Η ΖΩΗ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ ΑΝΑΣΤΑΣΗ

Μια φιγούρα αχνή, ένα άυλο φάντασμα,
παρελθόν το εγγύς, μακρινό; Ποιος το ξέρει;
Κάπως έτσι τη γνώρισα, κάπως έτσι τη σύστησαν,
ένα βράδυ σαν βγήκα στο πάρκο.
Η σκιά του εαυτού της, φαινόταν!
Κι αν το σώμα υπήρχε, είχε ήδη πεθάνει, μου είπαν.
Μοναχά τον περίμενε!
Μπα, χρυσό μου παιδί,
όταν κάποιος δεν έχει καρδιά, δεν αξίζει για τίποτα!Η αγάπη μονόπλευρη ήταν για σένα.
Και για κείνον,
μια ψευτιά του μυαλού του, του άρρωστου,
ένα λάθος παιχνίδι!
Κι ένα λάθος δικό σου τρανό!
Μα κορίτσι, δε ρώταγες;
Όλοι άντρες δεν είναι σωστοί,
η εντιμότητα σπάνια είναι.
Άκου, έρχεται η Ανάσταση τώρα,
μην ξεμείνεις εδώ, μια ανόητη ύπαρξη.
Σήκω, πάμε, η ζωή περιμένει!
Κι ήρθε η Άνοιξη, ξέρεις!
Τα λουλούδια ευωδιάζουνε, πεταλούδες πετάνε,
τα αηδόνια του δάσους θα σου φτιάξουν τραγούδι
να ξεχάσεις τις πίκρες, να κοιτάξεις αλλού!
Να σβηστεί απ’ τη μνήμη σου κάθε γκρίζο και μαύρο,
κάθε ύπαρξη λάθος,
κάθε αναίσθητος, ψεύτης και άκαρδος!
Ήρθε Ανάσταση!
Η ζωή περιμένει τα όνειρά σου να ανθίσουν ξανά!
Κι εκεί μόνο αυτοί να υπάρχουν,
που αγαπούν την αλήθεια κι αγαπούνε για πάντα!
Μόνο αυτοί!
Κανείς άλλος!

Π. Μίλτου
(Αφιερωμένο στη νεαρή ύπαρξη που της είχα αφιερώσει το ποίημά μου κάποτε, "ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΖΗΤΙΑΝΑ Η ΨΥΧΗ". Όποιος το διαβάσει, θα καταλάβει. Αφιερωμένο και σε κάθε πικραμένη ψυχή. Η ζωή συνεχίζεται, φίλοι μου, ας μη μένουμε στη θλίψη, σε όποια θλίψη. Πάντα υπάρχει και μια Ανάσταση!)