Όταν ο Κύριος επισκέπτεται την ψυχή, τότε ο Σταυρός γίνεται ελαφρύς

 Και αν προσκαλούμε κάποιον να συμπορευτεί μαζί μας, τον καλούμε μόνο προς τον Σταυρό, και το θεωρούμε αυτό ως τη μεγαλύτερη και ασύγκριτη δόξα.

Όταν ο Κύριος επισκέπτεται την ψυχή, τότε ο Σταυρός γίνεται ελαφρύς, και κάποτε μάλιστα ανείπωτα γλυκύς.

Όταν όμως ευδοκεί να την εγκαταλείπει σε κόπους και ασθένειες, τότε οφείλουμε να χαιρόμαστε με την ελπίδα ότι θα λάβει ακόμη μεγαλύτερη δόξα.

Η περίπτωση αυτή, παρόλη την αγάπη που εμπεριέχει προς τους ανθρώπους, μας αναγκάζει συχνά να σιωπούμε, να μη μιλάμε για την οδό του Θεού, γιατί ενώ είναι πολυπόθητη για όσους αγαπούν τον Εσταυρωμένο Χριστό, γίνεται για τους άλλους καταθλιπτική. Και όταν αυτοί κουραστούν, αρχίζουν να καταρώνται εκείνον που τους την κήρυξε.

Φοβάμαι πάντοτε για τους ανθρώπους αυτούς, μήπως έχοντας γνωρίσει εν μέρει τη χάρη του Θεού και βλέποντας στη συνέχεια ότι η απόκτηση της απαιτεί μεγάλους κόπους, αρχίσουν να εξουθενώνουν «γην επιθυμητήν»̇ ή μήπως δεν κατανοήσουν τα θαυμάσια Του και λησμονήσουν το πλήθος του ελέους Του τόσον, ώστε και αυτή η θέα των πρώτων καρπών από τη γη της επαγγελίας, να μη μπορεί να διεγείρει σε αυτούς την ανδρεία να πορευθούν για την κατάκτηση της.

Σκέπτομαι ότι αν τους πείσω, όπως ο Ιησούς του Ναυή και ο Χαλήβ, ότι θα μας εισαγάγει στη γη αυτή και θα μας την δώσει ως αιώνια και αναφαίρετη κληρονομιά κατά την άψευστη επαγγελία Του και ότι δεν πρέπει μικρόψυχα να φοβούμαστε τον λαό της γης εκείνης, δηλαδή τις θλίψεις, που φαίνονται μόνον ως αδύναμες και διαλύονται σαν καπνός, τότε, ποιος ξέρει, ίσως αργότερα με μισήσουν και θελήσουν να με λιθοβολήσουν.

Γέροντας Σωφρόνιος του Essex

«Μόλις παύσει η αμαρτία, ξεκινά η μετάνοια».

 Έλεγε ο Γέρων Εφραίμ ο Φιλοθεΐτης: «Μόλις παύσει η αμαρτία, ξεκινά η μετάνοια». Η μετάνοια ξεκινάει από σωματικό κόπο, κόπο, όμως, προς τον Χριστό.

Στην Εξομολόγηση τα αμαρτήματα διαγράφονται, όμως τα πάθη και οι λογισμοί απαιτούν σωματικό κόπο. Έτσι αγνίζει το σώμα.

Ο προπατορικός ρύπος διαγράφεται μόνο με το άγιο Βάπτισμα, όχι μόνο με το Χρίσμα. Η μετάνοια νοείται προσπάθεια καρδιακή, ενώ η μεταμέλεια είναι απλώς εγκεφαλική κατάσταση. Όσον δε αφορά την αληθινή μετάνοια, αυτή δεν είναι άλλη από το «άγιο μίσος». Αυτό το μίσος είναι απαθές, επαινετό και στρέφεται μόνο κατά της αμαρτίας και ποτέ κατά του αμαρτωλού.

Οι δικοί μας σταυροί είναι σταυρουδάκια.

 

Όσιος Παΐσιος: Οι δικοί μας σταυροί είναι σταυρουδάκια, μόνο ο Κύριος σήκωσε μεγάλο Σταυρό.

Γέροντα, το σταυρουδάκι που μου δώσατε το φορώ συνέχεια και με βοηθάει στις δυσκολίες.

 Να, τέτοια σταυρουδάκια είναι οι δικοί μας σταυροί, σαν αυτά που κρεμούμε στον λαιμό μας και μας προστατεύουν στην ζωή μας.

Τι νομίζεις, έχουμε μεγάλο σταυρό εμείς; Μόνον ο Σταυρός του Χριστού μας ήταν πολύ βαρύς, γιατί ο Χριστός από αγάπη προς εμάς τους ανθρώπους δεν θέλησε να χρησιμοποιήση για τον εαυτό Του την θεϊκή Του δύναμη.

Και στην συνέχεια σηκώνει το βάρος των σταυρών όλου του κόσμου και μας ελαφρώνει από τους πόνους των δοκιμασιών με την θεία Του βοήθεια και με την γλυκειά Του παρηγοριά.

Ο Καλός Θεός οικονομάει για τον κάθε άνθρωπο έναν σταυρό ανάλογο με την αντοχή του, όχι για να βασανιστή, αλλά για να ανεβή από τον σταυρό στον Ουρανό – γιατί στην ουσία ο σταυρός είναι σκάλα προς τον Ουρανό.

Αν καταλάβουμε τι θησαυρό αποταμιεύουμε από τον πόνο των δοκιμασιών, δεν θα γογγύζουμε, αλλά θα δοξολογούμε τον Θεό σηκώνοντας το σταυρουδάκι που μας χάρισε, οπότε και σε τούτη την ζωή θα χαιρώμαστε, και στην άλλη θα έχουμε να λάβουμε και σύνταξη και «εφάπαξ». Ο Θεός μας έχει εξασφαλισμένα κτήματα εκεί στον Ουρανό.

Όταν όμως ζητούμε να μας απαλλάξη από μια δοκιμασία, δίνει αυτά τα κτήματα σε άλλους και τα χάνουμε. Ενώ, αν κάνουμε υπομονή, θα μας δώση και τόκο.

Είναι μακάριος αυτός που βασανίζεται εδώ, γιατί, όσο πιο πολύ παιδεύεται σ’ αυτήν την ζωή, τόσο περισσότερο βοηθιέται για την άλλη, επειδή εξοφλά αμαρτίες. Οι σταυροί των δοκιμασιών είναι ανώτεροι από τα «τάλαντα», από τα χαρίσματα, που μας δίνει ο Θεός.

Είναι μακάριος εκείνος που έχει όχι έναν σταυρό αλλά πέντε. Μια ταλαιπωρία ή ένας θάνατος μαρτυρικός είναι και καθαρός μισθός. Γι’ αυτό σε κάθε δοκιμασία να λέμε: «Σ’ ευχαριστώ, Θεέ μου, γιατί αυτό χρειαζόταν για την σωτηρία μου».

 

Ανεφάρμοστος ο νόμος του Θεού;

 Θεός: «Αδύνατα! Αδύνατα είναι τα παραγγέλματα του Θεού», φωνάζουν πολλοί εκ των ανθρώπων στις ημέρες μας. «Η χριστιανική ζωή είναι ακατόρθωτη», προσθέτουν άλλοι.

 

Επειδή συχνά πυκνά ακούεται η παραπάνω ένσταση, γι’ αυτό θα ασχοληθούμε ιδιαίτερα με την αναίρεση αυτής προς εδραίωση της πίστεως των χριστιανών. Καταρχήν ας δούμε σε ποιους παρουσιάζονται αδύνατα και ακατόρθωτα τα παραγγέλματα του Θεού. Οι εντολές του Θεού εμφανίζονται ως ανεφάρμοστες στους ανθρώπους, που άφησαν τον εαυτό τους να επηρεασθεί από τις διδαχές της πλάνης, που δημιουργούν τα ποικίλα σύγχρονα αθεϊστικά και υλιστικά ρεύματα και τα οποία αναβλύζουν από περιοδικά, βιβλία, εκπομπές του ραδιοφώνου και της τηλεοράσεως και σκοπό τους έχουν να ψυχράνουν στις ψυχές των ανθρώπων την πίστη προς τον Χριστό, να κλονίσουν το σεβασμό προς τη χριστιανική ηθική, να τους απομακρύνουν από την Εκκλησία και το δρόμο του Θεού. Με δύο λόγια, οι άνθρωποι που ζουν μακριά από τον Θεό εξυπηρετούν την αμαρτία, εκείνοι ισχυρίζονται ότι η χριστιανική ζωή είναι ακατόρθωτη. Και είναι αναμενόμενο αυτό. Γιατί η αμαρτία πληγώνει τη θέληση του ανθρώπου. Την εξασθενεί. Φυσικό επακόλουθο είναι στους ανθρώπους με την εξασθενημένη θέληση να παρουσιάζονται τα παραγγέλματα του Ευαγγελίου αδύνατα και ακατόρθωτα. Νικημένοι αυτοί από τα πάθη τους είναι ανελεύθεροι και δούλοι σ’ αυτά. Γι’ αυτό και ο απόστολος Πέτρος διαπιστώνει: «Σ’ εκείνο το πάθος, από το οποίο κανείς έχει νικηθεί, σ’ αυτό έχει δουλωθεί».

Στη συνέχεια έρχεται και ο Σατανάς, ο οποίος μισεί και πολεμεί τον άνθρωπο. Και τι τους ψιθυρίζει; «Που ζείτε; Οι κοινωνικές συνθήκες έχουν αλλάξει. Οι άνθρωποι δεν είναι όπως τα παλαιά χρόνια. Ζουν διαφορετικά. Δεν βλέπετε ότι οι περισσότεροι δεν λογαριάζουν το Ευαγγέλιο; Σεις θα αποτελείτε εξαίρεση; Άσχημα τα περνούν οι πολλοί; Δεν χαίρονται τη ζωή τους; Δεν γλεντούν τα νιάτα τους; Μη σκέπτεσθε αφύσικα και αδύνατα πράγματα. Τόσα χρόνια που ζήσατε τη ζωή του κόσμου, άσχημα περάσατε; Συνεχίστε, λοιπόν, το δρόμο σας και μη ακούτε τι λένε οι παπάδες». Τέτοια και παρόμοια σφυρίζει στο νου των ανθρώπων ο διάβολος. Και δυστυχώς, πολλοί γίνονται θύματα του πονηρού. Τον πιστεύουν. Κι εφόσον αποδέχονται τις εισηγήσεις του πονηρού, αυτός δεν τους αφήνει να απομακρυνθούν από τη ζωή της αμαρτίας. Είναι φυσικό κατόπιν όλων αυτών η χριστιανική ζωή να τους παρουσιάζεται αδύνατη και ακατόρθωτη. Έτσι παρατηρείτε το νέο εκείνο, που έχει επηρεασθεί από τις σύγχρονες ιδέες περί ελευθερίας, να αφήνει τον εαυτό του ανεξέλεγκτο, να παρασύρεται από την κοσμική ζωή των διασκεδάσεων με άσεμνους χορούς, ξενύχτια και ασωτίες. Είναι δούλος πλέον των προτιμήσεων και των ορέξεών του. Υποδουλώθηκε στις απαιτήσεις της κοσμικής ζωής και των παθών. Απομακρύνθηκε από το Χριστό και την αλήθεια Του. Πως κατόπιν αυτής της διαγωγής του να μη του φανούν ακατόρθωτα και απραγματοποίητα όσα ζητεί ο Χριστός; Δέστε και το ναρκομανή. Το πάθος τον κατάντησε δούλο του. Γι’ αυτό τον βλέπετε να σπεύδει και να ενδίδει καθημερινά και να ζει για τα ναρκωτικά στην περίπτωση αυτή, πως θα ζήσει ζωή χριστιανική; Και πώς να μη του παρίστανται αδύνατα και απραγματοποίητα όσα απαιτεί ο Νόμος του Θεού;

Το ίδιο συμβαίνει και με όλους εκείνους, που η αμαρτία δελέασε και υπέταξε, όπως είναι ο οινοπότης, ο χαρτοπαίκτης, ο αισχροκερδής, ο σαρκολάτρης και άσωτος.

«Η Εκκλησία, η αήττητη Βασιλεία», Αρχιμ. Καλλίστρατος Ν. Λυράκης, Αθήνα – Νοέμβριος 2007.