσαν σαστισμένοι.
— Αδελφέ, τον ρωτούσαν μέ έκπληξη, πώς βρέθηκες εδώ; Σε είχαμε για χαμένο. Τί έγινε;
Εκείνος στην αρχή σώπαινε, γιατί δεν ήθελε ν’ αποκαλύψει το θαύμα. Πώς να το κρύψει, όμως, όταν οι πατέρες τον έβλεπαν αλυσοδεμένο, με το σώμα καταπληγωμένο και με τα πόδια κατακομμένα; «Έτσι, αναγκάστηκε να τούς διηγηθεί, για τη δόξα τού Θεού, όλα όσα τού είχαν συμβεί στα χρόνια της αιχμαλωσίας του.
Στο μεταξύ υπογράφηκε συνθήκη ειρήνης με τούς Πολόφτσους. Πολλοί απ’ αυτούς ασπάστηκαν τότε την πίστη τού Χριστού και βαπτίστηκαν. Ανάμεσα τους ήταν κι εκείνος πού είχε κόψει με το ξίφος του τις φλέβες των ποδιών τού θείου Νίκωνος. Όταν, λοιπόν, ήρθε κάποτε στη λαύρα για να προσκυνήσει, είδε τον όσιο και τον αναγνώρισε. Πήγε αμέσως στον ηγούμενο. Με δάκρυα συντριβής εξομολογήθηκε το αμάρτημά του, αλλά και όλες τις άλλες ανομίες πού είχε διαπράξει, προτού γνωρίσει την αλήθεια. Ο ηγούμενος, αφού τον παρηγόρησε και τον συμβούλεψε, του είπε να γυρίσει στον τόπο του. Εκείνος, όμως, δεν θέλησε να φύγει πια από το μοναστήρι. Έπεσε στα πόδια τού ηγουμένου και τον παρακάλεσε να τον συγκαταλέξει στην αδελφότητα, κάνοντάς τον μοναχό. Πράγματι, έμεινε εκεί και έπειτα από αρκετό καιρό έλαβε το άγιο σχήμα Τελείωσε την επίγεια ζωή του με θαυμαστή μετάνοια, υπηρετώντας ταπεινά τούς αδελφούς καί ιδιαίτερα τον ανήμπορο πρώην αιχμάλωτό του όσιο Νίκωνα.
*Οι Πολόφτσοι ήταν τουρκικός λαός, νομαδικός καί
ειδωλολατρικός, συγγενείς φυλετικά μέ τούς Πετσενέγους (Πατζινάκες). Τό
όνομα Πολόφτσοι τό πήραν από τούς Ρώσους χρονογράφους. Προέρχονταν από
τίς περιοχές πού δηλώνονταν νότια από την Κασπία Θάλασσα. Από εκεί
στράφηκαν τόν 10ο αι. προς τά βορειοδυτικά καί εγκαταστάθηκαν στη
μεσημβρινή Ρωσία. Συγχωνεύτηκαν μέ τούς Τατάρους τόν 13ο αι.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ: ΑΓΙΟΥ ΙΓΝΑΤΙΟΥ ΜΠΡΙΑΝΤΣΑΝΙΝΩΦ. ΛΟΓΟΣ ΓΙΑ ΤΑ ΠΝΕΥΜΑΡΑ ΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ ΤΟΝ ΑΔΗ.
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ.
.jpg)
