-Δε φταίω εγώ, οι άλλοι φταίνε πάντα...

-Δε φταίω, κυρία, μην κοιτάτε έμενα. Mε ρώτησε ή Νάντια καί της απάντησα.

-Σας παρακαλώ, παιδιά, μή μιλάτε...

-Μόνο εμείς μιλάμε; Τίς άλλες δύο μπροστά δέν τίς βλέπετε, κυρία-,

-Ναι, κι εκείνες κι εσάς σάς παρακαλώ νά σταματήσετε...γιατί ενοχλείτε την τάξη.

-Εγώ πάντως δέ φταίω...

* * * * * * * * * * * * * *
-Είναι ή τρίτη φορά πού έρχεσαι καθυστερημένος. Τήν επομένη θά πάρεις απουσία την πρώτη ώρα...

-Δε φταίω, κύριε, ειχε...

-Είχε κίνηση στό δρόμο. Πετάχπηκε κάποιος κι όλοι γέλασαν, γιατί ήξεραν πώς ό Σπυρος μενει απέναντι άπό τό σχολείο...

-Είχε... κλειδώσει τήν πόρτα ό φύλακας... καί μέχρι νά ξεκλειδώσει...

-Αν ερχόσουν στήν ώρα σου, ή πόρτα θά ήταν άνοιχτή.

-Ή μάνα μου άργησε νά με ξυπνήσει... δε φταίω εγώ...

* * * * * * * * * * * *
-Τήν ώρα τοΰ διαγωνίσματος τά βιβλία είπαμε νά βρίσκονται στην τσάντα... Γιάννη.

-Δεν εχω βιβλίο, κυρία...

-Κι αύτό πώς βρίσκεται κάτω άπό τό θρανίο σου, άνοιχτό;

-Εκανα... επανάληψη, στό διάλειμμα...

-Μά κάτι είπα, πριν αρχίσουμε...

-Δε σάς άκουσα, κυρία. τι φταίω εγώ?

* * * * * * * * * * * *
Δε φταίω εγώ, οι άλλοι φταίνε πάντα...
-Κοιτάξτε, κοιτάξτε κυρία... τί γράφει τό θρανίο μου... δέν μπορώ νά τά βλέπω...

-Ελα στό πρώτο θpαvio τώρα, Νίκο, καί στό διάλειμμα θa τά σβήσουμε...

Ό Νίκος άρχισε νά μαζεύει τά πράγματά του μουρμουρίζοντας... ή τάξη άρχισε νά σχολιάζει ψιθυρίζοντας, ή δασκάλα άρχισε νά σκέπτεται πώς θα τιμωρήσει τήν τόσο σοβαρή αταξία... όταν άπό τό τελευταίο θpαvio ό Δημήτρης, μέ κατακόκκινο πρόσωπο καί φωνή λίγο τρεμουλιαστή καί σιγανή στήν αρχή, σταθερή καί δυνατή όμως στή συνέχεια, άρχισε νά λέει:

-«Εγώ έγραψα τά λόγια αυτά στό θρανίο... Ζητώ συγγνώμη, άπό τό Νίκο, άπό όλα τά παιδιά κι άπό σάς, κυρία... Έγώ φταίω...».

Ό Νίκος κοίταζε ξαφνιασμένος.Ή κυρία ξέχασε τήν τιμωρία. Τά παιδιά σταμάτησαν τόν ψίθυρο κι ό Δημήτρης δέν ένοιωθε πιά φόβο, ντροπή καί ταραχή.

Μιά πρωτόγνωρη, γλυκιά γαλήνη έφεραν στήν τάξη καί στήν καρδιά του οί δυό τόσο σπάνιες λέξεις πού βγήκαν άπ τό στόμα του:

«Εγώ φταίω».

πηγή