Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, ἡ σωτηρία μας.

Ἀντὶ ἄλλης Πασχαλινῆς εὐχῆς, θὰ σᾶς μεταφέρω τὰ χαρμόσυνα ἀναστάσιμα βιώματα τοῦ Ἁγίου Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου, ὅπως τὰ ἔζησα μία Τρίτη Διακαινησίμου στὸ κελλάκι του. 

Πῆγα νὰ τὸν δῶ σὰν γιατρός. Μετὰ τὴν καρδιολογικὴ ἐξέταση καὶ τὸ συνηθισμένο καρδιογράφημα, μὲ παρεκάλεσε νὰ μὴ φύγω. 

Κάθησα στὸ σκαμνάκι κοντὰ στὸ κρεβάτι του. Ἔλαμπε ἀπὸ χαρὰ τὸ πρόσωπὸ του. Με ρώτησε:

-Ξέρεις τὸ τροπάριο πού λέει “Θανάτου ἑορτάζομεν νέκρωσιν…”;
-Ναί, γέροντα, τὸ ξέρω.
-Πὲς το.

Ἄρχισα γρήγορα γρήγορα. “Θανάτου ἑορτάζομεν νέκρωσιν, Ἅδου τὴν καθαίρεσιν, ἄλλης βιοτής, τῆς αἰωνίου, ἀπαρχὴν· καὶ σκιρτῶντες ὑμνοῦμεν τὸν αἴτιον, τὸν μόνον εὐλογητὸν τῶν πατέρων Θεὸν καὶ υπερένδοξον”.
-Το κατάλαβες;
-Ἀσφαλῶς τὸ κατάλαβα. Νόμισα πώς μὲ ρωτάει γιὰ τὴν ἑρμηνεία του. Ἔκανε μία ἀπότομη κίνηση τοῦ χεριοῦ τουῦ καὶ μοῦ εἶπε: 

-Τίποτε δὲν κατάλαβες, βρὲ Γιωργάκη! Ἐσὺ τὸ εἶπες σὰν βιαστικὸς ψάλτης… Ἄκου τὶ φοβερὰ πράγματα λέει αὐτὸ τὸ τροπάριο: 

Ὁ Χριστὸς μὲ τὴν Ἀνάστασὴ Του δὲν μᾶς πέρασε ἀπέναντι ἀπὸ ἕνα ποτάμι, ἀπὸ ἕνα ρῆγμα γῆς, ἀπὸ μία διώρυγα, ἀπὸ μία λίμνη ἢ ἀπὸ τὴν Ἐρυθρὰ θάλασσα. Μας πέρασε ἀπέναντι ἀπὸ ἕνα χάος, ἀπὸ μία ἄβυσσο, πού ἦταν ἀδύνατο νὰ τὴν περάσει ὁ ἄνθρωπος μόνος. Αἰῶνες περίμενε αὐτὸ τὸ πέρασμα, αὐτὸ τὸ Πάσχα. Ὁ Χριστὸς μᾶς πέρασε ἀπὸ τὸν θάνατο στὴ ζωή. Γι’ αὐτὸ σήμερα “θανάτου ἑορτάζομεν νέκρωσιν, ἅδου τὴν καθαίρεσιν”. Χάθηκε ὁ θάνατος. Το κατάλαβες; Σήμερα γιορτάζουμε τὴν “απαρχή” τῆς “άλλης βιοτής, τῆς αιωνίου” ζωῆς κοντὰ Του. Μίλαγε μὲ ἐνθουσιασμὸ καὶ βεβαιότητα. Συγκινήθηκε. Σιώπησε λίγο καὶ συνέχισε πιὸ δυνατὰ: 

-Τώρα δὲν ὑπάρχει χάος, θάνατος, νέκρωση, ἄδης. Τώρα ὅλα χαρά, χάρις στὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ μας. Ἀναστήθηκε μαζὶ Του ἡ ἀνθρώπινη φύση. Τώρα μποροῦμε καὶ μεῖς νὰ ἀναστηθοῦμε, νὰ ζήσουμε αἰώνια κοντὰ Του… Τι εὐτυχία ἡ Ἀνάσταση! “Και σκιρτῶντες ὑμνοῦμεν τὸν αίτιον”. Ἔχεις δεῖ τὰ κατσικάκια τώρα τὴν ἄνοιξη νὰ χοροπηδοῦν πάνω στὸ γρασίδι· νὰ τρῶνε λίγο ἀπὸ τὴ μάνα τοὺς καὶ νὰ χοροπηδοῦν ξανά; Αὐτὸ εἶναι τὸ σκίρτημα, τὸ χοροπήδημα. Ἔτσι ἔπρεπε καὶ μεῖς νὰ χοροπηδοῦμε ἀπὸ χαρὰ ἀνείπωτη γιὰ τὴν Ἀνάσταση τὸν Κυρίου καὶ τὴ δικὴ μας. 

Διέκοψε πάλι τὸ λόγο του. Ἀνέπνεα μία εὐφρόσυνη ἀτμόσφαιρα.
-Μπορῶ νὰ σοῦ δώσω μία συμβουλή; συνέχισε. Σε κάθε θλίψη σου, σὲ κάθε ἀποτυχία σου νὰ συγκεντρώνεσαι μισὸ λεφτὸ στὸν ἑαυτὸ σου καὶ νὰ λὲς ἀργὰ ἀργὰ αὐτὸ τὸ τροπάριο. Θὰ βλέπεις ὅτι τὸ μεγαλύτερο πράγμα στὴ ζωὴ σου -καὶ στὴ ζωὴ τοῦ κόσμου ὅλου- ἔγινε. Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, ἡ σωτηρία μας. Καὶ θὰ συνειδητοποιεῖς ὅτι ἡ ἀναποδιὰ πού σοῦ συμβαίνει εἶναι πολὺ μικρὴ γιὰ νὰ χαλάσει τὴ διάθεσή σου.
Μου ’σφίξε τὸ χέρι, λέγοντας:
-Σου εὔχομαι νὰ “σκιρτάς” ἀπὸ χαρά, κοιτάζοντας πίσω σοῦ τὸ χάος ἀπὸ τὸ ὁποῖο σὲ πέρασε ὁ Αναστὰς Κύριος, “ο μόνος εὐλογητὸς τῶν Πατέρων”… Ψάλε τώρα καὶ τὸ “Χριστός Ἀνέστη”. 

Ὑστερόγραφο δικὸ μου: “Ἀληθώς Ἀνέστη”.

Κείμενο τοῦ καθηγητὴ καρδιολογίας Γεωργίου Παπαζάχου (1935-2001) δημοσιευμένο στὸ βιβλίο “Πάσχα τὸ τερπνόν” τῶν ἐκδόσεων Ἀκρίτας
πηγή:ιερός ναός αγία Αικατερίνης Λαρίσης