ΤΕΤΑΡΤΗ ΤΗΣ ΜΕΣΟΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ 2014

Τη Τετάρτη του Παραλύτου, την της Μεσοπεντηκοστής εορτάζομεν εορτήν.

Αυτή την εορτή την εορτάζουμε εξ αιτίας των δύο μεγάλων εορτών του Πασχα και της Πεντηκοστής.  Η σημερινή εορτή ευρίσκεται ακριβώς στη μέση και συνδέει αυτές τις δύο μεγάλες εορτές της πίστεώς μας, γι  αὐτό παίρνει τη λαμπρότητά της και μεγαλύνεται και από τις δύο.  Εδῶ πρέπει να σημειώσουμε πως, όταν λέμε Πασχα και Πεντηκοστή, δεν εννοούμε τις εορτές των  Εβραίων, αλλά τις δικές μας.

 Η υπόθεση της σημερινής εορτής έχει ως εξής·  Οταν ο Χριστός έκανε το θαύμα της θεραπείας του Παραλύτου στην Προβατική κολυμβήθρα, το οποίο εορτάσαμε την περασμένη Κυριακή, οι  Ιουδαῖοι έψαχναν να βρουν τρόπο για να Τον θανατώσουν. Αιτία; Σκανδαλίζονταν, λέει, γιατί τάχα ο Χριστός δεν τηρούσε την αργία του Σαββάτου -το θαύμα εκείνο έγινε την ημέρα του Σαββάτου.

 Ο Χριστός, λοιπόν, έφυγε από  κεῖ, πήγε στη Γαλιλαία και ζούσε στα βουνά της περιοχής εκείνης. Τοτε έκανε και το μέγιστο εκείνο θαύμα, όταν με πέντε ψωμιά και δυο ψάρια χόρτασε πέντε χιλιάδες ανθρώπους, χωρίς να υπολογιστούν τα παιδιά και οι γυναίκες που ήταν μαζί τους. Σε λίγο έφθασε κι η εορτή της Σκηνοπηγίας, που ήταν πολύ μεγάλη για τούς  Ιουδαίους.

 Αποφάσισε, λοιπόν, ο Χριστός να πάει πάλι στα  Ιεροσόλυμα.  Εκινεῖτο όμως στα κρυφά, όχι δημόσια. Περίπου στα μισά της εορτής ((ώη) οποία είχε διάρκεια οκτώ ημέρες) ανέβηκε στο ιερό και δίδασκε.  Ολοι έμειναν κατάπληκτοι απ  τή διδασκαλία Του.  Επειδή Τον φθόνησαν όμως, έλεγαν· «Πως αυτός ξέρει γράμματα, χωρίς να έχη πάη σε κάποιο σχολείο για να μάθη»;  Ο Χριστός όμως δεν είχε ανάγκη από σχολείο.  Ηταν ως άνθρωπος ο νέος  Αδάμ και ήταν πλήρης σοφίας, όπως και ο πρώτος  Αδάμ μέσα στον Παράδεισο.  Επί πλέον όμως ήταν και Θεός. Και σαν Θεός ήταν πάνσοφος.

 Εγόγγυζαν, λοιπόν, εναντίον Του οι  Ιουδαῖοι κι ετοιμάζονταν να Τον φονεύσουν. Αυτός όμως και πάλι τούς ήλεγξε και τούς απέδειξε δια του Νομου ότι δεν ενδιαφέρονται πραγματικά για την τήρηση του Νομου, αλλά τον χρησιμοποιούν μόνο σαν επιχείρημα εναντίον Του. Τούς προκάλεσε μάλιστα  λέγοντας· «Γιατί ζητάτε να με σκοτώσετε»; Και συνέχισε· « Εαν ενδιαφέρεστε πραγματικά για την τήρηση του Νομου, γιατί στρέφεσθε εναντίον μου και θυμώνετε μαζί μου;  Επειδή θεράπευσα έναν άνθρωπο την ημέρα του Σαββάτου;  Ο Μωϋσής δεν έχει νομοθετήσει ότι μπορείτε να καταλύσετε το Σαββατο; Δεν το γράφει αυτό, όταν ομιλή για την περιτομή, ότι μπορεί να γίνη και το Σαββατο»; Συνωμίλησε μαζί τους πάρα πολύ για το θέμα αυτό και τούς απέδειξε ότι Αυτός είναι  Εκεῖνος που έδωσε το Νομο, κι επομένως δε μπορούν να Τον κατηγορούν για παραβάτη του. Τούς απέδειξε ότι είναι ίσος με τον Πατέρα και ότι, εφ  ὅσον ο Πατήρ εργάζεται μέχρι τώρα, κι Αυτός ως Υιός ίσος με τον Πατέρα εργάζεται και δε δεσμεύεται από την αργία του Σαββάτου. Οι  Ιουδαῖοι όμως κινήθηκαν εναντίον Του. Την τελευταία ημέρα της εορτής της Σκηνοπηγίας Τον λιθοβόλησαν.  Ομως ούτε μία από τις πέτρες που πέταξαν εναντίον Του δεν Τον άγγιξε.  Υστερα, αφού έφυγε από  κεῖ, βρήκε τον εκ γενετής τυφλό και του έδωσε την όρασή του.

Πρέπει δε να γνωρίζουμε ότι τρεις ήταν οι πιο μεγάλες εορτές των  Ιουδαίων. Πρώτη ήταν η γιορτη του Πασχα, η οποία εορταζόταν τον πρώτο μήνα (αντιστοιχεί περίπου στο δικό μας Μαρτιο). Την εορτή αυτή την έκαναν σε ανάμνηση της διαβάσεως της  Ερυθρᾶς Θαλάσσης. Δεύτερη μεγάλη εορτή ήταν η Πεντηκοστή. Αυτή τούς θύμιζε τη ζωη τους μέσα στην έρημο μετά από τη διάβαση της  Ερυθρᾶς Θαλάσσης. Πενήντα ολοκληρες μέρες είχαν ζήσει μέσα στην έρημο μετά τη διάβαση μέχρι τότε που πήραν το νόμο του Μωϋσή (στο όρος Σινά). Τρίτη μεγάλη εορτή τους ήταν η Σκηνοπηγία. Γινόταν σε ανάμνηση της Σκηνής (του Μαρτυρίου), την οποία έστησαν με αρχιτέκτονα τον Βεσελεήλ. Το σχέδιό της το είδε ο Μωϋσής μέσα στη νεφέλη επάνω στο όρος  Σινά και αυτός κατηύθυνε τον Βεσελεήλ για την κατασκευή της. Αυτή η εορτή κρατούσε επτά ημέρες. Τούς θύμιζε τη συγκομιδή των καρπών και την κατάπαυση (ανάπαυση από κάθε έργο) μέσα στην έρημο. Κατά τη διάρκεια αυτής της εορτής, μάλιστα, στάθηκε ο  Ιησοῦς και φώναξε με δυνατή φωνή· « Οποιος διψάει, ας έρθη κοντα μου και ας πιή».

 Επειδή, λοιπόν, με τη διδασκαλία Του εκείνη ο Χριστός απέδειξε τον εαυτό Του ότι ήταν ο αναμενόμενος Μεσσίας, ο μεσίτης μεταξύ του αιωνίου Πατρός και των ανθρώπων, Αυτός που ένωσε τα διεστώτα, γι  αὐτό εορτάζουμε την σημερινή εορτή. Την ονομάζουμε μάλιστα Μεσοπεντηκοστή, επειδή είναι το μέσον των πενήντα ημερών από το Πασχα μέχρι την έλευση του Παναγίου Πνεύματος.  Ετσι η Μεσοπεντηκοστή παίρνει την τιμή και τη λαμπρότητά της και από τις δύο μεγάλες εορτές (Πασχα και Πεντηκοστή). Για παρόμοιο λόγο νομίζω ότι θεσπίσθηκε να εορτάζεται η εορτή της Σαμαρείτιδος μετά τη Μεσοπεντηκοστή, επειδή και στην εορτή αυτή αναφέρονται πολλά περί του Μεσσίου και λέγονται πολλά απ  τό Χριστό και τη Σαμαρείτιδα για την πνευματική πείνα και δίψα, όπως κι εδώ. Μαλιστα στον Ευαγγελιστή  Ιωάννη το θαύμα του τυφλού αναφέρεται πριν απ  τά σχετικά με την Σαμαρείτιδα.

Τω απείρω ελέει σου, Χριστέ ο Θεός ημων, ελέησον ημας.  Αμήν.