Δε φταίω εγώ, οι άλλοι φταίνε πάντα...

-Δε φταίω, κυρία, μην κοιτάτε έμενα. Mε ρώτησε ή Νάντια καί της απάντησα.

-Σας παρακαλώ, παιδιά, μή μιλάτε...

-Μόνο εμείς μιλάμε; Τίς άλλες δύο μπροστά δέν τίς βλέπετε, κυρία-,

-Ναι, κι εκείνες κι εσάς σάς παρακαλώ νά σταματήσετε...γιατί ενοχλείτε την τάξη. 

-Εγώ πάντως δέ φταίω... 

..........................................................................

-Είναι ή τρίτη φορά πού έρχεσαι καθυστερημένος. Τήν επομένη θά πάρεις απουσία την πρώτη ώρα... 

-Δε φταίω, κύριε, ειχε... 

-Είχε κίνηση στό δρόμο. Πετάχτηκε κάποιος κι όλοι γέλασαν, γιατί ήξεραν πώς ό Σπύρος μενει απέναντι από τό σχολείο... 

-Είχε... κλειδώσει τήν πόρτα ό φύλακας... καί μέχρι νά ξεκλειδώσει... 

-Αν ερχόσουν στήν ώρα σου, ή πόρτα θά ήταν άνοιχτή. 

-Ή μάνα μου άργησε νά με ξυπνήσει... δε φταίω εγώ... 

..........................................................................

-Τήν ώρα τοΰ διαγωνίσματος τά βιβλία είπαμε νά βρίσκονται στην τσάντα... Γιάννη. 

-Δεν εχω βιβλίο, κυρία... 

-Κι αύτό πώς βρίσκεται κάτω άπό τό θρανίο σου, άνοιχτό; 

-Εκανα... επανάληψη, στό διάλειμμα... 

-Μά κάτι είπα, πριν αρχίσουμε... 

-Δε σάς άκουσα, κυρία. τι φταίω εγώ? 

-Δε φταίω εγώ, οι άλλοι φταίνε πάντα... 

..........................................................................

-Κοιτάξτε, κοιτάξτε κυρία... τί γράφει τό θρανίο μου... δέν μπορώ νά τά βλέπω... 

-Ελα στό πρώτο θρανίο τώρα, Νίκο, καί στό διάλειμμα θα τά σβήσουμε... 

Ό Νίκος άρχισε νά μαζεύει τά πράγματά του μουρμουρίζοντας... ή τάξη άρχισε νά σχολιάζει ψιθυρίζοντας, ή δασκάλα άρχισε νά σκέπτεται πώς θα τιμωρήσει τήν τόσο σοβαρή αταξία... όταν άπό τό τελευταίο θpαvio ό Δημήτρης, μέ κατακόκκινο πρόσωπο καί φωνή λίγο τρεμουλιαστή καί σιγανή στήν αρχή, σταθερή καί δυνατή όμως στή συνέχεια, άρχισε νά λέει: 

-«Εγώ έγραψα τά λόγια αυτά στό θρανίο... Ζητώ συγγνώμη, άπό τό Νίκο, άπό όλα τά παιδιά κι άπό σάς, κυρία... Έγώ φταίω...». 

Ό Νίκος κοίταζε ξαφνιασμένος.Ή κυρία ξέχασε τήν τιμωρία. Τά παιδιά σταμάτησαν τόν ψίθυρο κι ό Δημήτρης δέν ένοιωθε πιά φόβο, ντροπή καί ταραχή. 

Μιά πρωτόγνωρη, γλυκιά γαλήνη έφεραν στήν τάξη καί στήν καρδιά του οί δυό τόσο σπάνιες λέξεις πού βγήκαν άπ τό στόμα του: 

«Εγώ φταίω».

πηγή