Η αιχμαλωσία των αισθήσεων

Φανταστική απεικόνιση της αρχαίας Βαβυλώνας

Τον έκτο αιώνα προ Χριστού ολοκληρώθηκε η Βαβυλώνιος αιχμαλωσία του Εβραϊκού έθνους. Καταστράφηκαν τα τείχη της Ιερουσαλήμ και ο ναός του Σολομώντα. Οι Ιουδαίοι αιχμαλωτίστηκαν και σύρθηκαν στην εξορία. Οδηγήθηκαν αιχμάλωτοι και εξόριστοι σε διάφορους τόπους του κράτους των Βαβυλωνίων. Τελικά λυτρώθηκαν και ελευθερώθηκαν όταν μετανόησαν, ζήτησαν το έλεος τους Κυρίου και Αυτός εξαπέστειλε τη βοήθειά Του.

Μια παρόμοια γενική αιχμαλωσία διέρχεται σήμερα η ανθρωπότητα. Για την ακρίβεια κάθε άνθρωπος. Οι εξαιρέσεις επιβεβαιώνουν την τραγική πραγματικότητα.

Θα μπορούσαμε να ονομάσουμε την σημερινή κατάσταση του ανθρώπου Βαβυλώνια αιχμαλωσία των αισθήσεων. Σήμερα η κοσμική νοοτροπία, η οποία κινείται, όπως είναι γνωστό, μακριά από το θέλημα του Θεού, έχει αιχμαλωτίσει τον άνθρωπο στη σφαίρα του υλικού και του σαρκικού φρονήματος. Τα πάντα γύρω μας κινούνται για να κρατάνε τον άνθρωπο και τις αισθήσεις του αιχμάλωτο στο φρόνημα της σάρκας. Δεν τον αφήνουν να σκεφτεί, να ενεργήσει πνευματικά. Για κάθε μια από τις αισθήσεις μπορούμε να αναφέρουμε επιγραμματικά τα παρακάτω:

Η αίσθηση της γεύσης είναι σήμερα στο στόχαστρο της καταναλωτικής κοινωνίας. Εκατομμύρια είδη τροφίμων, ποτών και γλυκών όλων των αποχρώσεων και των ποσοστών της γλυκύτητας και άλλων χαρακτηριστικών έχουν στόχο τη γεύση. Δεν εξαιρείται και το σχετικά “καινούργιο φρούτο” του στοματικού έρωτα. Όλα αυτά έχουν στόχο την αιχμαλωσία της γεύσης (και του ανθρώπου) σε μια ζωή χωρίς πνεύμα, χωρίς Θεό, όπου τα πάντα είναι “ο,τι φας και ό,τι ποιείς”. Σίγουρα στον τομέα της γεύσης τα γαργαλιστικά φαγητά, αλλά και τα οινοπνευματώδη ποτά, ισοδύναμη πρόκληση και απειλή με τα ναρκωτικά, κρατάνε τη σημαία της αιχμαλωσίας και της αλλοτριώσεως του ανθρώπου και φυσικά του εκμηδενισμού, πολλές φορές, κάθε πνευματικής αντιστάσεως.

Η ακοή δέχεται τον ίδιο βομβαρδισμό. Παλιότερα η μουσική ημέρωνε τον άνθρωπο. Έφτασαν μάλιστα στο σημείο οι αρχαίοι Έλληνες να διακηρύττουν ότι με τη δύναμη που έχει η μελωδία της μουσικής μπορούμε να διαπαιδαγωγήσουμε τους νέους. Σήμερα όμως τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά. Η μελωδία υποχωρεί και θριαμβεύει ο ρυθμός, ο οποίος δεν γαληνεύει αλλά ταράζει τον άνθρωπο. Δεν μορφώνει, αλλά παραμορφώνει. Ένας ρυθμός αισθησιακός που υπονοεί αποκλειστικά και κινείται μόνο για την υπογράμμιση του σεξ. Είναι μάλιστα γνωστοί και οι όροι αισθησιακή μουσική, αισθησιακός χορός και άλλες παρόμοιες εκφράσεις.

Η αίσθηση της αφής, αργά αλλά σταθερά, από αίσθηση “άγγιγμα ψυχής” για την παρηγοριά και το στήριγμα του συνανθρώπου σε δύσκολες στιγμές, έγινε μόνο εργαλείο σαρκικής έμπνευσης και δράσης. Και φτάσαμε στο σημείο να μας παραπονούνται τα παιδιά του δημοτικού σχολείου: “Κύριε, ο τάδε μου έκανε αυτό ή εκείνο”, που είναι πράξεις που παραπέμπουν σε σεξουαλικό περιεχόμενο. Και φυσικά αυτά δεν τα σκέφτηκαν τα παιδιά από μόνα τους. Τα είδαν στην τηλεόραση ή στα αδέλφια τους και τους φίλους τους ή και από τους γονείς τους. Όμως είναι γεγονός ότι ακόμα και τα μικρά παιδιά αιχμαλωτίστηκαν στο θέμα της αίσθησης της αφής από τον πανσεξουαλισμό της εποχής μας. Και φυσικά παραλείπω να γράψω για θέματα όπως αυτοϊκανοποίηση ή και ερωτικές περιπτύξεις έξω από τον ευλογημένο θεσμό του γάμου.

Φυσικά δεν έμεινε έξω από το βεληνεκές της σαρκολατρικής εποχής μας η αίσθηση της όσφρησης. Βάλλεται καθημερινά άλλοτε απλοϊκά με τις περίεργες οσμές (και γεύσεις) φαγητών, ποτών και γλυκών και άλλοτε με τα εξειδικευμένα μεθυστικά αρώματα που διεγείρουν τον άνθρωπο να γίνει δούλος σε ανομολόγητα πάθη και ιδιοτροπίες. Είναι γνωστός ο υπότιτλος “αισθησιακό άρωμα” και άλλα παρόμοια, τα οποία σκοπό έχουν πέρα από το κέρδος να κάνουν τη φαντασία να οργιάζει για εμπειρίες αυτού του είδους.

Η πιο ισχυρή αίσθηση στον άνθρωπο είναι η όραση. Ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης στο βιβλίο του “Συμβουλευτικό Εγχειρίδιο” την ονομάζει “γνωστικοτέρα των αισθήσεων”. Η όραση είναι η πιο εύκολη και η πιο γρήγορη πύλη της γνώσεως. Αυτή τη σπουδαία πύλη και αίσθηση φρόντισε να την κυριεύσει κυριολεκτικά ο σατανάς με όλα τα τεχνάσματά του. Ο διάβολος σήμερα χρησιμοποιεί την εικόνα και αιχμαλωτίζει την όραση με πάρα πολλούς τρόπους. Είναι γνωστό ότι χρησιμοποιεί κατά κόρον το περιοδικό, την τηλεόραση, την εφημερίδα, το βίντεο κλιπ, το κόμικ, τη διαφήμιση και πάρα πολλά άλλα με τα παρακλάδια τους. Σήμερα παντού υποχωρούν τα λόγια, υποχωρεί το κείμενο και δίνεται προτεραιότητα στην εικόνα. Και βέβαια μια εικόνα που είναι φορτισμένη άμεσα ή έμμεσα με πολύ αισθησιασμό.

Αυτός ο αισθησιασμός, όπως φάνηκε και από τα παραπάνω, έχει αιχμαλωτίσει όλες τις αισθήσεις του συγχρόνου ανθρώπου. Ο άνθρωπος της εποχής μας από τα πρώτα χρόνια του ως τα γεράματά του βρίσκεται περιτυλιγμένος, σαν από ένα σελοφάν αισθησιασμού. Δεν μπορεί να αναπνεύσει παρά μόνο τις δυσώδεις αναθυμιάσεις αυτής της κατεύθυνσης. Έχουμε περιπτώσεις γερόντων 80 και 90 ετών που ονειρεύονται και μιλάνε μόνο γι'  αυτά τα θέματα και στέλνουν χυδαία ερωτικά γράμματα. Κι έχουμε περιπτώσεις μικρών παιδιών, τα οποία δεν έχουν τελειώσει ακόμα το δημοτικό, και έχουν ολοκληρωμένες σεξουαλικές εμπειρίες. Και όπως είναι κατανοητό όλα αυτά είναι αποκυήματα αυτής της πνιγηρής ατμόσφαιρας του διάχυτου αισθησιασμού.

Βάλαμε σαν κοινωνία ακόμη και αυτά τα μικρά παιδιά στο «τρυπάκι» του πανσεξουαλισμού. Για επιβεβαίωση των παραπάνω αρκεί μόνο να δείτε το ντύσιμο μερικών παιδιών, τις κούκλες που κυκλοφορούν ή να επισκεφτείτε το facebook κάποιων μικρών παιδιών π.χ. «τα μανάρια τουfb» και άλλα παρόμοια. Σπέρνουμε ανέμους και θερίζουμε θύελλες. Ναι!!! Θύελλες απογοητεύσεως, καταθλίψεως, ψυχασθένειας, ασυδοσίας, ασωτίας κ.ά.

Όπως είναι φυσικό σε μια τέτοια ατμόσφαιρα δεν μπορεί να ευδοκιμήσει ο αληθινός έρωτας, η αληθινή φιλία, η αγάπη για την αρετή. Η αγάπη για την αγνότητα στο σώμα, στη σκέψη, στις προθέσεις, στις πράξεις. Δεν είναι δυνατόν σε ένα κόσμο που μπερδεύει τη σεξουαλικότητα με τον έρωτα να στηθούν σωστές οικογένειες. Δεν είναι δυνατόν να υπάρξουν άνθρωποι με αφοσίωση και πίστη σε ανώτερα ιδανικά.

Αυτά είναι η μεγαλύτερη κρίση της κοινωνίας μας.

Πώς θα μπορέσει να ξεπεράσει αυτή την κρίση; Πώς θα λυτρωθεί από αυτή τη δουλεία; Πώς θα ξεφύγει από αυτόν τον πνιγηρό εναγκαλισμό του άκρατου αισθησιασμού;

Η μοναδική λύση είναι ο Χριστός. Ο Χριστός είναι που δίνει τη χαρά, την πραγματική απόλαυση και την ειρήνη. Το λέει ξεκάθαρα μέσα στην Αγία Γραφή «εάν θέλητε και εισακούσηταί μου, τα αγαθά της γης φάγεσθαι. Εάν δε μη θέλητε, μηδέ εισακούσητέ μου, μάχαιρα υμάς κατέδεται».