Παπα-Δημήτρης Γούλας

Ο ἐνάρετος ποιμένας τοῦ Δενδροχωρίου Τρικάλων 

τοῦ κ. Γεωργίου Θ. Μηλίτση, διδασκάλου 

Σήμερα πού ὁ μοντερνισμός καί ἡ ἐκκοσμήκευση μπῆκαν μέσα στήν ἐκκλησία καί προσπαθοῦν νά καταλάβουν κάθε γωνιά της εἶναι ἀπαραίτητο νά προβληθοῦν ἁγιασμένες μορφές κληρικῶν, ἔστω κι ὁλιγογραμμάτων ἀλλά φωτισμένων, ὄχι μόνον γιά νά τίς γνωρίσουν οἱ νεώτεροι ἀλλά καί γιά νά προσπαθήσουν νά τούς μιμηθοῦν. 

Στή χορεία αὐτῶν τῶν εὐλογημένων κληρικῶν εἶναι καί ὁ συντοπίτης μας μακαριστός ποιμένας τοῦ Δεντροχωρίου παπα-Δημήτρης Γούλας 

Βλαστός τοῦ Δενδροχωρίου 

῾Ο ἀείμνηστος παπα-Δημήτρης γεννήθηκε τό 1902 στό Δενδροχώρι Τρικάλων. Γονεῖς του ἦταν οἱ εὐσεβεῖς: Γεώργιος (᾽Αναγνώστης) καί Τριανταφυλλιά τό γένος Βασιλείου Γκολιοπούλου.
῞Οπως ὁ ἴδιος γράφει σέ ἰδιόχειρη βιογραφία του, μᾶς τήν ἔστειλε ὁ ῾Αγιορείτης ἱερομόναχος π. Θεολόγος Ξενοφωντινός, «ἐφοίτησα εἰς τό Δημοτικό Σχολεῖο Δενδροχωρίου μέχρι τήν Βα τάξιν. ᾽Επειδή δέν εἴχαμε τακτικόν διδάσκαλον ἐδῶ ἐπῆγα εἰς τήν Φήκην (Βαρυμπόπη) τρίτην, τετάρτην, πέμπτην τάξιν μέ τόν ᾽Απόστολον Θανασιάν ὁ ὁποῖος ἐφονεύθην εἰς τήν Μικράν Ασίαν τό ἔτος 1921, μετά διέκοψα τά μαθήματα καί ἠσχολήθηκα μέ τήν γεωργικήν». 

Οἱ εὐσεβεῖς γονεῖς γνώριζαν ὅτι γιά νά γίνει κάποιος ὁλοκληρωμένη προσωπικότητα δέν φτάνουν μόνον τά γράμματα, εἶχαν ἀκούσει αὐτό πού ἔλεγε ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός ἀλλά καί ὁ ὅσιος Χριστόφορος Παπουλᾶκος «τά ἄθεα γράμματα θά καταστρέψουν τόν κόσμο», χρειάζεται καί ἡ κατά Θεόν μόρφωση ἡ ὁποία ἀποκτᾶται μόνον μέσα στήν οἰκογένεια καί ἔχοντας ἀδιάρρηκτο σύνδεσμο μέ τήν ἐκκλησία. Αὐτές οἱ πεποιθήσεις τους τούς ἔκαναν νά ἀναθρέψουν τά παιδιά πού τούς ἔδωσε ὁ Θεός, τρία κορίτσια καί δύο ἀγόρια, «ἐν παιδείᾳκαὶ νουθεσίᾳ Κυρίου». 

῾Ο παπα-Δημήτρης, πρῶτος στήν σειρά τῶν ἀδελφῶν του, διακρίνονταν γιά τήν ἐργατικότητά του καί τήν ἀγάπη του πρός τό Θεό. ῏Ηταν πάντα κοντά στόν πατέρα του στίς γεωργικές ἐργασίες καί στά πρόβατα. Οἱ δουλειές αὐτες τοῦ ἔδειναν τήν εὐκαιρία νά προσευχηθεῖ περισσότερο, νά ψάλλει καί γενικά νά δεῖ καί νά βελτιώσει τόν ἑαυτό του. 

῾Υπηρετεῖ τήν Πατρίδα 

῞Οπως κάθε νουνεχής καί συνετός ἄνθρωπος θεωρεῖ ὑποχρέωσή του ὄχι μόνο νά ὑπηρετήσει τήν πατρίδα του ἀλλά καί νά θυσιαστεῖ, ἄν χρειαστεῖ, γι᾽ αὐτήν ἔτσι ἔκανε καί ὁ Δημήτριος, ὅταν τόν κάλεσαν νά καταταγεῖ στό στρατό. 

Τό Φεβρουάριο τοῦ 1921 κατατάγηκε στό στρατό καί οἱ ἀνάγκες τῆς πατρίδας τόν ἔφεραν στή Σμύρνη ὅπου ἔμεινε 15 μέρες, στή συνέχεια πῆγε στό ᾽Οδεμήσιο ὅπου παρέμεινε γιά δυό μῆνες. Στή συνέχεια ἀποσπάσθηκε στό 34ο Σύνταγμα τῆς 2ας Μεραρχίας ὅπου τόν Αὔγουστο τοῦ 1922 πολέμησαν, κοντά στή γέφυρα τοῦ Μεγάλου Αλεξάνδρου, ἐναντίον τῶν Τούρκων. ῎Ελαβε μέρος σέ πολλές μάχες προασπιζόμενος τά πατρογονικά ἐδάφη. Μετά τήν ὀπισθοχώρηση, τό 1924, ἀπολύθηκε ἀπό τό στρατό καί ἐπέστρεψε στή γενέτειρά του, τήν Παπαράτζα, τό σημερινό Δενδροχώρι. 

Δημιουργεῖ οἰκογένεια 

Τήν ἴδια χρονιά πού γύρισε ἀπό τό στρατό ἀποφάσισε νά δημιουργήσει οἰκογένεια. Μετά ἀπό μεγάλη προσοχή καί πολλή προσευχή, εἶχε ὑπόψη τά λόγια τοῦ Μεγάλου Βασιλείου «᾽Αποφάσεις που πάρθηκαν χωρίς σκέψη, φέρνουν καταστροφές χωρίς θεραπεία», ἔκανε γιά σύντροφο τῆς ζωῆς του, στίς 14 Δεκεμβρίου 1924, τή συγχωριανή του Εὐθυμία κόρη τοῦ ᾽Αθανασίου Ζαμπουκᾶ. ᾽Ενῶ ἀκόμα ἡ γαμήλια τελετή ἦταν νωπή στή μνήμη ὅλων ὁ Θεός κάλεσε κοντά του τόν πατέρα του γιά νά τόν ξεκουράσει. Μετά τό γεγονός αὐτό ὁ Δημήτρης ἔγινε ὁ προστάτης τῆς οἰκογένειας. ῎Επρεπε τώρα νά ἐργασθεῖ γιά νά μεγαλώσει τέσσερες ἀδελφές καί ἕνα ἀδελφό, μόλις τριῶν ἐτῶν. ᾽Εργάσθηκε, ὅπως διαβάζουμε στήν ἰδιόχειρη βιογραφία του, πολύ σκληρά γιά νά θρέψει τήν οἰκογένειά του, ἔκανε τήν νύχτα μέρα καί κλείνοντας τά μάτια του ἐλάχιστη ὥρα. 

Δικά του παιδιά ἀπέκτησε ὀκτώ, ἀπό τά ὁποῖα τά τρία κοιμήθηκαν νωρίς. 

῾Ο Θεός τόν καλεῖ 

Οἱ δυσκολίες τῆς ζωῆς καί τά ποικίλα προβλήματα πού ἀντιμετώπιζε δέν ἔκαμψαν τό φρόνημά του οὔτε ἐλάττωσαν τήν πίστη του στό Θεό. Παντοῦ ἔβλεπε τό χέρι τοῦ Θεοῦ νά τόν προστατεύει, νά τόν σκεπάζει καί νά τόν καθοδηγεῖ. 

῾Ο Τριαδικός Θεός βλέποντας τήν ἀταλάντευτη πίστη του καί τό ἀκέραιο τοῦ χαρακτήρα του ἀποφάσισε νά τόν καλέσει νά γίνει οἰκονόμος τῶν μυστηρίων Του. Μιά μέρα τόν πληροφόρησαν ὅτι τόν καλεῖ στό Δεσποτικό ὁ ᾽Επίσκοπος. 

-Τί νά μέ θέλει, ἄραγε, ἀναρωτήθηκε. ῎Αν καί οἱ δουλειές του ἦταν πολλές καί ὁ ἐλεύθερος χρόνος του μηδενικός ἀποφάσισε νά κατέβει στά Τρίκαλα γιά νά μάθει τί τόν θέλει ὁ Μητροπολίτης. 

Νυχτούλα ἔφυγε ἀπό τό χωριό του γιά τά Τρίκαλα. ῞Οταν ἔφτασε, μετά ἀπό κάμποσες ὧρες πεζοπορίας, στά Γραφεῖα τῆς Μητροπόλεως ἐνημέρωσε τόν ᾽Αρχιερατικό ᾽Επίτροπο γιά τό λόγο τῆς ἐπισκέψεώς του. Σύντομα βρέθηκε στό Γραφεῖο τοῦ Μητροπολίτη. ᾽Αφοῦ τόν καλημέρισε καί ἔκανε ἐδαφιαία μετάνοια ἄκουσε τό Δεσπότη νά τοῦ λέγει: «Παιδί μου, πληροφορήθηκα ἀπό πολλούς ὅτι ξεχωρίζεις ἀπό ὅλους τούς συνομηλίκους σου στήν ἐργατικότητα, στήν καλή σου διαγωγή μά προπάντων στήν ἀγάπη σου πρός τήν ᾽Εκκλησία. ῎Εμαθα ἐπίσης ὅτι στά παιδιά σου ἔδωσες καλές ἀρχές καί ὅτι μέσα στή μικρή κοινωνία τοῦ χωριοῦ σας συμπεριφέρονται καλά καί δέ δημιουργοῦν προβλήματα καί σκάνδαλα. ῞Ολα αὐτά μέ παρακίνησαν νά σέ καλέσω νά ρθεῖς ἐδῶ γιά νά σέ ἀνακοινώσω ὅτι ἀποφάσισα νά σέ χειροτονίσω διάκονο καί πρεσβύτερο. 

῾Ο Δημήτρης συγκινήθηκε ἀπό αὐτά πού ἄκουσε ἀπό τό στόμα τοῦ Δεσπότη. Καί ἀπάντησε: 

-῞Αγιε Δέσποτα, σέ εὐχαριστῶ πολύ γιά ὅσα εἴπατε γιά μένα καί γιά τή τιμή πού θέλετε νά μέ κάνετε. Δέ γνωρίζω, ἄν σᾶς ἐνημέρωσαν, ὅτι ἐγώ δέν ξέρω πολλά γράμματα, οὔτε τά κολλυβογράμματα, πού λέμε στά χωριά μας, πῶς μπορῶ νά γίνω ῾Ιερέας τή στιγμή πού ὑπάρχουν συγχωριανοί μου πού τελείωσαν τό Σχολαρχεῖο; 

῾Ο μητροπολιτης κυρός Πολύκαρπος τόν διέκοψε καί τοῦ λέγει: 

-Μή φέρνεις ἐμπόδια στό σχέδιο τοῦ Θεοῦ. Πήγαινε στό χωριό σου ἀνακοίνωσέ το στή σύζυγό σου τή μεγάλη τιμή πού σοῦ κάνει ὁ Θεός, ράψε τά ἄμφια καί σύντομα θά σέ καλέσω γιά νά σέ χειροτονήσω. Στήν εὐχή τοῦ Θεοῦ, παιδί μου. 

Μέ ἀνάμεικτα συναισθήματα καί σκεπτικός κατέβηκε τά σκαλοπἀτια τοῦ Δεσποτικοῦ, ἀφοῦ ψώνισε τά ἀναγκαία γιά τήν οἰκογένειά του ἐπέστρεψε στό σπίτι του ὅπου μέ ἀγωνία τόν περίμενε ἡ σύζυγός του καί τά παιδιά του. 

῾Η πρώτη κουβέντα πού ἄκουσε ἀπό τό στόμα τῆς γυναίκας του ἦταν: 

-Τί σέ ἤθελαν στή Μητρόπολη; 

-Δῶς μου ἕνα ποτήρι νερό, σέ παρακαλῶ, θά καθίσω νά ξεκουραστῶ καί θά σοῦ τά πῶ ὅλα. 

-῎Ακου τώρα, νά σοῦ πῶ τί μέ ἤθελε ὁ Δεσπότης. 

-Σ᾽ ἀκούω, ἀφέντη μ. 

-Λοιπόν, ὁ Δεσπότης μοῦ εἶπε νά ἑτοιμαστῶ νά μέ χειροτονίσει παπά. Μεγάλη τιμή μά, ὅπως τοῦ εἶπα, ἐγώ δέν ξέρω γράμματα καί δέ θεωρῶ ἄξιο τόν ἑαυτό μου νά γίνει ἐκπρόσωπος τῶν πιστῶν στό Θεό, αὐτός ὅμως ἐπέμενε καί μοῦ εἶπε νά ράψω τά ράσα καί τά ἄμφια. ᾽Εσύ τί λές; 

-Τί νά πῶ ἐγῶ, πού ξέρω ἀπ᾽ αὐτά; Κάνε ὅτι σέ φωτίσει ὁ Θεός. Προσευχήσου καί παρακάλεσέ Τον νά σοῦ δείξει σημάδι, ἄν θέλει νά γίνεις ἀφέντης παπάς. ᾽Αλίμονό μας, ἄν δέ θέλει καί κάνεις τοῦ κεφαλιοῦ σου. 

Λειτουργός τοῦ ῾Υψίστου 

Γιά νά πάρει πληροφορία ἀπό τό Θεό ὁ Δημήτριος νήστεψε, μαζί του κι ὅλη ἡ οἰκογένεια, ἀκόμα καί τό λάδι, προσευχήθηκε καί ἀγρύπνησε πολύ. Γιά νά εἶναι σίγουρος ὅτι ἡ ἀπόφασή του εἶναι σύμφωνη μέ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ πῆγε καί πῆρε τή γνώμη κληρικῶν καί πατέρων πού φημίζονταν γιά τήν ἁγιότητα τοῦ βίου τους καί τήν προσήλωσή τους στά διδάγματα τῆς ἁγίας ᾽Εκκλησίας μας. ῞Ολοι τόν προέτρεψαν νά ἀποδεχθεῖ τήν πρόσκληση τοῦ Θεοῦ πού τοῦ ἔγινε μέ τό στόμα τοῦ ποιμενάρχου του. 

Πρῶτα στήν κυρα-Εὐθυμία ἀνακοίνωσε τήν ἀπόφασή του νά ἀπαντήσει θετικά στό κάλεσμα τοῦ Θεοῦ. ῾Η ἀπάντηση τῆς εὐλαβικῆς συζύγου ἦταν: 

-κάνε ὅτι σέ φωτίσει ὁ Θεός. 

Τήν ἄλλη μέρα κατέβηκε στά Τρίκαλα πέρασε ἀπό τό Δεσποτικό ὅπου ἐνημέρωσε ὅτι δέχεται νά ὑπηρετήσει τήν ἐκκλησία, ἄν καί αἰσθάνεται ἀνάξιος κι ἁμαρτωλός. Στή συνέχεια πῆγε καί παράγγειλε ράσα καί ἄμφια στό ἱεροραφεῖο τῆς πόλεως. 

῞Οταν ὅλα ἦταν ἔτοιμα πέρασε ἀπό τή Μητρόπολη καί τήν ἐνημέρωσε γιά νά ἀνακοινώσει τήν ἡμέρα τῆς χειροτονίας του. Πράγματι στίς 15 Μαΐου τοῦ 1931, ἡμέρα Σάββατο χειροτονήθηκε Διάκονος καί τήν ἄλλη ἡμέρα, 16 Μαΐου Πρεσβύτερος. Στίς χειροτονίες προσῆλθαν ἐκτός ἀπό τόν ἐφημέριο τοῦ χωριοῦ του σχεδόν ὅλοι οἱ συγχωριανοί του γιά νά φωνάξουν τό «῎Αξιος»». 

Γιά νά τελειοποιηθεῖ στά λειτουργικά του καθήκοντα ἡ Μητρόπολη ἀποφάσισε νά πάει γιά ὁρισμένο χρονικό διάστημα στήν ῾Ιερά Μονή τῆς ῾Αγίας Τριάδος τῶν ῾Αγίων Μετεώρων. Στίς 5 ᾽Ιουνίου τοῦ ἰδίου ἔτους ἀνέβηκε στό στύλο τοῦ ὁσίου Δομετίου ὅπου ἔμεινε προσευχόμενος καί λειτουργῶντας 40 ἡμέρες. Στή συνέχεια πῆγε στό χωριό του ὅπου ἀνέλαβε καθήκοντα συνεφημερίου βοηθῶντας τόν γέροντα ῾Ιερέα π. Χρῆστο ᾽Αναγνώστου, μέ τόν ὁποῖο συνεφημέρευσε μόνο γιά ἕξι μῆνες, διότι τόν κάλεσε ὁ Θεός κοντά του. 

῾Ο π. Δημήτριος μόνος του τώρα ἐξυπηρετοῦσε τίς λειτουργικές καί λοιπές πνευματικές ἀνάγκες τοῦ ποιμνίου του μέ ὅλες του τίς δυνάμεις καί πολλές φορές πάνω ἀπό τίς ἀντοχές του. 

῾Η ῾Ιερά Μητρόπολις βλέποντας τό ζῆλο καί τό ἀκέραιο τοῦ χαρακτήρα του τόν προέτρεψε νά ἐγγραφεῖ στό ἐκκλησιαστικό Φροντιστήριο πού λειτουργοῦσε τήν περίοδο ἐκείνη στά Τρίκαλα, ὅπου φοίτησε γιά δυό χρόνια (1955-1957). ᾽Αργότερα τόν τίμησε μέ τό ὀφίκιο τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου. 

῾Ο παπα-Δημήτρης ἐργάσθηκε στήν ἐνορία του μέ πολύ ζῆλο καί αὐταπάρνηση. Προσπάθησε ἡ ζωή του νά εἶναι σύμφωνη μέ τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ καί μέ τά ὅσα συμβουλεύουν οἱ Πατέρες τῆς ᾽Εκκλησίας. Γιά νά βελτιωθεῖ πνευματικά, ὅπως ἔλεγε, συνδέθηκε μέ πνευματικά πρόσωπα. ᾽Επισκεπτόταν ὄχι μόνον τά μοναστήρια τῆς περιοχῆς ἀλλά καί τό Περιβόλι τῆς Παναγίας, ἀκόμα διάβαζε πατερικά κείμενα καί ἄλλα χριστιανικά βιβλία. Πάντα προέτρεπε τούς ἐνορίτες του νά κάνουν κι αὐτοί τό ἴδιο. 

᾽Απέδωσαν καρπούς οἱ κόποι καί οἱ ἀγῶνες του; Ναί. Τό ἀποδεικνύουν τό πλῆθος τῶν κληρικῶν καί τῶν μοναχῶν πού κατάγονται ἀπό τό Δενδροχώρι. Κληρικοί, πνευματικά του τέκνα, διακονοῦν τό λαό τοῦ Θεοῦ στή Μητρόπολη μας καθῶς καί σέ ἄλλες Μητροπόλεις. Μοναχοί πού κατάγονται ἀπό τό Δεντροχώρι ἀσκοῦνται σήμερα στήν ῾Ιερά Μονή τῆς Σιμωνόπετρας καί στήν ῾Ιερά Μονή Ξενοφῶντος τοῦ ῾Αγίου ῎Ορους ἀλλά καί σέ ἄλλα μοναστήρια. ῾Η Γερόντισσα τῆς ῾Ιερᾶς Μονῆς τοῦ Εὐαγγελισμοῦ ᾽Ορμύλιας κατάγεται ἀπό τό Δενδροχώρι, ὅπως καί ἄλλες μοναχές ποῦ ἀσκοῦνται στήν ἴδια Μονή. 

῞Ενα ἀπό τά παιδιά του, ὁ Κων/νος Γούλας σπούδασε τήν ἱερά ἐπιστήμη, Θεολογία, καί ἐργάστηκε ἱεραποστολικά στήν περιοχή μας. ῏Ηταν πράγματι πολύκαρπος καί καλλίκαρπος ἡ διακονία του στό Δενδροχώρι. 

Δοκιμασίες καί Θλίψεις 

῾Η ζωή τοῦ π. Δημητρίου δέν ἦταν ἀνέφελη, χωρίς δοκιμασίες καί θλίψεις ἀλλά γεμάτη ἀπό προβλήματα καί δυσκολίες, ἦταν ζωή ἀνηφορική. Στήν ὁμιλία πού ἔκανε, στίς 26 ᾽Οκτωβρίου τοῦ 1980, μπροστά στούς ἐνορίτες του μέ τήν εὐκαιρία τῆς ἀπόλυσής του εἶπε: 

-᾽Αδελφοί μου, στή ζωή μου πέρασα πολλές θλίψεις καί στεναχώριες, χαρά οὐδεμία. Σέ μένα ἔχουν ἐφαρμογή τά λόγια τοῦ ψαλμωδοῦ «πολλαί αἱ θλίψεις τῶν δικαίων καί ἐκ πασῶν ῥύσεται αὐτούς ὁ Κύριος» (ψαλμός 33ος) καί «ὅν ἀγαπᾶ Κύριος παιδεύει καί μαστιγεῖ τόν υἱόν ὅν παραδέχεται» (῾Εβρ. ιβ´ 6). 

῎Ας δοῦμε μερικές ἀπό τίς δοκιμασίες του, ὅπως ὁ ἴδιος τίς γράφει. «῞Ενα χρόνο μετά τή χειροτονία μου, 6 ᾽Ιανουαρίου 1932, πέθανε τό πρῶτο παιδί μου. Τόν ᾽Ιούλιο τοῦ ἰδίου ἔτους ἔχασα τό δευτερο παιδί μου. Τό 1933 πῆρε ὁ Θεός κοντά του τό τρίτο μου παιδί. Τό ἔτος 1938 ἐπῆγα οἰκογενειακῶς εἰς τάς ᾽Αθήνας εἰς τό νοσοκομεῖον λοιμωδῶν νόσων γιατί ἐδάγκωσε ἕνα λυσσασμένο σκυλί τά δυό παιδιά μου, τή Στεργιανή καί τό Γιῶργο, ὅπου καθήσαμε ἕνα μῆνα. Τά ἔτη 1940, 1956, 1965, 1968, 1972 καί 1974 εἰσῆλθον εἰς τά νοσοκομεῖα τῶν ᾽Αθηνῶν καί τό ἔτος 1956 εἰς τήν κλινική τοῦ ᾽Αντωνίου (στά Τρίκαλα). ᾽Εκάθισα τή Μεγάλη ῾Εβδομάδα καί τό Πάσχα. Τί στεναχώρια τράβηξα. 

Εἰς τάς 28 Μαΐου 1944 ἀπεβίωσε ἡ πρεσβυτέρα μου καί μοῦ ἄφησε πέντε παιδιά μικρά καί μέ θλίψη καί μέ στενοχώρια νά τά μεγαλώσω». Μπροστά καί στή νέα δοκιμασία του δέν τά ᾽χασε, ὅπως ἔλεγε τό Ψαλτήρι καί τό ῾Ιερό Εὐαγγέλιο τοῦ ἔδιναν δύναμη καί κουράγιο γιά νά τά βγάλει πέρα. 

Τό χέρι τοῦ Θεοῦ 

Τήν ἐποχή τοῦ ἐμφυλίου πολέμου ἡ ζωή τοῦ ἄκακου ποιμένα τοῦ Δενδροχωρίου κινδύνευσε ἐπανειλημμένα. Σημειώνει: 

«Στίς 25 ᾽Απριλίου 1944 οἰ ἀντάρτες τοῦ ΕΛΑΣ μετά ἀπό διαταγή τοῦ ἀρχηγείου ἦλθαν στό χωριό νά φονεύσουν δύο ἄτομα γιά νά φοβηθοῦν οἱ κάτοικοι. ῾Η διαταγή ἐλεγε νά σκοτώσουν τό δάσκαλο καί τόν παπᾶ τοῦ χωριοῦ. ῎Ετσι ὅταν ἦλθαν βρῆκαν τό διδάσκαλο Γεώργιον Χ. Παππᾶν τόν ὁποῖο ἐσκότωσαν, ἐμένα ὅμως δέ μέ βρῆκαν διότι ἔλειπα στά Τρίκαλα. Μ᾽ ἔσωσε ἡ Παναγία. 

Στίς 12 Σεπτεμβρίου 1944 μαζί μέ ἄλλους χωριανούς του τόν συνέλαβαν καί τόν ὁδήγησαν σέ στρατόπαιδο τῆς Λάρισας. Στό στρατόπεδο μείναμε περίπου ἕνα μῆνα. ῾Η πεῖνα, ἡ δίψα, οἱ ψεῖρες καί φόβος ἦταν ἡ παρέα μας, ὅπως σημειώνει στήν αὐτοβιογραφεία του. Στίς 20 τοῦ μηνός παίρνουν 10 ἄτομα καί τά ἐκτελοῦν στό χωριό Ζάρκο Μαρί (Πηνειάδα). «Οἱ ὑπόλοιποι, γράφει, περιμέναμε μέρα μέ τή μέρα νά μᾶς ἐκτελέσουν. ῾Ο Θεός ὅμως μᾶς λυπήθηκε καί στίς 15 ᾽Οκτωβρίου 1944 μᾶς ἀπέλυσαν καί ἤλθαμε στό χωριό μας καλά». 

Τό χωριό στεροῦνταν ἑνός ἀξιοπρεποῦς ναοῦ. ῾Ο π. Δημήτριος κάλεσε τούς χωριανούς καί τούς μίλησε ἁπλά καί συγκινητικά καί τούς εἶπε ὅτι, ὅπως φροντίζουν νά φτιάξουν καινούργια σπίτια γιά νά στεγάσουν τίς οἰκογένειές τους τό ἴδιο πρέπει νά κάνουν καί γιά τή λατρεία τοῦ Δημιουργοῦ. Οἱ χωριανοί συμφώνησαν ὅτι ἔτσι πρέπει νά γίνει ἀλλά εἶπαν ὅτι ἀδυνατοῦν νά βοηθήσουν διότι εἶναι πάμπτωχοι καί μόλις μετά βίας συντηροῦν τίς οἰκογένειές τους. ῎Ας ἀναβάλλουμε, εἶπαν, τήν ἀνέγερση τοῦ ναοῦ, ἴσως ἀργότερα καλυτερέψει ἡ οἰκονομική μας κατάσταση. ῾Ο παππούλης γιά νά μήν τούς δυσαρεστήσει συμφώνησε μαζί μας καί ἔθεσε τό θέμα στά χέρια τοῦ Θεοῦ. Προσευχήθηκε πολύ νά τούς ἀξιώσει ὁ Θεός νά κτίσουν νέα ἐκκλησία. ῾Η ἀπάντηση τοῦ Θεοῦ δέν ἄργησε νά ρθεῖ. Τό 1962 μιά μεγάλη ἀνεμοθύελλα ἔσπασε τά δένδρα τοῦ ναοῦ τά ὁποία πούλησαν καί πῆραν 100 χιλιάδες δραχμές μ᾽ αὐτά καί μέ τή βοήθεια τῶν χωριανῶν κτίσθηκε στό κέντρο τοῦ χωριοῦ ὁ ναός, ἀφοῦ ὑπερπηδήθηκαν ὅλα τά ἐμπόδια πού ὁ μισόκαλος ἔφερε μπροστά τους. Τό ναό τό χωριό τόν ἀφιέρωσε στόν Εὐαγγελιστή ᾽Ιωάννη τό Θεολόγο. 

᾽Απολογισμός τῶν κόπων του καί συμβουλές 

Στίς 26 ᾽Οκτωβρίου 1980 τέλεσε στό χωριό του τήν τελευταῖα του λειτουργία ὡς ποιμένας τῆς ἐνορίας τοῦ Δενδροχωρίου. Συγκινημένος ἀπηύθυνε σχεδόν μπροστά σέ ὅλο τό χωριό ἕνα σύντομο λόγο ἀπό τόν ὁποῖο θά μεταφέρουμε ἐδῶ μερικά. 

«Φεύγω εὐχαριστημένος διότι εἶχα ἐργατικό χωριό καί ἀγαπημένο, ὁ καθένας μας κοιτοῦσε τήν ἐργασία του. 

Φεύγω εὐχαριστημένος διότι ὅ,τι κι ἄν ζητοῦσα μέ μεγάλη προθυμία μού τό δίνατε καί τήν ψυχή σας ἀκόμα. 

Φεύγω εὐχαριστημένος διότι, θαῦμα τό θεωρῶ, ἀπό τό ἔτος 1964 μέχρι σήμερα πέρασαν 16 χρόνια φτιάξαμε τόσα ὡραία ἔργα. Αὐτό ποῦ ὀφείλεται; Στήν πίστη καί τήν προσευχή.Τό μικρό χωριό μας ἔφτιαξε τόσα ὡραῖα ἔργα, ὅπως ὁ ναός μας μέ ὅλα τά σύγχρονα μέσα, ὡραῖο καμπαναριό μέ τό ὡρολόγι του, τό καλοριφέρ. Θά θυμᾶστε ὅτι στίς 18 ᾽Ιανουαρίου δέν ἔβλεπα νά διαβάσω τό κήρυγμά μου γιατί ὁ ναός ἦταν σκοτεινός καί σᾶς εἶπα τότε ὅτι ἔπρεπε νά εἶμαι 50 ἐτῶν. ῾Η Παναγία ὅμως μοῦ ἔδωσε τέτοια δύναμη καί μετά ἀπό προσευχή πῆρα τήν ἀπόφαση καί πῆγα στή ΔΕΗ κι ἔκαμα αἴτηση, χωρίς χρήματα στό ταμεῖο τοῦ ναοῦ καί πήραμε ἡλεκτρικό ρεῦμα. ῾Η ἐκκλησία μας ἔγινε ἀγνώριστη. ῞Ολα αὐτά ἔγιναν αἰτία τό μικρό χωριό μας νά πάρει τό καλύτερο ὄνομα στήν περιφέρειά μας. 

Φεύγω εὐχαριστημένος διότι θά ἔλθει στό χωριό χωριανός ῾Ιερέας κι ὄχι ξένος. Τό χωριό μας τό ἔχει ἡ Παναγία στά χέρια Της καί δέ θά μείνει ποτέ δίχως ἱερέα, θά εἶναι πάντοτε παρόν στήν ἐνορία μας. Σᾶς ἐξομολογοῦμε ὅτι τρίς φορές ὑπέβαλα παραίτηση καί τίς ἀνεκάλεσα, διότι μοῦ ἔλεγε ἡ Παναγία κάμε ὑπομονή μέχρι νά χειροτονηθεῖ ἱερέας χωριανός σας. Καί πράγματι αὐτό ἔγινε, ἀγαπητοί μου, τό πετύχαμε, ἔγινε ὁ π. Στέφανος Γκαμπλιώνης. 

Φεύγω εὐχαριστημένος διότι δέν προσχώρησε στό χωριό μας τό μικρόβιο τοῦ χιλιασμοῦ. ῾Ο χιλιασμός εἶναι καρκίνος, εἶναι φυματίωση. Βάζω χιλιαστή στό σπίτι μου βάζω νάρκη στά θεμέλιά του γιά νά τό ἀνατινάξω στόν ἀέρα. Προσέχετε, ἀδελφοί μου, καί φυλάξτε τή συμβουλή μου νά μή φωλιάσει αὐτή ἡ αἴρεση ἐδῶ στό εὐλογημένο χωριό μας. Νά μή μολυνθεῖ τό χωριό μας. 

Τελειώνοντας θέλω νά σᾶς παρακαλέσω νά κλείσετε μιά πληγή πού ἄρχισε νά ἀνοίγει καί στό χωριό μας. Νά μήν ἐγκαταλείπετε τούς γέροντες γονεῖς μας. ῾Η Ε´ ἐντολή λέγει: «Τίμα τόν πατέρα σου καί τή μητέρα σου κλπ.» καί μία παροιμία λέγει: «μήν κλωτσᾶς τά γονικά σου θά τό βρεῖς ἀπ᾽ τά παιδιά σου». Εἶναι μεγάλη ἁμαρτία ἡ ἐγκατάλειψη τῶν γονέων, θά τιμωρηθοῦν αὐστηρά αὐτοί πού δέ σέβονται τούς γονεῖς τους καί δέν τούς γηροκομοῦν. ῾Ο ἴδιος ὁ Χριστός δέν ἐγκατέλειψε τή μητέρα Του ἀλλά τήν παρέδωσε στόν Εὐαγγελιστή ᾽Ιωάννη» 

Παρακαλῶ προσεύχεσθε κι ἐσεῖς, νά ἀκούσω ἀπό τό στόμα τοῦ Χριστοῦ τό: «εὖ, δοῦλε ἀγαθὲ καὶ πιστέ! ἐπὶ ὀλίγα ἦς πιστός, ἐπὶ πολλῶν σε καταστήσω· εἴσελθε εἰς τὴν χαρὰν τοῦ κυρίου σου». 

Στήν ἀγκαλιά τοῦ Θεοῦ 

῾Ο παπα-Δημήτρης βλέποντας ὅτι οἱ πνευματικές ἀνάγκες τοῦ ποιμνίου του αὐξάνουν καί νιώθοντας τίς σωματικές δυνάμεις του νά τόν ἐγκαταλείπουν, ποτέ δέ θεώρησε τόν ἑαυτό του ἀναντικατάστατο, ὑπέβαλε τήν παραίτησή του ἀπό τά ἐφημεριακά του καθήκοντα ὄχι ὅμως καί ἀπό τό ῾Ιερό Θυσιαστήριο. Δέν ἔπαψε νά λειτουργεῖ καί νά μνημονεύει στήν προσκομιδή καί στίς παρακλήσεις πού ἔκανε τά ὀνόματα τῶν ἐνοριτῶν καί γνωστῶν του. 

Στίς 2 Δεκεμβρίου 1999 ὁ Θεός τόν κάλεσε κοντά Του ὄχι μόνον νά τόν ξεκουράσει ἀλλά καί γιά νά τόν ἀνταμείψει γιά ὅτι ἔκανε γι᾽ Αὐτόν καί γιά τούς ἀδελφούς Του. Πλῆθος ἱερέων μέ ἐπικεφαλής τόν Μητροπολίτη Τρίκκης καί Σταγῶν ᾽Αλέξιο, ὅλοι οἱ κάτοικοι τοῦ χωριοῦ κι ὅσοι τόν ἐκτιμοῦσαν κατέφτασαν στό Δενδροχώρι γιά νά προπέμψουν στήν ποθεινή πατρίδα τόν κοιμηθέντα Πρωτοπρεσβύτερο παπα-Δημήτρη Γούλα. Μέσα σέ κλίμα βαθιᾶς συγκίνησης ἔγινε ὁ ἐνταφιασμός τοῦ σεμνοῦ λευίτη στό κοιμητήριο τοῦ χωριοῦ λέγοντας «Κύριε ᾽Ιησοῦ Χριστέ, ἀνάπαυσον τόν δοῦλον Σου». 

῎Ας ἔχουμε τήν εὐχή τοῦ μακαριστοῦ ποιμένα τοῦ Δενδροχωρίου, παπα-Δημήτρη Γούλα κι ἄς προσπαθήσουμε νά τόν μοιάσουμε στή ζωή μας γιά νά σώσουμε κι ἐμεῖς τίς ἀθάνατες ψυχές μας ἀπό τήν αἰώνια κόλαση. ᾽Αμήν.

ΠΗΓΗ