Τα τσαρουχάκια βρέστε μου που φόραγα μικρός

Κύριε διευθυντά 
Με αφορμή το άρθρο του κ. Στεφ. Κασιμάτη «Ταλιμπάν με μολότοφ;» (24/4/2020) και την επιστολή του προέδρου του Συλλόγου Ευζώνων Προεδρικής Φρουράς κ. Νικ. Γαβριλάκη (2/5/2020), παραθέτω, αντί άλλου σχολίου, ένα παλιό ποίημα του Επαχτίτη ποιητή Γεωργίου Αθάνα: 

Τα τσαρουχάκια βρέστε μου που φόραγα μικρός, 
να τα φορέσω βιαστικά, να τρέξω στα σοκάκια 
και, λησμονώντας τι μου λέει ο χρόνος ο πικρός, 
να παίξω αμέριμνο παιδί με τ’ άλλα τα παιδάκια!

Πώς μίκρυναν! Πώς στένεψαν! Ξεφεύγω απ’ τα παιδιά 
και νοσταλγώ τις λεβεντιές των ευσταλών μου χρόνων. 
Τ’ άλλα τσαρούχια φέρτε μου! Εκείνα ήταν φαρδιά. 
Τέσσερα χρόνια τα ’λιωνα λοχίας των ευζώνων...

Τα βάζω - ξαναγίνομαι ανάφτερος τσολιάς! 
Και πέτομαι, Πατρίδα μου, στα σύνορά σου πάλι
ένας κι εγώ απ’ τους ζωντανούς μιας εποχής παλιάς
που ασώτευε το σφρίγος της να λάμψεις πιο μεγάλη.

Γενιά μου μεγαλόπραχτη, το πάθος το ιερό
πάππου-προσπάππου σταλαχτό 
βαθιά η ψυχή σου οπού ’χει,
αχ, να το στάλαζες κ’ εσύ πολύ το λαχταρώ
στις νέες γενιές που δε φορούν, μικρά παιδιά, τσαρούχι!

Νίκος Χαλαζιάς, Φιλόλογος
ΠΗΓΗ