Του π. Χρήστου Αιγίδη στην Romfea.gr
Όταν η "εν Χριστώ Αδελφότητα" μετατρέπεται σε κλίκα ημετέρων!!!
“Τα πρόσωπα που διακονούν σε θέσεις διοικητικές στην Εκκλησία μας πρέπει να μην έχουν μικρότητες, ούτε να έχουν κόμπλεξ ανωτερότητας μα ούτε κατωτερότητας, και γενικότερα να είναι άνθρωποι της αγάπης και της ταπείνωσης ”.
Τα παραπάνω σοφά λόγια βγήκαν από το στόμα Ενάρετου και ταπεινού Μοναχού Αγιορείτικης Μονής, που μας συνδέει φιλία από την παιδικής μας ηλικία, και που για χρόνια διακονεί την Μονή της Μετανοίας του από την θέση του Επιτρόπου και Προϊσταμένου.
Είναι πολύ λογικό, φυσικό και αναγκαίο να υπάρχουν πρόσωπα που να συνοδοιπορούν και να συνεπικουρούν στο έργο και στην Διακονία των Επισκόπων. Να γίνονται Κυρηναίοι στον Σταυρό της Διακονίας τους. Να γίνονται βακτηρία στις θλίψεις και στις δοκιμασίες τους (μην ξεχνάμε πως και οι Επίσκοποι άνθρωποι σαν και εμάς είναι).
Να διεκπεραιώνουν τις αμέτρητες υποθέσεις του Νομικού Προσώπου της Ιεράς Μητροπόλεως. Να κρατούν το Αρχείο, το Πρωτόκολλο, τα Λογιστικά, το Ταμείο. Εξάλλου η Διακονία για να είναι αποτελεσματική χρειάζεται άξιους συνεργάτες.
Τώρα τελευταία βέβαια, έχουν εφευρεθεί και άλλες “διακονίες” που έχουν να κάνουν με τις Δημόσιες Σχέσεις και την παρουσία της Μητροπόλεως και των Επισκόπων, στα social Media.
Αν υπάρχουν οι προϋποθέσεις που έθεσε ο φίλος μας Μοναχός έχει καλώς, τα πράγματα είναι κάπως ανεκτά, είναι λιγότερο αρνητικά...
Πολλές φορές όμως αυτές οι προϋποθέσεις δεν υπάρχουν, και αν υπήρχαν στην αρχή, γρήγορα μεταλλάσσονται και αυτό έχει ως αποτέλεσμα οι Κυρηναίοι να γίνονται οι μεσάζοντες, να γίνονται βασιλικότεροι του Βασιλέως, να γίνονται... να γίνονται…
Τα αποτελέσματα αυτής της κατάστασης είναι γνωστά, τις περισσότερες φορές πολύ επώδυνα, ύπουλα, βασανιστικά, διχαστικά και βέβαια έξω από το πνεύμα της Εκκλησίας μας.
Κάπως έτσι δημιουργείται η αυλή.
Δυστυχώς είναι συχνό το φαινόμενο της αυλής…
Και παντού και πάντα υπάρχει αυλή…
Σε κάποιες βέβαια περιπτώσεις υπάρχει όχι μόνο μια αυλή αλλά περισσότερες. Βλέπεται όσο μεγαλύτερο και επιβλητικότερο είναι το Μέγαρο, ενίοτε υπάρχουν περισσότερες αυλές.
Υπάρχουν αυλές εσωτερικές , αλλά και εξωτερικές .
Υπάρχουν αυλές διακοσμημένες (σε κάποιες περιπτώσεις υπερβολικά ), υπάρχουν όμως και απέριττες.
Υπάρχουν αυλές στο ισόγειο, υπάρχουν όμως και στους ορόφους, κάτι σαν roof garden ας πούμε.
Ακόμα υπάρχουν αυλές στο υπόγειο, εκεί που δεν τις πιάνει το μάτι σου , οι οποίες είναι οι πιο επικίνδυνες.
Επίσης, υπάρχουν αυλές που τις δημιουργεί και τις οριοθετεί ο Αρχιτέκτων Μηχανικός στα σχέδια, μα υπάρχουν και αυλές που δημιουργούνται από το πουθενά ή από ανάγκη ή είναι ειδικού σκοπού.
Τέλος, υπάρχουν αυλές ιδιωτικής χρήσης, μικρής έκτασης μα μεγάλης έντασης, εκεί δεν χωρούν πολλοί!!!
Το ζήτημα είναι κατά πόσο γνωρίζει ο ιδιοκτήτης τις αυλές του.
Πόσο τις συντηρεί, πόσο τις προσέχει, εάν τις ανακαινίζει όποτε χρειαστεί.
Εάν ο ιδιοκτήτης είναι Δεσπότης οι αυλές καλά κρατούν…
Εάν είναι Επίσκοπος κάτι γίνεται…
Εάν είναι Πατέρας οι αυλές καταργούνται, διαλύονται, υποτιμούνται, μπαζώνονται!!!
Γιατί ο Πατέρας δεν έχει ανάγκη τις αυλές, είναι εκεί που είναι τα παιδιά του, στα βουνά και στα λαγκάδια, στα Νοσοκομεία και στα Νεκροταφεία, στις χαρές μα και στις λύπες.
Γιατί ο Πατέρας δεν είναι κλεισμένος στα Επισκοπικά Μέγαρα του, πίσω από τα φιμέ τζάμια του .
Γιατί δεν έχει ανάγκη να του πούνε, να του δείξουν ή να τον προστατεύσουν!!!
Επειδή τελικά όλα τα παιδιά του ζουν στο κέντρο της καρδιάς του!!!
Επειδή έχει άμεση επαφή μαζί τους και δε χρειάζεται άλλους να μιλήσουν γι’ αυτά!
Ας κλείσουμε σημειώνοντας τα δυο πιο συχνά σοβαρά προβλήματα που δημιουργούν οι « αυλές».
α) Τις πιο πολλές φορές αδικούν την προϊσταμένη τους αρχή , είτε από υπερβολικό ζήλο, είτε από άγνοια, είτε από δόλο, είτε από φόβο, είτε από ιδιοτέλεια. Είναι συχνό το φαινόμενο να γίνονται διάφορα στο όνομα του Επισκόπου και να μην έχει ιδέα εκείνος για το τι γίνεται.
β) Δεν είναι λίγες οι φορές που αδελφοί μας Κληρικοί δεν εισακούονται, αδικούνται, υποτιμούνται, θεωρούνται κατώτερου επιπέδου, ενίοτε τους περιγελούν οι κατέχοντες τις πρωτοκαθεδρίες της Αυλής. Με άλλα λόγια μιλάμε για το Εκκλησιαστικό Bulling!!!
Είναι άδικο να μην χαίρονται όλα τα παιδιά τις χαρές και τις ευλογίες του Πατέρα.
Είναι άσχημο να μην χαίρονται όλα τα μέλη μιας οικογένειας ( η έν Χριστώ Αδελφότητα εν προκειμένου ) τις ομορφιές της αυλής του σπιτιού τους.
Και τέλος είναι οξύμωρο και ενίοτε επικίνδυνο οι αυλές αντί να ξεκουράζουν να κουράζουν, αντί να αναπαύουν να σκανδαλίζουν, αντί να ομορφαίνουν να ασχημίζουν, αντί να διευκολύνουν τελικά να δυσκολεύουν!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου