Πώς να συμπεριφερθείς σωστά στους γονείς σου

Γιατί οι υποχρεώσεις, λοιπόν, είναι που σε κάνουν άντρα.

Το ότι η ζωή είναι μια σειρά υποχρεώσεων που απλά «σπάει» από μικρά διαλείμματα χαράς και ελαφρότητας μάλλον θα το έχεις πάρει πρέφα, εκτός κι αν είσαι κανά τσουτσεκάκι που μόλις έσκασε μύτη από το αβγό της κότας και που μόλις αρχίζει να καταλαβαίνει τί παίζει γύρω του. Οι υποχρεώσεις, λοιπόν, είναι που σε κάνουν άντρα. Και μια από τις πιο σημαντικές υποχρεώσεις σου είναι το να είσαι σωστός κι εντάξει απέναντι στους γονείς σου, άσχετα με το πόσο καλά ή άσχημα τα πάτε ή τα πηγαίνατε παρελθοντικώς. 

Να λοιπόν τί πρέπει να κάνεις για να είσαι κύριος με τα ούλα σου απέναντι σε αυτούς που σε «μαστόρεψαν».

 
Βάλε τους στο πρόγραμμα σου
Η επίσκεψη στα «γερόντια» μια φορά τη εβδομάδα είναι κάτι που θα πρέπει να βάλεις για τα καλά στο πρόγραμμά σου, είτε το γουστάρεις, είτε όχι. Κι αυτό γιατί έτσι πρέπει, χωρίς πολλά-πολλά. Στην τελική, πρόκειται για τους ανθρώπους που σε έφεραν στον μάταιο τούτο κόσμο, σε ξεσκάτισαν, σε μεγάλωσαν και σε έκαναν το αντράκι που είσαι σήμερα. Το λοιπόν, τους χρωστάς -και θα τους χρωστάς για πάντα. Έτσι, αν θέλεις να αρχίσεις να τους ξεπληρώνεις κάπως για όλα αυτά που σου έχουν προσφέρει μέχρι σήμερα, ξεκίνα από τα εύκολα, που συνάμα είναι και τα πιο σημαντικά. 

Και δώσε βάση, φιλαράκο: 

Όταν αποφασίσεις να επισκεφτείς τα παλιά σου τα λημέρια, δώσε κανά χεράκι σε καμιά δουλειά ή σε κανά μερεμέτι που πρέπει να γίνει. Δεν λέω, καλά τα λόγια, τίποτα όμως δεν εκφράζει αυτά που θέλεις πραγματικά να τους δώσεις να καταλάβουν από τις ίδιες σου τις πράξεις.

 
Δείξε σεβασμό την ιεραρχία

Το πράγμα είναι απλό: Όπως ακριβώς ισχύει και σε οποιαδήποτε σοβαρή μπίζνα, έτσι και στη φαμίλια σου ισχύουν η έννοια της ιεραρχίας και του σεβασμού σε αυτή. Για να στο θέσω διαφορετικά, αν η οικογένεια στην οποία μεγάλωσες είναι μια μικρή φίρμα, τότε η «γερουσία» γενικά (και δεν αναφέρομαι ειδικά στον «γέρο» ή στη «γριά» σου αλλά και στους δυο τους) είναι οι Πρόεδροι. Και τον Πρόεδρο τον σέβεσαι ακόμα κι αν, πλέον, δεν μπορεί να σταθεί στα ποδάρια του, πολύ απλά γιατί οφείλεις σεβασμό στην θέση του αλλά και στην ιεραρχία, όσα χρόνια κι αν περάσουν.

Για το φινάλε, κράτα και το εξής: Ακόμα και αν οι συμβουλές των δικών σου είναι πια, μεταξύ μας, για τα πανηγύρια (τί να κάνουμε, μεγάλωσαν οι άνθρωποι και το έχουν ψιλοχάσει με τη συμβουλευτική), ποτέ μα ποτέ δεν τις απορρίπτεις, αφού κάτι τέτοιο θα τους στεναχωρούσε αφάνταστα. Μην ξεχνάς ότι γι' αυτούς θα είσαι πάντα ο κανακάρης, το καμάρι και η μεγαλύτερη «περιουσία» τους, μέχρι τη στιγμή που θα κλείσουν μια και καλή τα μάτια τους. Οπότε, άσε τις γκρίνιες και τις μουρμούρες και δώσε βάση σε αυτά που κάθε φορά έχουν να σου πουν και να σε συμβουλεύσουν. Το τι ακριβώς θα κάνεις με τις συμβουλές τους και πόσο σοβαρά θα τις πάρεις είναι δικό σου καπέλο, φρόντισε όμως πάντα να δείχνεις ότι τους ακούς με προσοχή.


Μην «ξοδεύεστε» σε άσκοπες διαφωνίες

Ένα από τα πράγματα που θεωρώ εντελώς γραφικά έως παράλογα είναι ο «πανικός» που προξενούν διάφοροι τύποι και τύπισσες όταν σε κάποια φάση τύχει να τα «τσουγκρίσουν» με τα γερόντια τους. Βασικά, ας ξεκινήσουμε με την εξής παραδοχή: Είναι παντελώς και πλήρως αδύνατο σε κάποια φάση να μην έρθεις σε ρήξη με τους γονείς σου, όσο «χάλιαα...» κι αν είναι η σχέση σου μαζί τους -προσωπικά, το κόβω εντελώς αφύσικο να έχεις μαζεμένους μερικούς νοματαίους που κουβαλάνε το ίδιο αίμα σε ένα δωμάτιο και να ελπίζεις ότι δεν θα γίνει ποτέ, το παραμικρό.

Ναι, οι καβγάδες είναι εντελώς φυσιολογικοί και προβλεπέ σε κάθε φαμίλια, όπως εντελώς φυσιολογικό και προβλεπέ είναι ο «μικρός» της παρέας (στην περίπτωσή μας εδώ, αυτός είσαι εσύ αν δεν το' πιασες) να κάνει πίσω και ενίοτε να παίζει το ρόλο του πυροσβέστη (κατά περίπτωση δε, και του μ@λ@κ@). Α, και μην κρατάς μούτρα για πολύ καιρό γιατί δεν έχει νόημα. Εκτός, φυσικά, κι αν εσύ που διαβάζεις αυτές τις γραμμές εδώ είσαι γκόμενα, οπότε αλλάζει το πράγμα.




Μην ξεχνάς ότι και αυτοί είναι άνθρωποι
Αν δεν το έχεις ήδη πάρει πρέφα, σου έχω νέα φίλτατε: Κανένας γονιός, συμπεριλαμβανομένων και των δικών σου, όσο και να το παλεύει, δεν είναι τέλειος. Και δεν είναι τέλειος για έναν, πολύ απλό λόγο: γιατί πάνω και πριν απ' όλα, οι γονείς είναι άνθρωποι -και την τελευταία φορά που τσέκαρα, ο «τέλειος άνθρωπος», ο αψεγάδιαστος, ο «άσφαλτος» που λέει και η λαίδη Άντζι, δεν υπάρχει. Πράγμα που, με τη σειρά του σημαίνει ότι, ως άνθρωποι, οι γονείς σου κάνουν και αυτοί λάθη ή, ακόμη καλύτερα, τα δικαιούνται. Δε λέω, μπορεί η μάνα σου να στα ζάλιζε ώρες-ώρες με την κριτική ή ο «γέρος» σου να είχε βαρύ χέρι, το οποίο να το προσγείωνε συχνά-πυκνά πάνω σου, όμως αυτό δεν σημαίνει ότι είχαν κακές προθέσεις. Αν αποδεχθείς την ανθρώπινη φύση τους, είναι πολύ πιο εύκολο να συγχωρέσεις λάθη και συμπεριφορές που σου έχουν μείνει και που σε έχουν πειράξει / πληγώσει.

Για να μην το κουράζω, έχοντας στο μυαλό σου τα παραπάνω, το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να προσπαθήσεις να μιμηθείς όλα αυτά που θεωρείς ότι έκαναν σωστά και να αποφύγεις τα φάουλ που έκαναν με την πάρτη σου. Ειδικά αν σκοπεύεις να γίνεις κάποια στιγμή κι εσύ γονιός ή, ακόμα καλύτερα, αν έχεις «σκαρώσει» ήδη κανά πιτσιρικάκι. Πράγμα που μας φέρνει στο εξής...

 
Προστάτεψε το ρόλο σου ως γονιός

Είτε είσαι ήδη «κρεμασμένος» κι έχεις ήδη κανά-δυο «θηριάκια» να γυρνοβολάνε μέσα στο τσαρδί σου, είτε η κυρά σου ετοιμάζεται να σου «σερβίρει» το «διάδοχο» ή την «πριγκιπέσσα», οφείλεις να «προστατέψεις» τον ρόλο σου ως πατέρας των παιδιών σου έναντι των γονιών σου -και αυτό γιατί είναι απόλυτα νορμάλ κι ανθρώπινο οι «γέροι» σου να μπουν στο τριπάκι να παίξουν το ρόλο του γονιού και με το ίδιο σου το βλαστάρι. Μην με παρεξηγείς, δεν λέω ότι θα πρέπει να τους έχεις σε απόσταση ή να μην ακούς κάποιες από τις συμβουλές τους για το πώς θα πρέπει να μεγαλώσει το πιτσιρικάκι σου, θα πρέπει όμως να τους ξεκαθαρίσεις από την αρχή ότι το μεγάλωμα του «νεαρού» ή της «δεσποινίδος» είναι μια υπόθεση πάνω στην οποία εσύ και η κυρά σου έχετε τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο και ότι, εν τέλει, είναι πλέον η σειρά σου να βιώσεις τη φάση της πατρότητας σε όλο της το μεγαλείο, με τις καλές και τις κακές της στιγμές.

Ναι, υπάρχουν φαμίλιες και φαμίλιες -μιλώντας από πείρα, έχει τύχει να πέσω πάνω σε σπιτικά που θυμίζουν εκκλησία, άλλα που θυμίζουν κοινόβιο, ακόμη και κάποια που θυμίζουν το Κομπάνι μετά την «πεσιματική» από το ΙΚΙΛ. Άσχετα, όμως, με το που εμπίπτει η περίπτωσή σου, η βασική αρχή είναι η εξής: Τίμα και αγάπα τους «γέρους» σου και φρόντισε ο χρόνος που περνάς μαζί τους να «μετράει» -κυρίως, γιατί είτε σου αρέσει, είτε όχι, δεν θα τους έχεις για πάντα... Ciao.

πηγή